บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 297

บทที่ 297 จางเหยียงซาน

”คุณหนูคะ ท่านอ๋องติดต่อกับสำนักเยียนหยู่เก๋อด้วยนะ ถ้าท่านช่วยคุณหนูฉีหรัวเอาสำนักเยียนหยู่เก๋อกลับมา จะทำให้ท่านอ๋องสงสัยไหมคะ” ชิงต้ายมองออกจุดยากของเรื่องนี้พอดี

“เพราะฉะนั้น ฉันต้องระมัดระวังมากขึ้น ลงทุนไปมากขนาดนี้ ยังไงก็ต้องได้อะไรกลับมาบ้าง” กู้อ้าวเวยเก็บใบสัญญาที่ยังไม่ได้เซ็นรับไว้ พูดด้วยเสียงเบา ว่า “การที่ฉีหมิงส่งข่าวให้แก่ท่านอ๋อง ฉีหรัวกับฉีหลินยังไม่รู้เรื่องนะ ต้องดึงเขามาร่วมด้วย ฉันจึงสามารถรู้จักมากกว่านี้”

“ท่านจะทำยังไงครับ” กุ่ยเม่ยถาม

กู้อ้าวเวยส่ายหัว กำลังปวดหัว พูดว่า “ช่วงนี้ ซ่านจินจื๋อไม่อยู่ ฉันคิดว่าจะส่งเสริมกองกำลังให้มากขึ้น และกดขี่ซูพ่านเอ๋อบ้างในตำหนักอ๋อง แถมที่เรื่องของคุณแม่ยังไม่แก้ไขด้วย เพราะฉะนั้น แต่ก่อน เมื่อฉีหรัวคุยเรื่องนี้กับฉัน ฉันยังงุนงงอยู่เลย”

ทุกคนปวดหัวเหลือเกิน ถ้าฆ่าฉีหมิง แต่ยังไงเขาก็เป็นพ่อของฉีหรัว แต่ถ้าเขาไม่สละตำแหน่งนี้ ฉีหรัวจะไม่มีโอกาสรับตำแหน่งแทนเขาได้ ทำยากมาก

ข้างนอกฝนตกหนัก ยิ่งอยู่ยิ่งหนาว กู้อ้าวเวยให้เขาสองคนกลับไปพัก เธอเองขึ้นไปบนเตียงพักผ่อน เลิกคิดเรื่องวุ่นวายพวกนี้ มันต้องค่อยๆจัดการไปทีละเรื่อง

วันต่อมาตอนเช้า กู้อ้าวเวยไปเดินดูที่ห้องสอบก่อน และไปนั่งกินบะหมี่หยางชุนที่ร้านแผงลอย ชิงต้ายบอกว่าจะไปซื้อทับทิม กุ่ยเม่ยจึงนั่งอยู่เป็นเพื่อนเธอ

ฝนตกไม่เห็นหยุด กู้อ้าวเวยสงสัย ถามว่า “แคว้นชางหลาน ฝนตกบ่อยมากเหรอ”

“เป็นเมืองที่ฝนตกบ่อยมากจริง แต่ก่อนที่ตั้งชื่อเมืองว่า ชางหลาน ก็เพราะว่าฝนตกบ่อยนีละครับ” กุ่ยเม่ยพยักหน้า และเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับสถานที่ต่างๆที่กู้อ้าวเวยไม่เคยได้ยินด้วย สองคนคุยกันไปสักพัก

ได้ยินเสียงวุ่นวายมาจากข้างๆ แม้ว่าฝนตกหนักมาก แต่ก็เห็นผู้คนไปรวมกันอยู่ตรงโน้น

กู้อ้าวเวยหันไปมอง รู้สึกปกติ ถ้าเป็นเรื่องเล็กๆ ไม่มีใครเสียชีวิต เธอไม่อยากจะไปก้าวก่าย เสียเวลา กินบะหมี่หยางชุนเสร็จแล้ว ซื้อซาลาเปาใส่ผักสองลูก พูดว่า “ เดี๋ยวฉันจะไปเขาหยินซาน ฉันไม่มีกังฟู คุณอาจจะต้องอุ้มฉันขึ้นไปแล้วนะ”

“คุณจะไปดูสุสานของหยุนหว่านฮูหยินเหรอครับ” กุ่ยเม่ยเช็ดปาก เอาเสื้อคลุมยาวของกู้อ้าวเวยซ่อนไว้ที่หน้าอก เดี๋ยวขึ้นไปบนภูเขา ถ้าเจอฝนจะได้ไม่เปียกมาก

มองดูเสื้อที่อยู่หน้าอกของเขา กู้อ้าวเวยรู้สึกตลกและหัวเราะขึ้น

กุ่ยเม่ยสีหน้าไม่ค่อยดี พูดว่า “ผมทำเพื่อคุณนะนิ”

“ดีมาก แม่กุ่ยเม่ย” กู้อ้าวเวยหัวเราะอีก เห็นสีหน้าของกุ่ยเม่ย เธอจึงรีบลุกขึ้นไปจ่ายเงิน และใส่ผ้าคลุมหน้า พูดว่า “แต่ก่อน คุณบิดาให้คนไปเฝ้าอยู่ตรงโน้น วันนี้เป็นวันที่สอบคัดเลือกขุนนาง แถมฝนตกด้วย เขาน่าจะไม่มีเวลาสนใจฝั่งนี้หรอก”

กุ่ยเม่ยพยักหน้า ตามกู้อ้าวเวยเดินออกไปนอกเมือง

ตรงโน้นยังมีผู้คนรวมกันคุยอะไรอยู่อย่างวุ่นวาย กู้อ้าวเวยหยุดเดินอย่างไม่รู้ตัว มองดูไปข้างในอย่างแปลกใจ เห็นคนที่หน้าคุ้นๆ กำลังถูกคนอื่นผลักล้มไปที่บ่อโคลน และยังกอดอีกคนหนึ่งไว้ที่อ้อมอกอดอย่างแน่น”

เจ้าของร้านคนนั้นทิ้งเงินทอนออกไป ชี้หน้าผู้ชายคนนี้และด่าว่า “พี่สาวของแกบ้าไปซะแล้ว ตอนนี้ยังตายเพราะคนที่ไม่ดี ใครจะกล้าจ้างแกต่อละ”

“เงินเดือนของผม” ผู้ชายคนนั้นนั่งอยู่บนพื้น และอุ้มผู้หญิงที่ไม่มีชีวิตแล้วไว้ แววตาเต็มไปด้วยความโหดร้าย

“ยังกล้าขอเงินเดือนนั้นเหรอ แต่ก่อน ที่พวกเรายอมจ้างแกมาทำงานก็ถือว่าบุญคุณแล้วนะ คนที่มาจากตลาดน้อยอย่างแก...”

“พูดจาดีหน่อยเถอะ ถือว่าทำบุญให้แก่ลูกหลานแล้วกัน” กู้อ้าวเวยผลักคนข้างๆออกไป ถือร่มและยืนอยู่ข้างๆผู้ช้ายคนนั้น ช่วยตรวจชีพจรให้ผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมกอด เธอถอนหายใจ และกางร่มให้พวกเขา สั่งให้กุ่ยเม่ยว่า “ไปซื้อโลงศพมา และซื้อชุดสีขาวของผู้หญิงกับชุดสีดำของผู้ชายมาด้วย”

“รู้จักเหรอคะ” กุ่ยเม่ยถาม