บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 278

บทที่ 278 ครึ่งหลังชีวิต

กู้อ้าวเวยตื่นมาเพราะมีคนเข้ามาทางหน้าต่าง ทำให้น้ำฝนตกใส่หน้าเธอ

หน้าต่างถูกทะลุเข้า กุ่ยเม่ยคุกเข่าลงที่ข้างเตียง และกลิ่นเลือดที่กระจายออกมานั้นแสดงว่า ต้องเกิดอะไรขึ้นแน่นอน

ฟ้ายังไม่สว่าง กู้อ้าวเวยพยายามจะลุกขึ้น แต่กุ่ยเม่ยจับไหล่ของเธอเบาๆไม่ให้เธอลุก พูดว่า “อย่าพึ่งขยับตัว คนที่มาไม่ใช่คนดี”

นอกหน้าต่าง คนที่ใส่ชุดสีขาวยืนต่างฝนอยู่ข้างนอก ดาบยาวในมือยังมีเลือดติดอยู่ คนนั้นไม่ขยับสักนิด จ้องมองกู้อ้าวเวยด้วยสายตาอย่างน่ากลัว แต่ไม่มีความหมายที่จะฆ่าเธอแสดงออกมา

กู้อ้าวเวยขยับไม่ได้เลยแม้แต่นิ้วมือ เธอตกใจมาก ใครเหรอที่สามารถใส่ยาพิษกับเธอได้

กำลังคิดอยู่ว่าจะหายาแก้ได้ไง คนที่ยืนอยู่ข้างนอกหายตัวไปทันที กุ่ยเม่ยไม่ได้ตามเขาไป มองดูหน้าต่างที่ถูกทำร้ายแล้ว สีหน้ามืดมน จึงอุ้มกู้อ้าวเวยที่ตัวร่างกายอ่อนแอไม่มีแรง

“ตรงนี้นอนไม่ได้แล้ว” กุ่ยเม่ยพูดเบาๆ หยิบเอาร่มกางไว้ที่ไหล่ และอุ้มกู้อ้าวเวยไปที่พักของคุณยาย

คุณยายกับโจวซื่อหลับสบาย การต่อสู้เมื่อกี้ไม่มีผลกระทบต่อพวกเธอสักนิด

กุ่ยเม่ยเอายาออกมาและป้อนให้เธอกิน กู้อ้าวเวยจึงมีแรงลุกขึ้นมา มองกุ่ยเม่ยและถามว่า “เกิดอะไรขึ้น”

“คนมาเมื่อกี้ อยากลักพาตัวคุณไป การเคลื่อนไหวดูเป็นของยุทธภพ น่าจะเป็นคนของสำนักเหลี่ยนอี๋” กุ่ยเม่ยพูดด้วยเสียงต่ำ

ตอนแรกคิดว่าจะฟังเขาพูดต่ออีก แต่เห็นกุ่ยเม่ยเตือนเธอด้วยสายตา มีการกระทำบอกว่าให้เธออย่าออกเสียง และอุ้มเธอออกไปโดยไม่มีคำอธิบายอะไรเลย ในกลางคืนนี้ ทั้งฝนตกและลมพัดอย่างแรง เขาอุ้มเธอมาจนถึงวัดร้างแห่งหนึ่งที่อยู่หากไกลจากที่บ้านประมาณสิบกิโลเมตร

วัดร้างนี้ ไม่มีใครอยู่ กุ่ยเม่ยวางกู้อ้าวเวยลง และทำแผลที่ไหล่ให้ตัวเองอย่างคล่องตัว

ที่กุ่ยเม่ยพาเธอมาที่นี่ มีวัตถุประสงค์เพื่อปกป้องเธอได้ทันเมื่อเกิดอันตรายขึ้นมา และอีกอย่าง ไม่อยากมีผลกระทบต่อชาวหมู่บ้านฉางผิง

“สำนักเหลี่ยนอี๋คืออะไร” กู้อ้าวเวยมองไปทางกองไฟที่พึ่งจุดไฟขึ้น อย่างน้อยอบอุ่นขึ้นเยอะ

