บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 296

บทที่ 296 เรื่องวุ่นวาย

“จะใช้คนก็อย่าระแวง หากระแวงใครก็อย่าใช้เขา”

กู้อ้าวเวยพูดและพร้อมลุกขึ้นเดินไปเอาเอกสารในลิ้นชักที่อยู่ข้างๆ อ่านสักพัก จึงเลือกเอาสองสามหน้า พับแล้วยื่นให้จูเซ พูดว่า “ใบยารักษาโรคของคุณพ่อเธอ เพราะฉันยังไม่เคยตรวจ พวกคุณให้หมอที่โน่นตรวจและแก้ไขให้ ส่วนใหญ่ไม่มีความผิดพลาดมาก”

กระดาษสองสามหน้านี้ ทำให้จูเซไม่รู้จะถามยังไงที่มีข้อสงสัยค้างอยู่ในใจ มีแต่มองหน้าจูเย่น

จูเย่นคิ้วขมวดและมองหน้ากู้อ้าวเวย แม้ว่ากู้อ้าวเวยเป็นคนดีขนาดไหนก็ตาม แต่เมื่อเจอหน้าเธอ จะทำให้เขารู้สึกกังวลและกลัว ตอนนี้ยิ่งไม่มีความอดทนด้วย จึงพูดว่า “คุณมีของให้พวกเราเมื่อได้เจอคุณในแต่ละครั้ง คือ อยากให้เราทำอะไรเหรอครับ” “พวกคุณเข้าใจผิดแล้ว” กู้อ้าวเวยหัวเราะ กลับไปนั่งที่หน้าโต๊ะทำงาน ถือพู่กันเขียนอะไรอยู่ และพร้อมตอบว่า “ฉันแค่ไม่ค่อยชินกับการพักอยู่เฉยๆ จึงอะไรก็อยากจะเอามาศึกษาดู”

จูเย่นเงียบ จูเซเดือดร้อนขึ้นนิดๆ และพูดว่า “หมายความว่า อันที่จริง คุณไม่ได้อยากจะช่วยพวกเราอย่างจริงใจเหรอ”

“ประมาณนั้น เพราะฉันสนใจแต่ยาพิษของพวกคุณ” กู้อ้าวเวยตอบตรงๆ

จูเซโกรธมากและเดินไปข้างหน้า จูเย่นรีบจับและห้ามเธอ พูดว่า “วันนี้ ซูพ่านเอ๋อมาเจอผมครับ”

“แล้วทำไมต้องบอกฉันด้วย” กู้อ้าวเวยเขียนเสร็จ วางพู่กันไว้และไปบดยาอยู่ข้างๆ

“คุณไม่อยากรู้ว่า เธอจะทำอะไรเหรอ”

“เธอให้พวกคุณช่วยเธอมาต่อต้านกับฉัน และทำร้ายลูกในครรภ์ของน้องสาวฉัน ใช่ไหม”

กู้อ้าวเวยวางยาที่บดได้ครึ่งหนึ่งไว้ และหันมามองจูเย่น พูดว่า “แต่ คนที่อยากจะทำร้ายฉัน ไม่ได้มีแค่ซูพ่านเอ๋อคนนี้คนเดียวนะ ที่ฉันช่วยชาวบ้านในตลาดน้อยนั้น น่าจะทำให้พวกขุนนางกับร้านค้าต่างๆในเมืองเทียนเหยียน ถือฉันเป็นหนามยอกอกแล้วมั้ง ฉันจะกลัวไปทำไม”

พูดจบ สายตาของกู้อ้าวเวยเย็นชาลง เดินไปข้างหน้าจูเย่นและพูดว่า “ตระกูลหยุนของเราเคยทำไม่ดีกับพวกคุณก็จริง แต่ถ้าพวกคุณมาต่อต้านกับฉัน ฉันย่อมไม่อภัยแน่ ซูพ่านเอ๋อ เธอเป็นศัตรูของฉัน ฉันจะจัดการมันเอง”

“พวกเราบอกคุณด้วยความหวังดีนะ เพื่อให้คุณเตรียมตัวไว้” จูเซพูดอย่างไม่พอใจ

“รู้ว่าพวกคุณมีความหวังดี จึงเอาใบยารักษาโรคให้ไง” กู้อ้าวเวยไปเอาเงินจำนวนห้าร้อยตะลึงที่ลิ้นชักมาให้เขาสองคน และพูดว่า “ถ้าเงินใช้ไม่พอค่อยมาเอากับฉัน เอาไปปลอบใจคนที่อยู่โหวเซ่อด้วย ถ้าอยากไปเปิดร้านทำธุรกิจหรือเช่านาที่บ้านเกิด ก็บอกฉันได้ เดี๋ยวฉันเอาเงินให้”

จูเย่นกับจูเซจ้องมองตากัน ตอนแรก พวกเขาคิดว่าเธอจะสนใจเรื่องซูพ่านเอ๋อนั้น

“ไม่ว่าพวกเขาอยู่ที่ไหน ก็ต้องรวบรวมข่าวสารที่เกี่ยวกับการเมืองมาให้ฉัน เงินทองพวกนี้ ไม่ได้ให้เปล่าๆนะ” กู้อ้าวเวยเตือน

“คุณอยากรวมรวมข่าวสารต่างๆโดยผ่านพวกเราเหรอคะ” จูเซถาม

“ใช่ นี่เงินแปดร้อยตะลึง พวกคุณเอาไปให้เจิ้งฉิงคุนที่อยู่ตลาดน้อยกับหวางโม่ที่อยู่โรงเหล้า บอกว่า ฉันจะเหมาธุรกิจของพวกเขาเอง ความหมายเหมือนกัน ช่วยฉันค้นหาข้อมูลข่าวสาร นอกจากฉัน ห้ามบอกใครทั้งนั้น รวมทั้งอ๋องจิ้งกับเฉิงเสี้ยงด้วย” กู้อ้าวเวยฝากบอกพวกเขาไปทีละอย่าง

เมื่อจูเย่นกับจูเซจากไป ทั้งสองคนได้ถือของกลับไปตั้งเยอะ แค่เงินมีประมาณสองสามพันตะลึง

“คุณพี่คะ ตำหนักอ๋องรวยขนาดนี้เลยเหรอคะ ที่เธอใช้เงินแบบนี้ ไม่เป็นไรเหรอ” จูเซมองดูเงินที่ได้และกลืนน้ำลายอย่างตกใจ