บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 260

บทที่ 260 มีชีวิตรอด

ภายในคุกอันมืดมิด กลิ่นคาวเลือดและกลิ่นอับชื้นไร้หนทางจะลบให้เลือนออก

ในชุดนักโทษ มือทั้งสองของซ่านจวนฮ่าวถูกสวมด้วยเครื่องจองจำกุญแจมืออันหนักอึ้ง เขาผมเผ้ายุ่งเหยิง ในดวงตาเต็มไปด้วยเส้นเลือดบางๆ ทว่าเมื่อพบกู้อ้าวเวยดวงตาที่ขุ่นมัวกลับทอความสว่างไหวในพริบตา เดินมาถึงเบื้องหน้านางด้วยอาการโซซัดโซเซ

ซ่านจินจื๋อยืนมองคนทั้งสองในที่ไม่ไกลนัก สีหน้ายิ่งเพิ่มความมืดทะมึน

กู้อ้าวเวยคุกเข่าลงบนพื้น ยื่นมือออกไปช่วยเขาจัดผมเผ้า พลางหัวร่อใส่เขา “เป็นใครที่บอกว่าจะสร้างผลงานประสบผลสำเร็จแล้วกลับมาหาข้า?”

ซ่านจวนฮ่าวมองแมวไม้เชือกแดงที่เอวนางพลันยิ้มกว้าง “ครั้งนี้ไม่มีหนทางแล้ว แต่ข้าอย่างไรได้พบหน้าเจ้า”

กู้อ้าวเวยสูดจมูกด้วยใจที่แตกสลาย “ท่านทรยศแคว้นเข้าร่วมศัตรูจริงหรือ?”

“ไม่เลย ข้าไม่กล้าเพียงนั้น”ซ่านจวนฮ่าวหัวร่อออกมาอย่างไม่คิดหน้าคิดหลัง นั่งไขว่ห้างอยู่บนพื้นพลางนวดศีรษะ “ข้ากลัวหากเจ้ารู้ว่าทรยศเข้าร่วมศัตรู วันหน้าคงไม่ได้เห็นเจ้าอีกแล้ว”

“ดูคล้ายที่ข้ามาพบท่านตอนนี้เป็นเรื่องที่ถูก”สองมือของกู้อ้าวเวยลอดผ่านเข้าไปในกรงประคองใบหน้าที่สกปรกมอมแมมของเขาราวกับมองสมบัติล้ำค่า เห็นซ่านจวนฮ่าวยังคงตะลึงลาน นางยิ้มพลางลดศีรษะลง “ข้ายังไม่อาจชอบเจ้าได้ ขอโทษด้วย”

ซ่านจวนฮ่าวเบิกตากลมกว้างเล็กน้อยด้วยความจนใจ “ข้าเองก็ไม่คู่ควรกับเจ้า”

“หากเจ้าอยากเหมาะสมคู่ควรข้าจริง ก็เดินออกมาจากที่แห่งนี้”ปลายนิ้วของกู้อ้าวเวยสัมผัสติ่งหูแล้วคลึงอย่างแผ่วเบา “แม้ไม่อาจเป็นสามีภรรยาแต่การเป็นมิตรสหายยังคงไม่เป็นปัญหา”

สองมือแนบที่หลังมือนางเบาๆ ซ่านจวนฮ่าวดูดซับอุณหภูมิใบแก้มทั้งสองข้างด้วยความคิดถึงทว่ารอยยิ้มบนใบหน้ากลับค่อยๆเลือนหาย เหลือเพียงความโดดเดี่ยวเศร้าสร้อยอันบางเบา “ซ่านจวนฮ่าวได้สิ้นชีวิตไปแล้ว”

“ท่านไม่ใช่.....”

“องค์พระชายา ฝ่าบาทเมื่อครึ่งชั่วยามก่อนได้ประกาศพระราชโองการ องค์ชายหกซ่านจวนฮ่าวสิ้นพระชนม์ที่เขตชายแดน”เฉิงซานเอ่ยกล่าวด้วยเสียงค่อยอยู่ที่ด้านข้าง

ร่องรอยความตกตะลึงวาดผ่านบนใบหน้าของกู้อ้าวเวย มองซ่านจินจื๋อด้วยใบหน้าอันบูดบึ้งในฉับพลัน “นี่คือเรื่องดีงามที่ท่านกระทำ”

“เจ้าในเมื่อดูจบแล้ว เช่นนั้นก็จงรู้ไว้เสียว่าวันหน้าบนโลกนี้ไม่มีองค์ชายหกอีกต่อไป”ซ่านจินจื๋อสาวเท้ายาวมายังข้างกายกู้อ้าวเวย หมายจะออกแรงดึงนางออกมา

ทว่ากู้อ้าวเวยกลับดึงซ่านจวนฮ่าวในกรงขังเข้าหาตนด้วยสีหน้ามืดทะมึน นำถุงเงินและของมีค่าบนร่างยัดส่งให้เขาเป็นพัลวัน พลันประสายตายตากับเขา “มีชีวิตอยู่ต่อไป หาสตรีสักคนที่รักท่าน”

“เวยเอ๋อร์ แต่ข้า.....” ซ่านจวนฮ่าวยังคงอาลัยอาวรณ์

“ท่านสามารถรอดชีวิตไปได้ เป็นเพราะบิดาเจ้ารู้ว่าท่านเป็นบุตรชายของเขา ในเมื่อเขาให้ท่านมีชีวิตรอด วันหน้าจะต้องรักษาชีวิตนี้ไว้ ออกไปจากเมืองเทียนเหยียนเสีย ในโลกใบนี้ยังมีทิวทัศน์งดงามอีกมากมาย”กู้อ้าวเวยยิ้มพลางดึงเขานำมาไว้ข้างกาย แม้มีกรงเหล็กที่กำลังขวางกั้นนางยังสามารถจุมพิตลงบนขมับศีรษะของเขา “ขอบคุณที่ท่านชมชอบข้า”

ซ่านจวนฮ่าวมองกู้อ้าวเวยด้วยความเหม่อลอย อีกฝ่ายเพียงรอยยิ้มอันข่มขื่นออกมา

ไม่อาจให้นางจากไปเช่นนี้.....

“เจ้าสามารถให้เสด็จอาหย่ากับเจ้า เจ้าไปด้วยกันกับข้า พวกเราไปโลดแล่นอิสระด้วยกันเถิด”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บุบผาร้อยเสน่ห์