บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 270

บทที่270 ชิงสิทธิ์มนุษย์ชน

ออกจากร้านช่างตีเหล็กบ้านของสวี่กุย

กู้อ้าวเวยนำหนังสือกลับมาด้วยความพึงพอใจ พูดกับเมิ่งซู่ว่า: “วันนี้รบกวนเจ้าแล้ว

รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ”

“เจ้าเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง พวกข้าส่งเจ้ากลับก่อน”เมิ่งซู่เป็นห่วงว่า

“ข้าไปช่วยจี้ซื่อถางที่อยู่ด้านหน้า ข้ากลัวว่ากำลังคนของพวกเขาไม่พอ กู้อ้าวเวยจนปัญญา

เห็นเมิ่งซู่เหนื่อยมากตบไหล่ของเขา:

“รอพรุ่งนี้เจ้าพักผ่อนเพียงพอแล้วค่อยมาหาข้าที่จี้ซื่อถางเถอะ

เมิ่งซู่เห็นแต่ภาพหลังของนาง ส่ายหัวอย่างจนใจ ไม่ออกเมือง ไปในทางอีกข้าง

“โธ่!คุณชาย จวนของพวกข้าอยู่นอกเมือง!”

“ข้าไปดูหวางโม่ตีกลองร้องทุกข์เป็นอย่างไรบ้าง”

เมิ่งซู่เดินออกไปอย่างรีบร้อน ยัยไง่หงบอกแค่ว่าเมิ่งซู่หลงเสน่ห์ของพระชายาจิ้ง

ทำไมยุ่งกันขึ้นมา

ณ ขณะนี้ กู้อ้าวเวยได้มาถึงจี้ซื่อถาง พวกเขาจัดการได้พอดีแล้ว

มีเพียงผู้บาดเจ็บสาหัสที่กำลังช่วย กู้อ้าวเวยได้เข้าไปดึงแขนเสื้อขึ้นช่วยเหลือด้วยกัน

เงียบไม่พูดอะไร ผู้ช่วยก็ได้ช่วยอยู่ข้าง

กุ่ยเม่ยกับชิงต้ายหารอบๆไปหนึ่งครั้งก็ไม่พบก็กู้อ้าวเวย โชคดีที่มีผู้ช่วยของจี้ซื่อถางมาส่งข่าว

พวกเขาถึงได้ไว้วางใจลง

ซ่านเชียนหยวนที่เพิ่งดื่มเหล้ากลับมากับฉีหลินทะเลาะกันว่าจะไปช่วย

แต่สุดท้ายถูกฉีหรัวปราบปรามไว้

สั่งสอนฉิงหลินเสร็จ ซ่านเชียนหยวนเทซุปสร่างเมานั่งอยู่บนบันได พิงเสา

ถามฉีหรัวผู้กำลังดูสมุดบัญชีข้างหน้าต่างว่า: “พวกเจ้าทั้งสองที่เป็นผู้หญิง

ทำไมยุ่งกว่าผู้ชายอย่างพวกข้าสักอีก”

“ข้ายุ่ง เพราะมีงานเยอะ”ฉีหรัววางสมุดบัญชีลง. เงยหน้าแล้วมองเขา: “พระชายาจิ้ง

นั่นมันถูกบังคับ”

“ทำไมถึงถูกบังคับ?”ซ่านเชียนหยวนไม่เข้าใจ สมองยังเวียนๆ

ฉีหรัวเดินออกมาจากห้อง ถือกาเหล้าเล็กต่อมานั่งอยู่ที่รอบตัวซ่านเชียนหยวน

พูดเสียงเบาว่า: “แม้ว่านางจะยุ่งเรื่องที่ไม่ค่อยยุ่ง แต่เรื่องมันก็จะไม่ปล่อยนางไป”

ซ่านเชียนหยวนยังคงไม่เข้าใจเหมือนเดิม นึกว่าฉีหรัวกำลังพูดเล่น

“ความผันผวนของชีวิต โลกเปลี่ยนแปลงไป บางทีความยุ่งเหยิงครั้งใหญ่เริ่มต้นกับคน ๆ หนึ่ง

เรื่องๆหนึ่ง” ฉีหรัวเทเหล้าให้ตนเองหนึ่งแก้ว

มองดูตะเกียงที่อยู่ด้านหน้าจนเพลินเล็กน้อย: “พวกเจ้าล้วนไม่ได้สังเกตเห็น ตอนนี้มีคน

มักจะคิดอะไรก็เป็นไปตามนั้นเสมอ”

“เจ้าบอกนาง?”ทันใดนั้นซ่านจินจื๋อมีกำลังวังชา หัวเราะนาง: “หากนางคิดอะไรก็เป็นตามนั้น

ยังจะสู้ไหม?”

