บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 269

บทที่269 เปิดหินออกทอง

“เท็จจริงหรือ!ข้าเป็นคนซื่อสัตย์นะ!”

ยัยไง่หงรีบเข้าใกล้มา ดึงแขนของกู้อ้าวเวยอ้อนนาง

กู้อ้าวเวยยิ้ม เมื่อเดินเข้าไปในลานถัดไป ถึงได้พูดเสียงเบาๆกับนางว่า:

“มนุษย์มักอวดดีรู้สึกว่าตนเองดี แต่ทว่าในโลกนี้ ใครไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาคนหนึ่งล่ะ”

พูดเสร็จ นางก้มหัวลงแล้วตามเมิ่งซู่ไป ยัยไง่หงตะลึงอยู่พักหนึ่ง ตบหัวของตนเอง

เกิดเข้าใจขึ้นมา

ใช่　　นางสามารถยอมรับได้ว่าตนเองธรรมดาก็ถือเป็นความฉลาดอย่างหนึ่ง

อย่างน้อยนางฉลาดรู้ตน และรู้ว่าใครฉลาด รู้ว่าควรตามใครไป

กระโดดโลดเต้นเข้าไป

ลานบ้านนี้มีขวดเหล้าอยู่หลายกระปุก อันที่จริงบ้านของคนเรียนหนังสือคนนี้ก็คือผลิตเหล้า

ฐานะบ้านค่อนข้างดี

แต่บทความนั้นเขียนได้ค่อนข้างบรรยากาศเกินไปและไม่สุภาพเล็กน้อย

ได้ข่าวว่าคนที่ให้คะแนนแค่เห็นจุดเริ่มต้นก็ได้โยนกระดาษข้อสอบทิ้งเลย.

แต่หลังจากที่กู้อ้าวเวยดูแล้ว รู้สึกว่าก็ยังใช้ได้ แค่ไม่รู้ว่าคนๆใช้ได้หรือไม่

ประโยคแรกของกระดาษนั้น——ยามบ้านเมืองสงบรุ่งเรืองผลิตหมีดำ

กู้อ้าวเวยนึกถึงก็รู้สึกน่าขำขึ้นมา คำพูดหยาบแต่เหตุผลละเอียด ยุคสมัยเปลี่ยนไปจำเป็นเช่นนี้

หากมีฮีโร่มากขึ้น โลกที่มีวุ่นวายก็กำลังจะเริ่มขึ้น

คนเรียนหนังสือนี้ชื่อว่าหวางโม่ ชื่อง่ายๆ แต่หน้าตาหล่อเหลามาก

แต่อักษรวิจิตรนี้ลงเขียนอย่างมีพลังมาก แตกต่างจากคนมาก

เมิ่งซู่คุยกับเขาอยู่พักหนึ่ง หวางโม่รำคาญว่า: “ท่านก็เป็นจอหงวนแล้ว

นี่จงใจมาให้ข้าโมโหหรือ?”

“ไม่ใช่ แค่มีเรื่องบ้างเรื่องอยากมาปรึกษาๆ”เมิ่งซู่รีบพูดว่า

“ปรึกษาข้า?เจ้าไม่กลัวว่าฮ่องเต้ยกหมวกไหมพรมสีดำ(ตำแหน่ง)ของเจ้าออกหรือ?”ตาของหวางโม่หรี่ขึ้นมา

ถือเหล้าดีๆมาสองกระปุก ยังไม่ลืมทีไปมองดูกู้อ้าวเวยกับยัยไง่หงแว้บหนึ่ง

จุ๊ๆว่า : “ท่านสอบจอหงวน ยังมีสาวใช้ที่สวยงามเพิ่ม ให้ข้าช่างอิจฉาจริงๆ”

กู้อ้าวเวยยกมุมปากขึ้น นี่ยังเป็นผู้ที่ซื่อตรง

“เจ้าว่า ผู้คนในถนนเล็ก ควรตายหรือไม่?”เมิ่งซู่ถาม เขาถามอย่างใด ก็ต้องดูคน

เจอผู้ที่นิสัยขี้ขลาดอ่อนแอหน่อย เลยถามอย่างอ้อมค้อมหน่อย แต่นี่ถามถึงหวางโม่

ก็พูดคำตายออกมาเลย

“เมื่อคืนถนนเล็กน้ำรั่ว………”หวางโม่พึมบ่นพำผ่านไปสักพักหนึ่งหัวเราะเขา:

“ท่านมาหาข้าคิดหาวิธีจริงๆหรือ”

“ใช่”เมิ่งซู่ยิ้ม

หวางโม่ดื่มเหล้าเข้าไปสองคำ ใคร่ครวญอยู่สักพักหนึ่ง ถึงพูดว่า: “ควรตาย”

“หมายความว่า?”เมิ่งซู่ยังคงยิ้มเหมือนเดิม กู้อ้าวเวยมองเขา

“ในเมื่อเป็นหงส์ไม่ได้ จะเป็นหางหงส์อะไร ก็ควรกลับไปเป็นไก่พื้นเมืองอย่างดีๆ”

หวางโม่ส่ายหัว

ยัยไง่หงแสดงท่าทีที่รังเกียจ. เมิ่งซู่กลับขมวดคิ้วขึ้นถามต่อว่า:

“งั้นเจ้าคิดว่าผู้คนในถนนเล็กควรอยู่ต่อไหม?”

“ควรอยู่”คำตอบของหวางโม่ทำให้ยัยไง่หงเบิ่งตาใหญ่

“นี่มันหมายความว่าอะไร?”เมิ่งซู่ได้ยิ้มอย่างจนใจ เขาจะฟังจนสับสนแล้ว

“คนที่มีรอดชีวิตอยู่ต่อ. การคัดเลือกโดยธรรมชาตินี่คือบัญชาสววรค์

คนที่ตายควรตาย อย่างไรก็ตามคนตายไม่สามารถพูดได้ คนที่มีชีวิตถึงจะมีประโยชน์

คนทั้งชีวิตนี้ เกิดแล้วถึงจะมีบัญชาสววรค์ ตายแล้วก็ไม่มีบัญชาสววรค์แล้ว” หวางโม่

พูดอย่างยุ่งเหยิง ยัยไง่หงฟังจนวนเวียนไปหมด เมิ่งซู่ก็ไม่เข้าใจ

กู้อ้าวเวยหัวเราะเยาะออกเสียง: “นายท่านปฏิภาณมาก”

ขนคิ้วของหวางโม่ยกขึ้น หัวเราะแล้วพูดกับนางว่า: “ข้าบอกคนควรตาย เจ้ายังจะมาชมข้า

นี่มันคือพิษร้ายสุดคือจิตใจผู้หญิงใช่ไหมเนี่ย?”

“มีคนสามารถต่อสู่เพื่อชีวิต งั้นก็ควรมีคนยืนขึ้นในฐานะผู้ประหาร และเจ้า

อย่างน้อยสามารถให้ผู้ตายเหล่านั้นตายได้คุ้มค่า”