บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 267

บทที่267 อยู่เหนือ

นิ่งเงียบอยู่นาน มีเสียงหัวเราะเบา ๆ ภายใต้ผ้าสีดำของเงา

กู้อ้าวเวยขรึมตา มีดเล็กๆที่อยู่ในมือได้ตกลงมาโดยตรง แต่ก็หลบไม่พ้นคนนั้นที่มีมือดีตาไวบิดข้อมือของนาง

การกระทำนั้นดีกว่าเมื่อกี้อยู่มาก วางมือข้างหนึ่งของนางไปอยู่ด้านหลัง ข้อมืออีกข้างหนึ่งโค้งงอ ถูกกดทับไว้อย่างคว่ำหน้าลงบนเตียง

“เรียนรู้ได้ดีมาก”เสียงที่คุ้นเคยมาจากด้านหลัง

กู้อ้าวเวยทอดถอนใจ มือที่อยู่ด้านหลังนั้นได้ถูกปล่อยวางออกมา มีดสองเล่มในมือของเขาถูกหยิบออกไป ลมหายใจอุ่น ๆ

ของชายคนนั้นตกลงมาที่คอของนาง แม้กระทั่งปกคอเสื้อที่อยู่หลังคอก็ได้ถอดออกมาเบาๆ1

กู้อ้าวเวยอยากพลิกตัวมา ชายที่อยู่ด้านหลังดึงแขนเสื้อของนางขึ้นอย่างมีความอดทน

อยู่ในความมืดนี้ก็ยังคงสามารถมองชัดรอยช้ำที่บนผิวพรรณอันขาวอยู่มาก

เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันคืนนี้ทำไมถึงมาที่นี่ ยิ่งไม่รู้ว่าทำไมตนเองยังจะใจร้ายมาหยั่งเชิงนาง

แต่เขาชอบเห็นรอยยิ้มของกู้อ้าวเวยประโยคนั้นที่ตายด้วยกันจุดประกายความปรารถนาของเขา

“ดึกแบบนี้เจ้ามา เพื่อที่จะทำให้ข้าตกใจ?”อย่างน้อยก็ให้ข้าพลิกตัว จะสบายหน่อย”　

กู้อ้าวเวยรู้สึกว่าแรงของข้อมือของมืออีกข้างเพิ่มขึ้นเป็นอย่างมาก และชายคนนั้นได้นำเกือบทั้งร่างกายวางลง

“ควรให้เจ้าสบายๆ1สักหน่อยแล้ว”เสียงของชายคนนั้นค่อนข้างแหบ

กู้อ้าวเวยขมวดคิ้วเล็กน้อย 　　ช่วงเวลาต่อไป นางได้พลิกตัวกลับมา ถูกโยนลงบนเตียงโดยตรงโดยชายคนนั้น

ผ้าสีดำบนใบหน้าของชายถูกโยนลงไปที่พื้น มีดขนาดเล็กสองตัววางอยู่บนโต๊ะ ต่อมา นางได้แต่ทนกับท่าทางที่หยาบคายเล็กน้อยของชายนั้น

ดูเขาเหมือนสัตว์ร้าย เหมือนว่ารักนางจนตายจริงๆ

ในความมืดสีหน้าของกู้อ้าวเวยได้มืดครึ้ม มือทั้งผลักอกของเขาออกอย่างเบาๆ: “ข้าเหนื่อยมาก”

“คาดไม่ถึงว่าเจ้าอยากตายพร้อมกับนักฆ่าที่ไม่รู้จักคนหนึ่ง?”ซ่านจินจื๋อพูดอย่างนี้ ในท่าทางมีความโหดเหี้ยอยู่เล็กน้อย

เมื่อปลายนิ้วแตะใต้กระดูกไหปลาร้าจับโดนรอยกัดที่ยังไม่ได้หายดีโดยไม่ได้ตั้งใจ

นั่นคือที่เขาเหลือไว้ กู้อ้าวเวยดิ้นรนตัวไม่ออก ได้เพียงปิดตาย ค่อยๆไปตามจังหวะของผู้ชาย

กระซิบกระซาบข้างหูว่า: “อย่าแกล้ง ท่านอ๋อง“

ชายที่อยู่บนกายตะลึงอยู่พักหนึ่ง เห็นท่าทางที่เชื่อฟังของนาง ใจลอย แต่การเคลื่อนไหวภายใต้มือของเขาเริ่มเบาลง。

……

เช้าตรู่ของวันถัดไปกู้อ้าวเวยได้ตื่นนอนแต่เช้า ชิงต้ายไม่อยู่นางได้ค้นชุดบนตู้ไปเรื่อยแล้วสวมใส่เข้าไป

กำลังสวมใส่เสื้อกันหนาว มือของชายนั้นลอดใต้แขนของนาง ช่วยนางจัดเสื้อให้เรียบร้อย

กู้อ้าวเวยตะลึงเล็กน้อย ซ่านจินจื๋อกินยาผิดอีกแล้วหรอ?

“ได้ข่าวเจ้าจะไปช่วยเฉิงเสี้ยงรับสมัครคัดเลือกผู้มีความสามารถยอมรับคนเรียนหนังสือ。”เสียงของซ่านจินจื๋อเบาๆ

แต่คางของเขาพักอยู่บนไหล่ของกู้อ้าวเวย

มือทั้งสองข้างโอบเอวของนาง：“นี่ไม่ใช่เรื่องที่เจ้าควรทำ”

“แต่เขาให้ข้าไปทำ ข้าไม่อยากถูกเขาว่าแล้ว”กู้อ้าวเวยเดินไปข้างหน้า. ดิ้นรนออกจากโอบกอดของเขา

เดินไปที่โต๊ะทำงานของตนเอง ค้นหากระดาษออกมาหลายแผ่น ดูอย่างดีๆ: “ข้าลืมวันแล้ว อีกเดี๋ยวข้าต้องไปพระราชวังก่อน

เกือบลืมไปเลย”

ตัดแต่งตนเองอย่างตระหนกตกใจจนทำอะไรไม่ถูก กู้อ้าวเวยถือกล่องยาของตนเองเพิ่งออกมาจากตำหนักอ๋อง

ได้ยินเสียงเกือกม้ามาจากด้านหลัง　

ซ่านจินจื๋อลากนางขึ้นมา: “จับให้ดี”

กู้อ้าวเวยพยักหน้า กอดกล่องยาเล็กเข้าในอกอย่างเชื่อฟัง 　　ตามซ่านจินจื๋อในชุดข้าราชการไปพระราชวัง