บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 258

บทที่ 258 น้ำส้มสายชูลอยมา (ความหึงลอยมา)

กู้อ้าวเวยเลิกคิ้วมองนาง “พระสนมเสียนเฟยทำเรื่องทั้งหมด เจ้ารู้อยู่แก่ใจ”

“ท่านส่งคนสะกดรอยตามข้า” ลี่วานใบหน้ามืดครึ้มกระทั่งนึกใคร่ลงมือแต่ติดที่ซ่านเชียนหยวนอยู่ข้างกาย จึงเก็บมือที่เงื้อขึ้นด้วยความคับแค้นใจกลับมา

ซ่านเชียนหยวนหน้าเปลี่ยนสีฉับพลัน ดึงตัวลี่วานเดินออกมาด้วยหมายจะคุยเรื่องนี้ให้ละเอียด

ทอดตามองส่งเงาแผ่นหลังของคนทั้งสองจากไป สีหน้ากู้อ้าวเวยพลันมืดคล้ำ

ตราบใดที่ม้วนตัวเข้ามามีส่วนเกี่ยวข้องในราชวงศ์ แม้แต่สตรีที่เชื่องเชื่อเรียบร้อยอย่างลี่วานยามนี้ยังเปลี่ยนไป

ขณะก้มศีรษะครุ่นคิดเรื่องของซ่านจวนฮ่าว กลับไม่ได้สังเกตว่านางกำนัลกำลังวางน้ำแกงที่ข้างมือตน น้ำแกงร้อนหกเลอะไปครึ่งโต๊ะ มีบางส่วนที่รดลงบนหน้าตกของกู้อ้าวเวย ทว่ายังเฉื่อยชาทั้งไม่สนใจสังเกต

นางกำนัลผู้นั้นสะดุ้งแตกตื่น คุกเข่าลงพื้นเช็ดให้นางด้วยความตะลึงลาน “บ่าวมิได้ตั้งใจ....ขอพระชายาโปรด....”

คนในงานเลี้ยงต่างมองมากู้อ้าวเวยจึงรู้สึกตัว ต้นขาปวดร้อนอยู่บ้างเล็กน้อย

“ช่างเถิด เจ้าเก็บกวาดตรงนี้ให้สะอาดก็พอ”

นางไม่แม้กระทั่งสนใจมือของนางกำนัลที่ปัดป่ายให้ นางกำนัลตัวน้อยไปเก็บกวาดด้วยท่าทางอยากร่ำไห้

กู้อ้าวเวยทอดถอนใจเสียงค่อย ยังสั่งคนอย่าได้ลงโทษนางจนได้ปล่อยคนไป ส่วนตนก็เช็ดคราบเปื้อนบนหน้าขาอย่างไม่แยแส

ซ่านจินจื๋อเห็นได้ชัดว่าต้องการให้ซ่านจวนฮ่าวตกตาย แล้วนางควรทำเช่นไร?

“พระชายา ไม่สู้ให้ข้าพาท่านไปผลัดเสื้อผ้าสะอาดเถิด”

เสียงสายหนึ่งกระทบความคิดของนาง กู้อ้าวเวยมองไปตามเสียงด้วยใบหน้าอึมครึม ผู้ที่เอ่ยเป็นฉางอีฉิน

นางมองสตรีชุดสีแดงสดที่เดินเข้ามา นัยน์ตาพลันยะเยือกลงหลายส่วน

“ส่งคนมีไหวพริบสักหลายคนติดตามพระชายาจิ้งกับพระชายาในองค์ชายสามเสียหน่อย” เสียนเฟยเอ่ยด้วยความเย็นชา ถลึงใส่นางอย่างดุร้าย

กู้อ้าวเวยกลับไม่ทราบว่าตนก่อเรื่องอันใด จึงได้แต่ติดตามฉางอีฉินไปผลัดเสื้อผ้าที่ตำหนักข้าง

นางเดินออกมาจากหลังฉากกั้น กลับพบใบหน้ามืดครึ้มของฉางอีฉิน “ผู้คนมักจะกล่าวว่าโฉมสะคราญเหนือโลกา ข้าแต่เดิมไม่เชื่อ แต่ยามนี้ได้พบท่านข้ากลับเชื่อเข้าแล้ว”

“ข้าคล้ายว่าไม่ได้ทำอันใด”กู้อ้าวเวยเก็บรวบรวมเสื้อผ้า ยังคงนำแมวไม้เชือกแดงผูกไว้บนเอว นั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามฉางอีฉิน “ข้าคล้ายว่าไม่เคยตอแยท่าน”

ฉางอีฉินหน้าเปลี่ยนสี จอกในมือกระทบลงบนโต๊ะหนักๆ บังเกิดเสียงดังอื้ออึง

“ข้ากระทั่งสงสัยว่าท่านเป็นนางจิ้งจอกมาจากที่ใด งานเลี้ยงฤดูใบไม้ผลิอันดีงามเช่นนี้ พอท่านมารสชาติก็เปลี่ยนทันที!”

ถูกกล่าวในทางเช่นนี้ กู้อ้าวเวยยังคงฉงนใจ “ข้าเพิ่งจะฟุ้งซ่านเพียงเล็กน้อย ทำให้นางกำนัลผู้นั้นทำน้ำแกงรดหกใส่ข้า สมควรไม่ถึงกับเป็นอุปสรรคต่อพวกท่าน”

ใบหน้ากู้อ้าวเวยเต็มไปด้วยความไร้เดียงสา ยิ่งไปกว่านั้นนางยังพะวงเรื่องขององค์ชายหก ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพวกนางพูดอะไรไปบ้างในงานเลี้ยง

“ข้าไม่อาจเห็นท่านราวกับคนไร้เดียงสา” ม่านตาฉางอีฉินแดงฉาน “พอท่านมา อ๋องจิ้งก็กระซิบกระซาบกับท่าน องค์ชายสี่ยังพาชายาเอกไปพูดคุยกับท่าน กระทั่งดวงตาทั้งสองข้างของพระองค์ยังไม่ละจากท่าน

กระซิบกระซาบ?

นั่นก็แค่ถ้อยคำขู่คุกคามเท่านั้น

แต่เรื่องขององค์ชายสี่กับองค์ชายสามนางกลับมิได้ใส่ใจ ซ่านเชียนหยวนเคยชินกับการเข้าหานางอยู่เสมอ แต่ก่อนยามฝึกวิชายุทธ์เขายังเข้ามาทดสอบนางด้วยตนเอง ส่วนองค์ชายสามที่เฝ้ามองตัวนาง นางไม่ได้ทันสังเกตเห็น

หยดน้ำกลิ้งกลอกในดวงตา กู้อ้าวเวยมองฉางอีฉินด้วยความประหลาดใจ “ฮูหยินรับประทานน้ำส้มหรือ?”(รับประทานน้ำส้ม = หึง)