บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 267

บทที่267 อยู่เหนือ

นิ่งเงียบอยู่นาน มีเสียงหัวเราะเบา ๆ ภายใต้ผ้าสีดำของเงา

กู้อ้าวเวยขรึมตา มีดเล็กๆที่อยู่ในมือได้ตกลงมาโดยตรง แต่ก็หลบไม่พ้นคนนั้นที่มีมือดีตาไวบิดข้อมือของนาง

การกระทำนั้นดีกว่าเมื่อกี้อยู่มาก วางมือข้างหนึ่งของนางไปอยู่ด้านหลัง ข้อมืออีกข้างหนึ่งโค้งงอ ถูกกดทับไว้อย่างคว่ำหน้าลงบนเตียง

“เรียนรู้ได้ดีมาก”เสียงที่คุ้นเคยมาจากด้านหลัง

กู้อ้าวเวยทอดถอนใจ มือที่อยู่ด้านหลังนั้นได้ถูกปล่อยวางออกมา มีดสองเล่มในมือของเขาถูกหยิบออกไป ลมหายใจอุ่น ๆ

ของชายคนนั้นตกลงมาที่คอของนาง แม้กระทั่งปกคอเสื้อที่อยู่หลังคอก็ได้ถอดออกมาเบาๆ1

กู้อ้าวเวยอยากพลิกตัวมา ชายที่อยู่ด้านหลังดึงแขนเสื้อของนางขึ้นอย่างมีความอดทน

อยู่ในความมืดนี้ก็ยังคงสามารถมองชัดรอยช้ำที่บนผิวพรรณอันขาวอยู่มาก

เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันคืนนี้ทำไมถึงมาที่นี่ ยิ่งไม่รู้ว่าทำไมตนเองยังจะใจร้ายมาหยั่งเชิงนาง

แต่เขาชอบเห็นรอยยิ้มของกู้อ้าวเวยประโยคนั้นที่ตายด้วยกันจุดประกายความปรารถนาของเขา

“ดึกแบบนี้เจ้ามา เพื่อที่จะทำให้ข้าตกใจ?”อย่างน้อยก็ให้ข้าพลิกตัว จะสบายหน่อย”　

กู้อ้าวเวยรู้สึกว่าแรงของข้อมือของมืออีกข้างเพิ่มขึ้นเป็นอย่างมาก และชายคนนั้นได้นำเกือบทั้งร่างกายวางลง

“ควรให้เจ้าสบายๆ1สักหน่อยแล้ว”เสียงของชายคนนั้นค่อนข้างแหบ

กู้อ้าวเวยขมวดคิ้วเล็กน้อย 　　ช่วงเวลาต่อไป นางได้พลิกตัวกลับมา ถูกโยนลงบนเตียงโดยตรงโดยชายคนนั้น

ผ้าสีดำบนใบหน้าของชายถูกโยนลงไปที่พื้น มีดขนาดเล็กสองตัววางอยู่บนโต๊ะ ต่อมา นางได้แต่ทนกับท่าทางที่หยาบคายเล็กน้อยของชายนั้น

ดูเขาเหมือนสัตว์ร้าย เหมือนว่ารักนางจนตายจริงๆ

ในความมืดสีหน้าของกู้อ้าวเวยได้มืดครึ้ม มือทั้งผลักอกของเขาออกอย่างเบาๆ: “ข้าเหนื่อยมาก”

“คาดไม่ถึงว่าเจ้าอยากตายพร้อมกับนักฆ่าที่ไม่รู้จักคนหนึ่ง?”ซ่านจินจื๋อพูดอย่างนี้ ในท่าทางมีความโหดเหี้ยอยู่เล็กน้อย

เมื่อปลายนิ้วแตะใต้กระดูกไหปลาร้าจับโดนรอยกัดที่ยังไม่ได้หายดีโดยไม่ได้ตั้งใจ

นั่นคือที่เขาเหลือไว้ กู้อ้าวเวยดิ้นรนตัวไม่ออก ได้เพียงปิดตาย ค่อยๆไปตามจังหวะของผู้ชาย

กระซิบกระซาบข้างหูว่า: “อย่าแกล้ง ท่านอ๋อง“

ชายที่อยู่บนกายตะลึงอยู่พักหนึ่ง เห็นท่าทางที่เชื่อฟังของนาง ใจลอย แต่การเคลื่อนไหวภายใต้มือของเขาเริ่มเบาลง。

……

เช้าตรู่ของวันถัดไปกู้อ้าวเวยได้ตื่นนอนแต่เช้า ชิงต้ายไม่อยู่นางได้ค้นชุดบนตู้ไปเรื่อยแล้วสวมใส่เข้าไป

กำลังสวมใส่เสื้อกันหนาว มือของชายนั้นลอดใต้แขนของนาง ช่วยนางจัดเสื้อให้เรียบร้อย

กู้อ้าวเวยตะลึงเล็กน้อย ซ่านจินจื๋อกินยาผิดอีกแล้วหรอ?