“เจ้าสิโง่ บนโลกนี้ไม่มีใครต่อสู้กัน แต่ถ้าสามารถต่อสู้เพื่อแย่งสิ่งที่ต้องการมาได้

สามารถเดินไปรอบ ๆ ปลายมีดได้โดยไม่เสียชีวิต

ถือว่ามีน้อยมาก ฉีหรัวหันหัวกลับไป วางกาเหล้าเข้าในมือของเขา พูดต่อไปว่า:

“นอกจากอ๋องจิ้งที่นี่ที่เกิดผู้ที่มีความสามารถที่เก่งกล้าได้ เจ้าดูสิว่านางยังมีคนอะไรอีก

เรื่องอะไรที่แก้ไขไม่ได้?”

พูดถึงตรงนี่ ซ่านเชียนหยวนได้คิดอย่างละเอียด

ปกตินางเป็นคนฉลาด หากคาดเดา เดาแม่นเป็นอย่างมาก และถ้าเป็นเรื่องของความมั่นใจ

แม้ว่าจะไม่มีหลักฐาน ก็เหมือนกับตอนนั้นเขารู้ว่านางกับเรื่องโหวเซ่อก็เป็นเช่นนี้

โหวเซ่อกับตระกูลหยุนต่อสู้กันมานานหลายปี คนตายเยอะแยะมากมาย

แต่นางดันรู้ว่าตีงูต้องตีใหม่แม่นในตำแหน่งที่หลังหัว 7 นิ้ว เล็งจุดอ่อนของคู่ต่อสู้อย่างแม่นยำ

ทุกท่าถึงกับตาย

“นางฉลาด”

“ก็มีความฉลาดอยู่ในนั้นไม่น้อย แต่ข้าขอถามเจ้าหน่อย

เพราะเหตุใดนางยังอยู่ตำหนักอ๋องต่อ?” ฉีหรัวถามเขา

“ไม่รู้”ใบหน้าของซ่านเชียนหยวนขรึมลงมา สำหรับเรื่องนี้

เขายังมีความบาดหมางต่ออ๋องจิ้ง

ฉีหรัวหัวเราะเบาๆ: “ไม่งั้นเจ้าคิดว่านางอยู่ต่อเพื่ออะไร?”

“ตระกูลหยุน？เพื่อที่จะแก้แค้น?” ซ่านเชียนหยวนฟังฉีหรัวพูดจนสับสน

ฉีหรัวหัวเราะ ดูเหมือนรู้สึกว่าซ่านเชียนหยวนก็จะไม่ใช่คนที่ฉลาดอะไร พูดต่อว่า:

“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่านางจะอยู่ต่อเพื่ออะไร แต่ตอนนี้

ซ่านจินจื๋อไม่สามารถอยู่ได้โดยปราศจากนาง ไทเฮาไม่สามารถจากนางได้

ไจ่เสี้ยงให้ความหวังสูงต่อนาง จี้ซื่อถางเห็นนางเป็นหมอเทวดา

แม้กระทั่งตอนนี้สำนักเยียนหยู่เก๋อของข้าก็จากนางไปไม่ได้

“พูดได้แค่ว่านางรู้ทุกอย่าง” ซ่านเชียนหยวนยังไม่เชื่อว่าคนๆ หนึ่งสามารถเปลี่ยนแปลงโลกนี้ได้

“สามารถพบคนเหล่านี้ ได้รับความไว้วางใจจากคนเหล่านี้.

และสามารถเชื่อมโยงผู้คนเหล่านี้กับนางคนเดียว นี่ก็คือบัญชาสวรรค์ และตอนนี้

นางอยู่รอบกายซ่านจินจื๋อยศถาบรรดาศักดิ์ ได้รับความไว้วางใจจากซ่านจินจื๋อ เจ้านึกว่า

นางจะไปไหนได้?นางไม่ใช่ไม่อยากไป คือไปไม่ได้” ฉีหรัวส่ายหัวเบา ๆ. จ้องมองตะเกียงต่อ

“ตอนนี้ นางก็คืออำนาจอันใหญ่หลวงของชางหลาน ผู้ที่ได้นาง ก็จะได้ชางหลาน

ได้ยินคำพูดเหล่านี้ของฉีหรัว　กลืนน้ำลายเข้าไปอย่างตกตะลึง

คือเขาไร้เดียงสาเกินไป กู้อ้าวเวยชื่อนี้ตอนนี้เกี่ยวพันมากมาย. หากซ่านจินจื๋อเสียนางไป

