บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 300

บทที่ 300 เล่าเรื่องเก่า

กล่องไม้ตกลงบนพื้นที่ข้างๆเท้าของกู้อ้าวเวย

กู้จี้เหยารีบร้อยมาก ไปช่วยกู้ฮูหยินและเรียกร้องหาหมอมาตรวจรักษา ทุกคนรีบร้อนไม่รู้จะทำยังไง วุ่นวายเหลือเกิน มีแต่กู้เฉิงจ้องมองเธอและดวงตาแดงมาก เหมือนอยากจะฆ่าเธอ

“ลูกจำผิดเอง ฮู้สีเหลืองนั้นไม่ได้อยู่ที่สุสานของคุณแม่ แต่อยู่ในตำหนักเจิ้นหุน (ตำหนักผู้พิทักษ์)”

กู้อ้าวเวยพูดเบาๆ เธอยกมือและจับข้อมือของกู้เชิงที่กำลังจะตบหน้าตัวเอง กังฟูที่ได้เรียน ตอนนี้มีประโยชน์มากนะ เธอจับแขนของเขาอย่างแรง

“ที่คุณแม่เสียชีวิต ก็เป็นฝีมือของคุณกับท่านแม่เล็กนี่แหละ และเอาฮู้สีเหลืองมา เพื่อคุมวิญญาณคุณแม่ของฉันนั้นเหรอ อดีตจักรพรรดิมีราชโองการให้สร้างตำหนักเจิ้นหุน (ตำหนักผู้พิทักษ์) อันที่จริง คือ อยากให้แม่ของฉันตายอยู่ในนั้น และค่อยเอาไปฝังที่เขาหยินซาน เพื่อไม่ให้เธอมาแก้แค้นเอาชีวิตของคุณกับอดีตจักรพรรดิไป”

กู้อ้าวเวยเดินไปข้างหน้า พร้อมจับแขนของกู้เฉิงไว้อย่างแน่น แววตาเต็มไปด้วยความเย็นชา พูดว่า “บังเอิญจริงๆนะ หลังจากคุณส่งแม่จองฉันไปลานอื่น อดีตจักรพรรดิสวรรค์คตตามมาพอดี ตอนนี้ ตำหนักเจิ้นหุน (ตำหนักผู้พิทักษ์)พังถล่มไปแล้ว โลงศพถูกขโมย คุณบิดาคิดว่า คนต่อไปจะเป็นคิวของใครคะ”

“คุณรู้ได้ไง..”

กู้เฉิงยังพูดไม่จบ เห็นสีหน้าของกู้อ้าวเวยมืดมนลง ตกใจและพูดว่า “คุณแกล้งผม!”

ความท้อแท้สิ้นหวังกัดกินหัวใจของเธอจนแทบจะสลาย

กู้อ้าวเวยแค่เดาๆเอา จึงตั้งใจพูดอย่างคลุมเครือ เพื่อหลอกให้เขาพูดความจริง

คาดไม่ถึง ว่า ตัวเองเดาถูกจริงๆ แต่ถ้าอยากจะรู้จักความจริงในเรื่องอดีตนั้น เธอต้องแสดงต่อไปอีก จึงพูดว่า “ฉันแกล้งคุณเหรอ เรื่องนี้ คุณแม่ของฉันเป็นคนบอกเอง แต่ก่อน ฉันไปที่สุสานของคุณตา คุณแม่ใส่ชุดขาวและปรากฎตัวต่อหน้าฉัน บอกว่า พวกคุณเป็นคนที่ทำร้ายเธอ”

สีหน้าของกู้เฉิงเปลี่ยนไป และวางมือลง

กู้จี้เหยาช่วยค้ำกู้ฮูหยินและจ้องมองพวกเขาอย่าตกใจ

ติดเบ็ดแล้ว

“มีดที่เกิดสนิมนี้ เป็นของขวัญที่คุณแม่มอบให้คุณก่อนเธอเสียชีวิต ตอนนี้ คุณแม่เอามาให้ฉัน คุณบิดาคิดว่า มันหมายความว่ายังไงคะ” กู้อ้าวเวยยิ้ม

สีหน้าของกู้เฉิงมืดลง และไล่พวกคนรับใช้ออกไปหมด

“จี้เหยา คุณพาแม่ของคุณกลับไปพักก่อน” กู้เฉิงสั่ง

“คุณพ่อคะ นี่...”

“ออกไป!” กู้เฉิงมองเธออย่างโหดร้าย กู้จี้เหยาไม่เคยเห็นคุณพ่อมีสภาพโหดร้ายขนาดนี้ กลืนน้ำลายไม่รู้จะทำยังไง หลานเอ๋อร์รีบให้คนช่วยพาเขาสองคนกลับไปอย่างรวดเร็ว

ตอนนี้ เหลือแต่กู้อ้าวเวยพ่อลูกสองคนอยู่ในห้องรับแขกอย่างกว้างขวางนี้

จนกระทั่ง ทุกคนออกไปหมด กู้เฉิงจึงนั่งลงและพูดว่า “หยุนหว่าน เธอยังมีชีวิตอยู่เหรอครับ”

“ปีโน้น เธอไม่ตายด้วยซ้ำ” กู้อ้าวเวยยืนอยู่ที่เดิม กำกำปั้นอย่างแน่น และซ่อนไว้ในแขนเสื้อ แต่สีหน้าดูปกติและมีรอยยิ้ม พูดว่า “ ตอนนี้เธอใช้ชีวิตอย่างมีความสุข แต่ก็ยังเกลียดคุณอยู่ ไม่เคยเปลี่ยน”

“ไม่น่า เธอจะมาเอาโลงศพของตัวเองไป...” กู้เฉิงหัวเราะอย่างไร้หัวใจ ดวงตาแดงมากและมองหน้ากู้อ้าวเวย พูดว่า “คุณเป็นลูกสาวที่ผมเลี้ยงโตขึ้นมา คุณเชื่อว่า บิดาเป็นคนฆ่าเธอเหรอครับ”