“ได้ข่าวเจ้าจะไปช่วยเฉิงเสี้ยงรับสมัครคัดเลือกผู้มีความสามารถยอมรับคนเรียนหนังสือ。”เสียงของซ่านจินจื๋อเบาๆ

แต่คางของเขาพักอยู่บนไหล่ของกู้อ้าวเวย

มือทั้งสองข้างโอบเอวของนาง：“นี่ไม่ใช่เรื่องที่เจ้าควรทำ”

“แต่เขาให้ข้าไปทำ ข้าไม่อยากถูกเขาว่าแล้ว”กู้อ้าวเวยเดินไปข้างหน้า. ดิ้นรนออกจากโอบกอดของเขา

เดินไปที่โต๊ะทำงานของตนเอง ค้นหากระดาษออกมาหลายแผ่น ดูอย่างดีๆ: “ข้าลืมวันแล้ว อีกเดี๋ยวข้าต้องไปพระราชวังก่อน

เกือบลืมไปเลย”

ตัดแต่งตนเองอย่างตระหนกตกใจจนทำอะไรไม่ถูก กู้อ้าวเวยถือกล่องยาของตนเองเพิ่งออกมาจากตำหนักอ๋อง

ได้ยินเสียงเกือกม้ามาจากด้านหลัง　

ซ่านจินจื๋อลากนางขึ้นมา: “จับให้ดี”

กู้อ้าวเวยพยักหน้า กอดกล่องยาเล็กเข้าในอกอย่างเชื่อฟัง 　　ตามซ่านจินจื๋อในชุดข้าราชการไปพระราชวัง

มาถึงหน้าประตู กู้อ้าวเวยลงมาที่พื้น ไม่เข้าใจ: “ทำไมวันนี้ถึงขี่ม้า”　　

“ทรงว่าราชกิจเสร็จ　　ข้าส่งตัวเจ้าไปจวนเมิ่ง”ซ่านจินจื๋อให้คนดูม้าของตนเองไว้ เดินเข้าไปด้านใน

กู้อ้าวเวยก็รู้สึกได้ว่าซ่านจินจื๋อเปลี่ยนไปมากลองย้อนคิดในอีกทางหนึ่ง หากตนเองไร้เปล่าประโยชน์ ซ่านจินจื๋อจะไม่ปฏิบัติกับตนเองเช่นนี้

ได้แค่หัวเราะตนเอง เดินเข้าไปด้านในตามนางกำนัล

วันนี้ได้พูดคุยเรื่องสี่ยอดวรรณกรรมกับไทเฮาอีกครั้ง ดูแลรักษามาเป็นเวลานาน. ไทเฮาไม่ได้ไออีกแล้ว. ฤดูร้อนกำลังจะมาถึง

แต่ไทเฮายังชอบตักแดด กู้อ้าวเวยได้จนปัญญาเตือนนางพอควร

”เมื่อก่อนนางยังนึกว่าไทเฮาไม่ชอบตนเอง ขณะนี้ ไทเฮาชื่นชอบนางเป็นพิเศษซู๋ฮ่องเฮามาหานางอยู่หลายครั้ง ล้วนถูกไทเฮา

ขัดขวางและปฏิเสธ ยังพูดว่า: “ซู่เซ๋อเจ้าเล่ห์ อย่ามีความสัมพันธ์เกี่ยวกับนาง

กู้อ้าวเวยกลับคิดว่า คราวก่อนตนเองรับปากซู่เซ๋อจะให้ใบสั่งยาที่ยืดอายุ

แต่ตอนนี้ก็ยังไม่ได้ให้ ฮ่องเฮาสูญเสียผู้สนับสนุนที่อยู่เบื้องหลังไปก็เลยกังวล แต่สิ่งที่น่าแปลกคือ

คาดไม่ถึงนางยังไม่เริ่มมาหาเรื่องตำหนักอ๋องจี้ หรือคือนางเดาผิด?

นางตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ก็เห็นขันทีเล็กที่ยืนอยู่หน้าประตูวิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน “ไทเฮา พระชายาขอรับ อ๋องจิ้งยืนอยู่รอพระชายาขอรับ”

กู้อ้าวเวยยกคิ้วขึ้น ไทเฮายิ้มจนหรี่ตาขึ้นมาตบมือของกู้อ้าวเวย “รีบไปเถอะ”　

จนใจ กู้อ้าวเวยเลยต้องออกไป เดินตามซ่านจินจื๋อออกไปเคียงข้างกัน

“ฮ่องเฮามาหาเจ้าอีกแล้วหรือ？”

“ฮ่องเฮาเคยไปหาเจ้าหรือไม่？”

คนสองคนได้เปิดปากพูดในเวลาเดียวกัน ต่อมาได้หันไปมองดูอีกฝ่ายอย่างพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย

ให้ขันทีและนางกำนัลที่อยู่ด้านหลังถอยออกไป ซ่านจินจื๋อคืนลักษณะที่ไม่แยแสตามปกติของเขาเหมือนเดิม

“นางเคยมาหาข้าแล้ว ใช้อิทธิพลอำนาจของข้าราชการมาขู่ข้า หากข้าไม่รับปากช่วยนางรักษาตำแหน่งฮ่องเฮาไว้

นางก็จะประคององค์ชายสองขึ้นครองตำแหน่ง”

ที่แท้ไม่ใช่ไม่มาหาเรื่อง แต่เป็น เพราะตนเองไม่รู้

“นางมาหาข้า แต่ถูกไทเฮาขัดขวางไว้ นางอยากทำอะไร ไทเฮาล้วนเห็นได้อย่างชัดเจน”กู้อ้าวเวยก็ได้ตอบเขา .เงียบสงบไปสักครู่หนึ่ง

นางพูดต่อว่า: “อิทธิพลขององค์ชายสามใหญ่มากหรือ?”

“ที่จริงก็ไม่ได้ใหญ่มาก ตั้งแต่ที่รัชทายาทสิ้นอำนาจ 　เขามีชัยชนะที่อย่างยิ่งใหญ่ เพียงแค่ตอนนี้ข้าที่สังเกต

เป็นองค์ชายสาม”ซ่านจินจื๋อหน้าขรึม ไม่รู้ว่าองค์ชายสามฉลาดขึ้นหรือเป็นอะไร ส่งคนไปที่นั่นเพื่อฆ่าขุนนางที่หลายคนสิบคน

ล้วนอยู่ต่อหน้าผู้คน ได้ยินมาว่าดินเหลืองของตลาดล้วนติดเชื้อกลายเป็นสีแดง ฝนตกมาหลายครั้งก็ไม่สามารถจะล้างสีแดงนั้นออก　　

ตอนนี้เขาได้รับเจตนาร่วมของประชาชน ไม่รู้จากนั้นเขายังจะทำอะไรอีก เติมเต็มช่องว่าง

“องค์ชายสาม?”กู้อ้าวเวยเสแสร้งทำเป็นไม่รู้ อยากดูสิว่า ซ่านจินจื๋อจะพูดเรื่องนี้กับตนเองหรือไม่

“สำหรับเรื่องปราบปรามโจรเขามีความคิดของคนเอง ข้าเสนอฆ่า เขาเสนอกลมกลืน ขณะนี้บีบอัดอยู่หัวของข้า

ข้ากำลังสั่งคนไปสร้างปัญหาให้เขา ความดีความงามนี้จะให้องค์ชายสองรับไว้ไม่ได้

ซ่านจินจื๋อรู้อย่างชัดเจน　

องค์ชายสามเงียบสงบมาเป็นเวลานาน ขณะนี้เป้าที่เล็งก็คือเจตนาร่วมของประชาชน ไม่ใช่ฮ่องเต้ความคิดแบบนี้จะต้องระวัง

ในใจของกู้อ้าวเวยจนปัญญา ซ่านจินจื๋อนี้เชื่อนางไม่มาก เลยพูดอย่างไม่มาก

“ทำไมท่านถึงเสนอฆ่า？เสนอกลมกลืนไม่ดีกว่าหรือ？”กู้อ้าวเวยทำเป็นไม่รู้เหมือนเดิม ถามเขาต่อ

“ยึดครองเขาเป็นราชา ก็ต้องฆ่าตายให้หมดถึงจะได้”ซ่านจินจื๋อถามกลับว่า: “ให้ผู้ที่ไร้ประโยชน์อยู่ต่อ

เป็นการสิ้นเปลืองที่ดินของชางหลาน

“ก็สมเหตุสมผล”กู้อ้าวเวยยิ้มแล้วพยักหน้า ทำให้ซ่านจินจื๋อดูไม่ออกว่าตกลงนางกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่

ซ่านจินจื๋อใช้ชีวิตอยู่อย่างสูงเหนือ ไร้เมตตา ยิ่งไม่รู้สภาพการณ์ของคนจน เขาเหมาะที่จะอยู่ในสนามรบ จะเป็นฮ่องเต้ได้อย่างไร