บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 268

บทที่268 ปัญญาสูง

ม้าดำพุ่งผ่านถนนที่แออัด ตลอดทางห้อตะบึงออกจากเมืองอย่างราบรื่น

เคลื่อนที่ในป่าไม้อย่างรวดเร็ว ซ่านจินจื๋อได้ปล่อยนางไว้ในหน้าประตูจวนเมิ่ง เขาดึงบังเหียนอย่างนิ่งเงียบ หันตัวแล้วจากไป

กู้อ้าวเวยสามารถเห็นเงาร่างในต้นไม้อย่างคร่าวๆได้ตามเขาไป

ดูเหมือนว่าซ่านจินจื๋อจะไม่ให้คนตามตนเองต่อไปแล้วสินะ และวรยุทธ์ของนางในหลายวันนี้ก็ถือว่าใช้ได้แล้ว

เห็นเงาหลายอันก็สามารถทำได้

แต่ถ้าสังเกตถึงลมหายใจนี้ยังไม่ได้อย่างแน่นอน

นางตะลึงอยู่พักหนึ่ง ลมในฤดูใบไม้ผลิเป่าจนนางมีสติขึ้นหน่อย หยิบเม็ดยาออกจากกล่องยาแล้วกินเข้าไป ค่อยๆเปิดประตูของจวนเมิ่ง

ยัยไง่หงที่กำลังทำความสะอาดอยู่ในลานเห็นนางมาแต่เช้า ยิ้มและทักทายนางเข้าด้านใน: “คงยังไม่ได้กินข้าวสินะ พอดีทำไว้หน่อย”

กู้อ้าวเวยพยักหน้า 　　ตอนที่เข้าประจำที่ที่โต๊ะอาหาร คนในห้องก็ยังไม่มีใครตื่นนอนขึ้นมา

ยัยไง่หงได้หยิบของมาให้นางไปด้วย ตอบไปด้วยว่า: “เมื่อคืนถนนเล็กของเทียนเหยียนน้ำรั่ว

พวกคุณชายและท่านนายได้พาคนไปช่วยเหลือ ช่วยมาทั้งคืน ดังนั้นเลยยังไม่ตื่นนอน

ถนนเล็ก……

“ทำไมน้ำถึงรั่ว?”กู้อ้าวเวยวางชามกับตะเกียบลง

“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร

เพียงแค่ตอนที่คุณชายกลับมาได้พูดว่าเรื่องนี้น่าแปลกประหลาด

ได้ข่าวว่ามีคนได้รับบาดเจ็บอยู่ไม่น้อย ได้ส่งตัวไปในจี้ซื่อถางหมด แม้กระทั่งท่านนายซู๋

ก็ได้ตามไปในจี้ซื่อถาง บอกว่าบังเอิญเมื่อวานองค์ชายสามได้พาหมอในจี้ซื่อถางออกไป

ขณะนี้กำลังคนไม่เพียงพอ”ยัยไง่หงเกาหัว ก็ไม่ได้ชัดเจนอะไรมาก　

เมื่อวานองค์ชายสามเพิ่งได้พาหมอไป　　และนายพรานนั้นเลี้ยงมาตั้งนาน

ได้ยินมาว่าสองวันก่อนก็ได้นำกลับมาในถนนเล็ก

คงได้นำจดหมายและข่าวมาให้กับองค์ชายสามแล้ว

มันเป็นความบังเอิญไม่ได้

นางได้ตามยัยไง่หงมาถึงห้องของเมิ่งซู่ ปลุกคนที่เพิ่งได้นอนหลับไปไม่นานตื่นขึ้นมา ถามเขาเรื่องน้ำรั่วเมื่อคืน

เมิ่งซู่ได้ยินว่าเป็นเรื่องนี้ ก็ขมวดคิ้วขึ้นมา: “เรื่องนี้น่าแปลกประหลาดเสียจริง

ถนนเล็กถูกเผาเกือบครึ่ง คนจนเหล่านั้นขายไม้ให้แก่ครอบครัวที่ร่ำรวยเพื่อทำเงิน

บ้านที่สร้างโดยอิฐหินโคลนไม่ง่ายต่อถูกเผา และมีบางแห่งเห็นชัดได้ว่ายังสาดน้ำมันก๊าด

แม้กระทั่งน้ำมันตะเกียงพวกเขายังไม่มีเงินจะซื้อ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าเป็นน้ำมันก๊าด

เจ้ายังอยากรู้เรื่องอะไร?”กู้อ้าวเวยถามต่อว่า

สีหน้าของเมิ่งซู่หน้ามืดครึ้มลง“เมื่อวานก่อนที่องค์ชายสามจะออกไป

ได้ยินมาว่าโต้เถียงกับองค์ชายสองที่ท้องพระโรง พูดถึงเรื่องถนนเล็กของเทียนเหยียน

องค์ชายสองรู้สึกว่าคนของถนนเล็กต้องกลายเป็นภัยพิบัติอันจะเกิดขึ้นในภายหลังอย่างแน่นอน

โดยเฉพาะพวกลี้ภัยที่ยึดครองเขามาเป็นราชา คนในถนนเล็กก็เป็นผู้ลี้ภัย

ดังนั้นเลยอยากกำจัดพวกเขาทิ้ง องค์ชายสามอยากยุติปัญหา จัดการปัญหาเรื่องโจรป่าเสร็จ

ต่อมาก็จัดการเรื่องนี้ และเรื่องที่เกิดขึ้นในเมื่อคืน

“เจ้าสงสัยองค์ชายสอง?”

“ข้าสงสัยอ๋องจิ้ง”เมิ่งซู่เงยหน้ามองนาง

กู้อ้าวเวยคิดเหมือนเขา 　　ในเมื่อองค์ชายสองพยายามต่อสู้เพื่อเหตุผล

ก็จะไม่ลงมือเร็วและสะเพร่าแบบนี้ และองค์ชายสองมีความโปรดปรานอยากให้ฮ่องเต้ชื่นชอบ

สำหรับเรื่องโจรป่าก็เพียงแค่อยากแย่งความสนใจจากองค์ชายสาม

แล้วจะใช้วิธีอย่างนี้ไปจัดการได้จริงๆอย่างไร

และถ้าอ๋องจิ้งอยากถือโอกาสนี้ ให้องค์ชายสามและองค์ชายสองต่อสู้แย่งชิงกัน

ก็ถือว่าโอกาสดีๆอย่างหนึ่ง　　

หากเป็นอ๋องจิ้งทำ ต่อมา……

“ซ่านจินจื๋อต้องให้คนเผยพิรุธให้องค์ชายสองอย่างแน่นอน

ให้องค์ชายสองเข้าใจผิดว่านี่คือองค์ชายสามเป็นคนทำ แล้วฉวยโอกาสนี้มาใส่ร้ายเขา

ไม่ว่าคนในถนนเล็กเป็นอย่างไร เพราะอย่างไงนี่ก็คือเทียนเหยียน ใต้เปลืองตาของฮ่องเต้”

กู้อ้าวเวยวิเคราะห์อย่างละเอียด สีหน้าขรึมลงมา

“องค์ชายสองจะเชื่อหรอ?”　

“อ๋องจิ้งมีวิธีที่จะให้เขาเชื่อเอง”กู้อ้าวเวยพูดต่อไป