บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 28

บทที่28 โชคดี

“จริงหรอเนี้ย!”ฉีหลินรีบโยนยาในมือออกไปไกลๆ

กุ้อ้าวเวยก็รีบรับไว้ทันที มองเขาตาขวางและพูดว่า: “ยาพิษนี้ต้องผสมกับน้ำถึงจะใช้การได้ เจ้ากลัวอะไรเนี้ย?”

“แต่ก็เป็นยาพิษนี้”ฉีหลินรีบล้างมือในน้ำสะอาด

กุ้อ้าวเวยก็วางของลงไปที่เก่า จากนั้นก็จัดการปริมาณ ต้มยามาสองครั้งก็ยังแตกต่างกัน นางกำลังเครียดกับเรื่องนี้อยู่ ฉีหลินที่อยู่ข้างๆกลับมองดูจนฟ้าใกล้สว่าง เขาห่าวง่วงอยู่ตลอดทั้งวัน ก็เลยฟุบนอนลงไปเลย

นางตั้งใจต้มยา กุ้อ้าวเวยกลับรู้สึกว่าสูตรยาขาดอะไรไป หันกลับไปหาก็ได้ยินเสียงตกใจจากด้านหลัง

รีบหันกลับไปดู กุ้อ้าวเวยเห็นสมุนไพรที่เก็บมาจากบนดอยหายไป และฉีหลินก็พึ่งตื่นและพูดว่า: “เมื่อกี้ข้าง่วงนอนก็เลยแตะโดนยาพวกนั้นไป……”

“ไม่เป็นไร ก็ถือเสียว่าลองแล้วกัน”กุ้อ้าวเวยรีบคิดว่ายานั้นวางไว้ไหน ลังเลสักพักก็เอาที่เหลือโยนลงไปในหม้อยาเลย จากนั้นก็เต็มสมุนไพรลงไปอีก ต้มช้าๆ เห็นฉีหลินทำหน้ารู้สึกผิดยืนข้างๆ ยิ้มให้เขาและพูดว่า: “ครั้งหน้าถ้าง่วงก็หลับห้องไปนอนได้นะ ข้าทำนเดียวจนชินแล้วล่ะ”

“ปกติเจ้าก็ทดลองยาที่นี้ทั้งวันเลยเหรอ?”ฉีหลินไม่ไป เอาเก้าอี้มานั่งข้างๆ

“อืม ข้าชอบมากเลยนะ”

“เช่นนั้นเจ้าก็เก่งจัง ดูท่าทางเจ้าเหมือนคนไม่ชอบออกจากบ้าน เหมือนกับคุณหนู แต่ข้าไม่คิดว่าคุณหนูจะไม่หลับไม่นอนมาต้มยาทดลองยาเช่นนี้ เอาเป็นว่าเดี๋ยวข้าพาเจ้าออกไปเล่นไหม?”ฉีหลินไม่ง่วงนอนแล้วก็เลยพูดเรื่องออกไปเล่นเลย

กุ้อ้าวเวยฟังอย่างตั้งใจ รีบตอบตกลงไปเลยว่า: “ได้สิ ถึงเวลาก็พาหยินเชี่ยวกับชิงต้ายไปด้วยแล้วกัน”

“ได้!”ฉีหลินยิ้มดีใจเหมือนเด็ก

ตะวันขึ้นสาดส่องมาทางหน้าต่าง ฉีหลินนอนที่เก้าอี้ยาวไปแล้ว เฉิงยีเฉิงเอ้อเห็นนางไม่หลับตลอดทั้งคืนก็ไม่กล้าเตือน ก็เลยต้องเข้าไปช่วย

กุ้อ้าวเวยรู้สึกร่างกายดีขึ้นมาบ้างแล้ว แต่ก็ไม่กล้าทำอีก ทำได้แค่เอาเลือดทดลองยา เอายาหยดลงไปบนเลือดนาง และเอาเข็มเงินทดลอง ตาสว่างขึ้นมากะทันหัน

ไม่มีพิษ!

นางไม่สนใจเฉิงยีเฉิงเอ้อห้าม ดื่มยานั้นลงไปทันที

ร่างกายก็สบายขึ้นมาเยอะมาก นางก็เอายาเม็ดที่ตัวเองทำกินเข้าไป ตาสว่างขึ้นมาทันที อารมณ์ดีแต่กลับไม่พูดอะไร ทำยาสมุนไพรต่อไปเรื่อยๆ

จนกระทั่งผ่านไปสามชั่วยาม นางก็ทำยาเสร็จใส่ลงในขวดแก้วไว้ในกระเป๋าตัวเอง เอาไว้เผื่อเหตุฉุกเฉิน

ฉีหลินก็ขยี้ตาตื่นขึ้นมา พอลงมา กุ้อ้าวเวยก็รีบเดินไปหาเขา ทำหน้าดีใจและยื่นยาต้มไปให้เขา: “ข้าทำสำเร็จแล้ว เพราะความผิดพลาดของเจ้า ข้าจะตอบแทนโดยการเลี้ยงข้าวเจ้าแล้วกัน”