ก็จะถูกซูพ่านเอ๋อลุ่มหลงจนเสียสติไม่มีขื่อไม่มีแป

หากไทเฮาไม่มีกู้อ้าวเวย คงไม่มีชีวิตอยู่ในโลกนี้ งั้นบ้านฝ่ายพ่อแม่ของไทเฮาท

เหล่าขุนนางทั้งหลายที่อยู่เบื้องหลังคงจะกระจัดกระจายไปอยู่ข้างหลังขององค์ชายสี่

ยากที่จะยับยั้งแย่งชิงระหว่างองค์ชายได้

“ดูเช่นนี้แล้ว นางยังเป็นประชาชนคนหนึ่ง

ไม่ใช่ชายาจิ้งอะไร”ทันใดนั้นสายตาของซ่านเชียนหยวนหนักแน่นขึ้นมา

เหมือนว่าเขาจะเข้าใจว่าทำไมหลายวันมานี้ซ่านจินจื๋อถึงใจดีกับกู้อ้าวเวย : “เสด็จอาตั้งใจจะฆ่า

ตำแหน่งสูงส่งไร้ความปรานีกู้อ้าวเวยเกิดมาเป็นประชาชนในใจมีเจตนาร่วมของประชาชน

นางมีฝีมือรักษาโรค และมีจิตใจที่เมตตา นี่ก็คือคนหนึ่งเล่นบทโหด อีกคนเล่นบทคนดี?”

ฉีหรัวกลับไม่ได้คิดถึงสิ่งนี้ ย้อนคิดแล้ว เหมือนว่าเป็นเช่นนี้จริงๆด้วย

ทั้งสองจ้องมองกันและกัน ล้วนเห็นความประหลาดในสายตาของอีกฝ่าย

ดูเหมือนว่ากู้อ้าวเวยกับซ่านจินจื๋อ จะมีฝีมือที่พอๆกัน

พระอาทิตย์ลอยขึ้นสู่ดวงจันทร์ร่วงหล่น แสงยามเช้าทะลุพื้น

กู้อ้าวเวยเอนหลังพิงเสาข้างบันไดพักผ่อนอยู่สักครู่หนึ่ง เห็นแสงก็ได้ค่อยๆมีสติขึ้น

ผ้าห่มบาง ๆ วางอยู่บนไหล่ ลานบ้านทั้งหมดเงียบสงบ

มีเพียงผู้ป่วยที่ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยที่ได้จัดให้อยู่ในทางเดิน

กำลังปวดหัว กู้อ้าวเวยได้ยินเสียงฝีเท้าเร่งรีบส่งเข้ามา เงยหน้าขึ้นทันที

ก่อนหน้านี้นายพรานที่เต็มไปด้วยคำหยาบกำลังยืนอยู่ต่อหน้านาง กดเสียงต่ำลงพูดกับนางว่า:

“นี่ก็คือผลที่เจ้าพูดกับข้า”

“นี่คือขั้นตอนแรก บาดเจ็บที่ไม่สามารถจะหลีกเลี่ยงได้”กู้อ้าวเวยลุกตัวขึ้น

จัดผ้าห่มบางให้ดี ลากนายพรานนั้นไปในที่ที่ไม่มีคน: “ข้าจะไม่ขอโทษ”

“แม่งขั้นตอนแรกก็คือให้พวกข้าตายกันให้หมด ใช่ไหม!”

“ไม่ใช่”กู้อ้าวเวยส่ายหัว

เห็นแผลบนตัวของเขายังไม่ได้หายดี:พวกเจ้าเป็นของเสียสละที่แย่งชิงกันขององค์ชาย

แม้ว่าข้าไม่ให้เจ้าทำเช่นนี้ สักวันภัยพิบัติทางธรรมชาติก็ต้องบังเกิดในตัวของพวกเจ้า”

ในเมื่อองค์ชายสองตั้งใจจะเอาผู้คนบนถนนสายเล็ก ๆมาเป็นตัวอย่างของโจรป่า

เพื่อหยุดการกระทำบางอย่างขององค์ชายสาม ดังนั้นไม่ว่านางจะทำอะไร ล้วนเปลี่ยนแปลงเรื่องนี้ไม่ได้

นางอธิบายอย่างสั้นๆง่ายๆ เห็นนายพรานนั้นเงียบลงมาสักนิด พูดต่อว่า:

“จะให้พวกเขาได้รับบาดเจ็บเสียเปล่าแบบนี้ไม่ได้ เจ้าควรยืดอกให้ตรงไปช่วงชิงเพื่อตนเอง”

“ช่วงชิงอะไร？”

“สิทธิมนุษยชนในฐานะประชาชนชางหลาน”กู้อ้าวเวยมองเขาอย่างหม่นหมอง:

“อย่าปล่อยให้พวกเขาตกเป็นสิ่งของเสียสละอย่างนี้”