บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 326

บทที่ 326 การกระตุ้นซ้ำๆ

กู้อ้าวเวยเล่าเรื่องที่มีความเป็นไปได้ว่าลี่วานอาจจะรู้เกี่ยวกับพิษจินฉานให้ซ่านเซิ่งหานฟัง

“พระชายาองค์ชายสี่ผู้นี้ถึงขนาดเก่งกาจเช่นนี้เชียว”ซ่านเซิ่งหานมุ่นคิ้ว แล้วชำเลืองมองกู้อ้าวเวยแวบหนึ่งอย่างตกตะลึงแปลกๆ “หรือเป็นเรื่องจริงที่ว่าเจ้ากับองค์ชายสี่...”

“ข้าเห็นเขาเป็นน้องชาย เขาก็เห็นข้าเป็นพี่สาว” กู้อ้าวเวยส่ายหน้าอย่างจริงจัง ก่อนเหลือบมองซ่านเซิ่งหานแปลกๆ “ชายหญิงบนโลกใบนี้อยู่ด้วยกันไม่แน่ว่าต้องมีลับลมคมในหมดหรอกนะ บอกไม่ชัดว่าหญิงชายอยู่ด้วยกัน หากไม่ใช่พวกเขากำลังตกหลุมรัก ก็คงเพราะว่างเกินไป”

กู้อ้าวเวยยังคงปากคอเราะร้ายยิ่งยวดอยู่เหมือนเคย

ซ่านเซิ่งหานกลับหัวเราะ “ถ้าหากข้ารู้แต่แรกว่าพระชายาองค์ชายสี่ไม่ใช่บุคคลที่เรียบง่ายคนหนึ่ง ก็คงจะระวังตัวแล้ว”

“ข้าคิดไม่ถึงว่านางจะมีส่วนร่วมกับเรื่องนี้ด้วย” กู้อ้าวเวยถอนหายใจ “บางทีอาจคิดว่าสังหารข้าไปแล้ว องค์ชายสี่จะกลับไปอยู่ข้างกายนาง หรือไม่ก็บางที เสียนเฟยอาจจะคิดแบบเดียวกันท่าน คิดว่าองค์ชายสี่ชอบพอข้า ส่วนข้าจะเป็นหินขัดแข้งขัดขาของนาง”

“อย่างไรเสียก็หมายจะทำร้ายเจ้านั่นแหละ” ซ่านเซิ่งหานมองนาง

กู้อ้าวเวยคิดสักพัก ก่อนพยักหน้า “ถ้าหากข้าไม่ได้มีภูมิหลังของ ตระกูลหยุน ฮ่องเต้ไม่ได้ทรงมีความเวทนาต่อตระกูลหยุนเลยสักเสี้ยว ตอนที่กู้เฉิงถูกตัดหัว ข้าก็น่าจะถูกเนรเทศไปแล้ว”

“เสด็จอารักเจ้าขนาดนั้น ไม่น่าจะส่งตัวเจ้าออกไปหรอก”

รับฟังพลาง กู้อ้าวเวยกลับยิ้มบางๆ นางพิงในอ้อมอกของซ่านเซิ่งหาน กล่าวเสียงแผ่ว “เขาทำได้ สำหรับคนที่ร่วมมือกับข้าไม่เอ่ยถึงความรู้สึก จะพูดถึงแค่ผลประโยชน์ ต่อให้ข้าจะชื่นชอบฉีหรัวมากเท่าไร แต่แม้กระทั่งนางยังรู้จักจะหลอกใช้ข้า”

ซ่านเซิ่งหานนิ่งเงียบ แต่กลับมองไม่เห็นแววผิดหวังแม้ครึ่งเสี้ยวจากใบหน้าของกู้อ้าวเวย

“เจ้าคิดว่าพวกเราสามารถขึ้นไปได้หรือไม่”

“แต่ในเมื่อพวกนางลงไม้ลงมือตั้งมากมายขนาดนี้แล้ว ย่อมต้องมีอุบายต่อไปเป็นแน่” กู้อ้าวเวยพยักหน้าอย่างจริงจัง ใจทั้งดวงกลับจมดิ่งลงไป

ทั้งสองไม่ได้เอ่ยวาจา ทำเพียงตัดผ่านระหว่างภูเขาและดงป่าอย่างช้าๆ

　　……

ท้องนภาค่อยๆ มืดคล้อยลงไป ซ่านจินจื๋อนำคนตัดผ่านท่ามกลางป่าลึก

หยินเอ่อที่คลุ้มคลั่งกับม้าขององค์ชายสามซ่านเซิ่งหานถูกคนจูงกลับไปยังสนามม้าอีกครั้ง มีคนเข้ามาพอได้เห็นหยินเอ่อก็พยักหน้าติดต่อกัน “ม้าตัวนี้เป็นของพระชายาจิ้งจริงๆ ใช่หรือไม่”

“ใช่แล้ว ในยามปกติมันก็กินดื่มในคอกม้า เพียงแต่พักนี้ดูหงุดหงิดขึ้นมาหน่อย” ชิงต้ายก้าวขึ้นไปต้อนรับ

“นี่มันไม่ใช่การหงุดหงิดในฉบับปกติเลยสักนิด ต้องถูกคนวางพิษแน่แล้ว” ท่านหมอผู้นั้นเอ่ยเสียงก้อง คนที่อยู่รอบๆ ต่างทยอยเข้าไปดู

ซ่านเชียนหยวนไม่ได้ตามซ่านจินจื๋อไปตามหาตัวคน แหวกม่านกลุ่มคนเบื้องหน้าออก มาหยุดตรงหน้าของหมอผู้นี้ “ถึงขั้นมีคนวางพิษ เหตุใดถึงได้สามานย์เยี่ยงนี้!”

“เอ่อ...ข้าก็ไม่ทราบว่าเป็นใคร...” หมอเหงื่อตกเหมือนสายฝน ซ่านเชียนหยวนดูดุร้ายทั้งยังมีอาการขุ่นเคืองเล็กน้อย มองสบหมอผู้นั้นช่วงขาสั่นเทิ้มทันที

ลี่วานที่อยู่ด้านหลังดวงตาผุดแววเย็นวาบขึ้นมาแวบหนึ่ง นางลอบสบสายตากับซูพ่านเอ๋อซึ่งอยู่ไกลออกไปเบาๆ เห็นชัดว่าซูพ่านเอ๋อยิ้มอย่างได้ใจ นางไม่สนความเป็นตายขององค์ชายสามเสียหน่อย ไม่สู้บอกว่ามันช่างประจวบเหมาะกับเจตนาของนางยิ่งนัก

ลี่วานทำได้เพียงก้าวไปข้างหน้า ดึงซ่านเชียนหยวนที่เตรียมจะทุบตีผู้คนให้กลับมา “พระองค์ พระชายาจิ้งยังมีองค์ชายสามตามไปอยู่นะ ต้องไม่เกิดเรื่องขึ้นแน่ เรื่องของม้าตัวนี้ก็กราบทูลต่อเสด็จพ่อโดยเร็วจะดีกว่า ให้เสด็จพ่อตัดสินพระทัยเอง”