บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 288

บทที่ 288 ไปกราบไหว้ที่เขาหยินซาน

นางเป็นฝ่ายเริ่มลงมืออย่างอุกอาจ รุกตั้งคำถามซ่านจินจื๋อ เช่นนี้ก็จะสามารถขจัดความสงสัยของเขาที่มีต่อตนได้

ในขณะเดียวกันก็แกล้งทำเป็นหึง ไม่เพียงสามารถช่วยให้ซ่านจินจื๋อเกี่ยวโยงเรื่องนี้ถึงโหวเซ่อ ยังสามารถช่วยให้ซ่านจินจื๋อจดจำตนได้

“สุดท้ายนี้ เพียงปล่อยให้ใต้เท้ากว่างเข้าใจว่าพิษชนิดนี้ซ่านจินจื๋อเป็นผู้ลงมือก็พอแล้ว”

กู้อ้าวเวยยกมุมปากเบาๆ มือหนึ่งถือขนมไส้พุทรา อีกมือหนึ่งนำห่อกระดาษเล็กๆสองห่อกับจดหมายอีกหนึ่งฉบับส่งให้กุ่ยเม่ย “เจ้าจงนำของสิ่งนี้ไปส่งถึงในจวนขององค์ชายรองอย่างลับๆ”

“กระหม่อมเพิ่งแอบมองพวกท่านเมื่อสักครู่ กลับไม่เห็นท่านอ๋องสงสัยในตัวท่าน”กุ่ยเม่ยรับของนำมาเก็บอย่างระมัดระวัง

“เขานิสัยขี้ระแวง หากข้าไม่บอกว่านี่เป็นพิษของข้า เจ้าเชื่อหรือไม่ว่าเฉิงซานก็จะลอบเข้ามาค้นสูตรปรุงยาของข้าเช่นกัน ถึงเวลาที่ถูกพบเบาะแสร่องรอย เกรงว่าเขาจะไม่เชื่อข้าอีกตลอดชีวิต”กู้อ้าวเวยนึกขำ กระทั่งยังพนันขันต่อกับกุ่ยเม่ยคอยดูว่าคืนนี้เฉิงซานจะมาหาสูตรปรุงยาหรือไม่

เมื่อคลี่คลายเรื่องนี้แล้ว กู้อ้าวเวยยังต้องการไปช่วยร้านยาจี้ซื่อถาง แต่เมื่อเห็นว่าเรื่องราวได้แก้ไขเกือบจะเสร็จดี และหมออีกหลายคนก็ไม่หวังให้นางทำงานหนักมากเกินตัวจึงให้นางกลับไป

เมื่อนางขึ้นโดยสารรถม้าก็สั่งพลขับทันที “ไปจวนเฉิงเสี้ยง”

พลขับลำบากใจ “แต่ ท่านอ๋องทรงรับสั่งไว้ว่าจะร่วมมื้อพระกระยาหารด้วยกันกับท่าน ตอนบ่ายยังต้องเสด็จประพาสวังหลวงพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อใคร่ครวญอย่างรอบคอบ ตนเพิ่งจะแสดงท่าทางหึงหวงออกไป ตอนที่เดินจากมาก็ยังแสร้งทำเป็นเข้าใจผิดจนเขาอึดอัด หากกระตือรือร้นมากเกินไปเกรงว่าจะไม่ค่อยดีนัก

“ข้าไปจวนเฉิงเสี้ยงด้วยมีธุระสำคัญกว่า”

“พ่ะย่ะค่ะ” พลขับลอบหันกลับไปชำเลืองมอง หันเปลี่ยนทิศทางรถม้า

ณ จวนเฉิงเสี้ยง กู้อ้าวเวยพบกู้เฉิงในห้องหนังสือ อีกฝ่ายคล้ายกำลังหน้านิ่วคิ้วขมวดกับบางเรื่องอยู่ เมื่อเห็นกู้อ้าวเวยสีหน้ากลับดูไม่ดีนัก

“ข้าอยากไปไหว้ท่านแม่” กู้อ้าวเวยเอ่ยปากอย่างไม่อ้อมค้อม “แต่ข้าไม่คิดอยากทราบเรื่องราวของนาง ข้าคิดว่าข้อเรียกร้องนี้ไม่ได้มากเกินไป”

บรรยากาศเงียบสงัดอยู่ชั่วครู่ หลังจากที่รอจนกู้เฉิงมีปฏิกิริยาตอบสนองจึงได้วางของทุกสิ่งที่อยู่ในมือลง “เจ้าได้ยินอะไรมาบ้าง?”

“พวกนางคล้ายว่าล้วนปิดปากไม่พูดถึงเรื่องนี้”

“ที่พวกนางทำนั้นไม่ผิด เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้อะไรพวกนี้ มารดาของเจ้าไม่ได้อยู่ทั้งในโถงบรรพบุรุษและสุสานบรรพบุรุษ นางไม่คู่ควรจะได้รับการกราบไหว้จากพระชายาจิ้งเช่นเจ้า” สีหน้ากู้เฉิงผ่อนคลายลงมาก

เขาทันใดนั้นจับมือของกู้อ้าวเวยราวกับบิดาผู้เมตตา ดึงนางมานั่งที่เก้าอี้ข้างๆ “นางมีแต่จะเอาคำนินทามาสู่เจ้า”

เมื่อเผชิญหน้ากับความอ่อนโยนอย่างฉับพลันของกู้เฉิง กู้อ้าวเวยยังคงสีหน้าไม่เปลี่ยน “คำนินทาที่ข้าประสบมาสมควรไม่น้อย ต่อให้ท่านไม่บอกข้า อาศัยความช่วยเหลือของท่านอ๋องข้าก็สามารถจนเจอ””

“ใครสอนให้เจ้าขู่ขวัญบิดากัน?” สีหน้าของกู้เฉิงมืดครึ้มลงทันใด ช่างแตกต่างกับเมื่อสักครู่ราวกับคนละคน

”