บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 294

บทที่ 294 คิดร้าย

“เวยเอ๋อ ตอนนี้ท่านอ๋องไปชายแดนแล้ว คุณต้องบริหารตำหนักอ๋องที่ใหญ่โตด้วยตัวเอง คุณกลับไปทำธุระของตัวเองเถอะ เรื่องพวกนี้ ให้พ่อจัดการเองแล้วกัน” กู้เฉิงหน้ามืดมน แต่เมื่อมองดูกู้อ้าวเวย สีหน้าของเขาอ่อนโยนลงอย่างเห็นได้ยาก

แสดงอย่างตั้งอกตั้งใจเหลือเกิน

กู้อ้าวเวยคิดอยู่ในใจ ถ้าผู้ใส่ชุดขาวไม่ได้พูดว่า เห็นกงจักรเป็นดอกบัว ถือเอาโจรเป็นพ่อของตัว เธออาจจะเข้าใจการกระทำของกู้เฉิง คิดว่าเขาแค่ไม่ชอบคุณแม่ของเธอ จึงไปหาผู้หญิงคนอื่น

แต่ตอนนี้ เห็นสภาพการกระทำของกู้ฮูหยินกับกู้เฉิงแล้ว เธอยิ่งสงสัยอยู่ในใจ

“ถ้างั้น เวยเอ๋อกลับตำหนักอ๋องก่อนแล้วค่ะ” กู้อ้าวเวยพยักหน้า และจากไป

ถึงตำหนักอ๋อง กุ่ยเม่ยที่ไม่ได้อยู่ทั้งเมื่อคืนนั้น ตอนนี้กลับมาและยืนอยู่ข้างเธอ สั่งคนรับใช้คนอื่นออกไปหมด จึงพูดว่า “คนที่เขียน เป็นพวกหญิงสาว ประมาณเจ็ดแปดคน ทุกคนใส่ชุดสีดำและผ้าคลุมหน้าสีดำ เขียนด้วยเลือดไก่”

แสดงว่าที่เธอให้กุ่ยเม่ยไปเฝ้าอยู่ที่จวนเฉิงเสี่ยงนี้ ถูกต้องแล้ว

“คุณติดตามพวกเธอทันไหม”

“หญิงสาวคนหนึ่งรู้ตัวว่าผมตามไป เมื่อผมแอบตามไป พวกเธอหายตัวที่ลานบ้านที่ไม่มีใครพัก ผมเข้าไปค้นหาตั้งนาน แต่ก็ไม่เจอทางออกอะไรซ่อนไว้ ตอนแรกคิดว่าจะบอกท่านหลังจากท่านตื่นมา”กุ่ยเม่ยยิ่งพูด เสียงยิ่งเบาลง

กู้อ้าวเวยคิ้วขมวด ผู้ที่คอยปกป้องที่ซ่านจินจื๋อเอาไว้ปกป้องเธอ น่าจะอยู่รอบข้าง เธอจึงไม่พูดอะไรอีก

ในตำหนักอ๋อง ซูพ่านเอ๋อใส่ชุดสีแดง แตกต่างกับปกติที่ชอบใส่ชุดสีอ่อน มองหน้ากู้อ้าวเวยและถามว่า “ทำไมกลับมาเร็วจัง”

“กลับมาจัดการเรื่องราวของตำหนักอ๋องสิ ถ้าคุณจะออกไปเจอผู้ชาย ระวังคนที่ท่านอ๋อสั่งมาปกป้องคุณเห็นไปนะ” กู้อ้าวเวยยิ้มอย่างเย็นชา ทำให้ซูพ่านเอ๋อโมโหมาก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

ว่าแต่ กู้อ้าวเวยไม่ได้เจอหมอเมี่ยวหารนานแล้ว

เมี่ยวหารดูเหมือนยิ่งพูดน้อยกว่าตอนแรกอีก รวมทั้งจิ่นซิ่วก็ดูเหมือนกลัวซูพ่านเอ๋อมาก

“ช่วงนี้ มักจะมีเรื่องเกิดขึ้นในเมืองเทียนเหยียน ให้คนรับใช้ตามคุณไปด้วยแล้วกัน และกลับมาก่อนค่ำนะ” กู้อ้าวเวยพูดจบ กวักมือกับชิงต้าย พากุ่ยเม่ยกับชิงต้ายไปจากห้องโถง

ซูพ่านเอ๋อกัดฟัน แต่ก็เดินออกไปข้างนอกด้วยความกล้าหาญ

เดินไปสักพัก เมี่ยวหารห้ามพวกคนที่ตามมาคอยปกป้องกับคนรับใช้พวกนั้นรออยู่ที่ประตูเมืองก่อนออกเมือง

ซูพ่านเอ๋อเดินมาถึงร้านน้ำชาที่อยู่ข้างถนนนอกเมืองเทียนเหยียน ขึ้นไปชั้นสอง จูเย่นกำลังรินน้ำชาไว้สองแก้ว

“คุณมาแล้วเหรอ” จูเย่นไม่ได้มองเธอต่อ กลับมองไปดูที่แก้วน้ำขา

“ไม่ได้เจอกันนาน ทำไมอยู่ดีๆ คุณหายตัวไป และไม่ติดต่อกับฉันเลย ฉันเป็นห่วงมาก” ซูพ่านเอ๋อพูดด้วยเสียงอ่อนโยน นั่งลงและตั้งใจเข้าใกล้กับจูเย่นมาก พูดต่อว่า “เมื่อก่อนได้ยินว่าคุณกับกู้อ้าวเวยดีกันมาก ฉันยิ่งกังวลมาก”

“กังวลอะไรครับ” จูเย่นถือแก้วน้ำชา และมองหน้าซูพ่านเอ๋อ พูดว่า “ตอนนี้ ร่างกายพ่อของผมได้รับตรวจรักษาอย่างดี ใกล้จะหายดีลแล้ว ผมก็ต้องเขื่อใจเธอสิ”

“งั้นคุณไม่เชื่อฉันแล้วเหรอ” ซูพ่านเอ๋อใช้นิ้วสัมผัสคางของจูเย่น และจูบมุมปากของเขาอย่างเบา พูดว่า “คุณก็รู้ว่าฉันยังชอบคุณอยู่ ฉันให้เมี่ยวหารศึกษายาแก้เพื่อคุณมานานขนาดนี้ ทำไมคุณไม่ยอมเขื่อใจฉันละ”