“สำนักเหลี่ยนอี๋กับโหวเซ่อคล้ายๆกัน แต่จุดที่แตกต่างกัน คือ พวกเขาไม่มีปัญหากับการเมือง ไม่ฆ่าขุนนาง ไม่ฆ่าคนในราชวงค์ และที่สำคัญคือ ไม่เพียงแต่ไม่ฆ่าเท่านั้น ยังช่วยพวกขุนนางแอบขนของเพื่อหนีภาษีและช่วยจัดการผู้ที่หาเรื่องด้วย” กุ่ยเม่ยพูดอย่างเบาๆ และพร้อมทำไฟไหม้แรงขึ้น เพราะเสื้อผ้าทั้งสองคนเปียกหมดแล้ว

กู้อ้าวเวยยิ่งรู้สึกแปลกใจ ถามว่า “ฉันก็เป็นคนในราชวงศ์เหมือนกัน และไม่ได้เกี่ยวข้องกับยุทธภพด้วยซ้ำ”

กุ่ยเม่ยก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน แค่ตอบว่า “เขาไม่อยากจะฆ่าท่านนะ แค่อยากแอบลักพาตัวท่านไป กังฟูไม่ถือว่าเก่งมาก แต่เขามีการเคลื่อนไหวอย่างลึกลับ”

“แน่นอนดิ คุณรู้ไหมว่า คุณโดนอะไรมาจึงมีบาดแผลแบบนี้” กู้อ้าวเวยหัวเราะอย่างเย็นชาและถามเขา

“น่าจะเป็นอาวุธลับมั้ง” กุ่ยเม่ยเกาหัวตัวเอง เขาไม่ได้สนใจจริงๆ เมื่อรู้จักก็เห็นมีบาดเจ็บแล้ว

กู้อ้าวเวยช่วยเขาเอาใบมีดใบเล็กที่มีเลือดติดในบาดเจ็บออกมา เป็นใบมีดใบเล็กที่มีเส้นไหมรัดต่อกันไว้ กุ่ยเม่ยไม่กลัวเจ็บหรอก แต่กู้อ้าวเวยทำอย่างระมัดระวัง และเอาใบมีดออกมาได้อย่างเรียบร้อย

กุ่ยเม่ยแปลกใจ ใบมีดแบบนี้โยนออกมาได้ไง

“เขาต้องใช้เส้นไหมรัดอาวุธลับไว้ สำหรับคนที่เก่งด้านกังฟูอย่างคุณ ต้องหนีพ้นได้ แต่หนีไม่ไกลเท่าไหร่ ถ้ามีตัวนี้ ย่อมทำร้ายคุณได้แน่นอน เส้นไหมนี้คมมาก จึงสามารถบาดผิวหนังของคุณได้” กู้อ้าวเวยหน้ามืดมนลง และโยนใบมีดเข้าไปที่กองไฟ พูดต่อว่า “ยังใส่ยาพิษด้วย”

กุ่ยเม่ยกลืนน้ำลาย สงสัยว่าใครจะมีความคิดโหดร้ายขนาดนี้

โชคดีที่กู้อ้าวเวยไม่ได้เอาของพวกนี้ออกเมื่อนอนหลับ เธอป้อนอาหารให้เขากิน และพูดว่า “ยาพิษนี้ไม่ร้ายแรงเลย แปลกจริงๆ”

“ว่าไงครับ” กุ่ยเม่ยถอดเสื้อและนั่งอยู่ข้างๆกองไฟ

“พวกเขาสามารถวางยาพิษกับฉันอย่างเงียบๆ ไม่ให้เรารู้ตัวแม้แต่นิดเดียว แต่ยาพิษที่วางกับคุณเป็นยาชาเฉยๆ ถ้าคุณไม่ได้อยู่กับซ่านจินจื๋อมาก่อน และยังใส่ผ้าคลุมหน้าสีดำคลุมหน้าไว้เสมอ ฉันยิ่งสงสัยว่า พวกเขาจะมาฆ่าคุณด้วยซ้ำ” กู้อ้าวเวยรู้สึกหนาว และยื่นมือไปที่ใกล้ๆกองไฟ