บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 325

บทที่ 325 ถูกขังในเทือกเขา

“โอ้ย” ซ่านเซิ่งหานรู้สึกเพียงว่าแผ่นหลังปวดแปลบผ่าวๆ ขึ้นมา

กู้อ้าวเวยรีบก้มหน้าลงไปมองดูเขา ซ้ำยังคิดอยากจะปีนป่ายขึ้นมา รู้สึกเจ็บข้อเท้าซ้าย ขณะนั้นนางกลอกตาขาวเต็มแรง นางช่างหาเรื่องใส่ตัวจริงๆ เลย แผลคราวก่อนยังไม่ทันหายดี ครั้งนี้เท้าก็ดันมาเจ็บอีกแล้ว

นางรีบปรับเปลี่ยนอิริยาบถที่เหมาะสมพลางนั่งลง ความเจ็บปวดจึงผ่อนคลายลงบ้าง

“ไม่เป็นไรกระมัง” ซ่านเซิ่งหานไม่แยแสความเจ็บที่แผ่นหลัง รีบตะกายขึ้นมามองทางกู้อ้าวเวย เห็นว่าส่วนศีรษะของนางไม่ได้บาดเจ็บ หัวใจหวิวๆ ก็พลันเบาลงมาบ้าง

กู้อ้าวเวยกลับตบหัวไหล่ของเขา “ท่านไปดูรอบๆ หน่อยว่ามีบ่อน้ำแร่หรือไม่ พาข้าไป ข้าจะจัดการปากแผลให้ท่านเสียหน่อย”

ซ่านเซิ่งหานมองสำรวจรอบด้าน ก็แต่มีสีหน้าสับสนเช่นกัน

อย่างไรก็ตามเรื่องที่หยินเอ่อวิ่งกระเจิงแบบนี้มันเกิดขึ้นแบบไม่คาดคิดจริงๆ ก็ไม่รู้ว่าม้าสองตัวไล่ล่าไปนานเท่าไร มุ่งไปยังทิศทางใดแล้ว เมื่อครู่เขาสนใจแต่จะทำกู้อ้าวเวยลงมา กลัวเหลือเกินว่านางจะโรยแรงบนหลังม้า ตอนที่ตกลงม้ายิ่งไม่รู้ทิศทางเข้าไปใหญ่ ตอนนี้หากจะหาที่ตั้งของค่าย มันก็ช่างยากเย็นเหลือเกิน

พยักหน้าพลาง ซ่านเซิ่งหานไม่แยแสความเจ็บปวด รีบไปเสาะหา เดินสักพักจึงหาลำธารเล็กๆ สายหนึ่งเจอ ต้นน้ำแร่น่าจะอยู่ไม่ไกลแล้ว มันใสสะอาดยิ่งนักแต่กลับไม่ได้มีน้ำมากมายเท่าใด

ซ่านเซิ่งหานรีบวิ่งกลับไปอย่างรวดเร็ว เห็นว่ากู้อ้าวเวยใช้กิ่งไม้และผ้าขี้ริ้วพันรอบข้อเท้าซ้ายของตนจนแน่น ในมือของตนยังคงกำไม้สองชิ้นพันเข้าด้วยกันทำเป็นไม้เท้าอย่างง่าย กะเผลกเดินไปทางฝั่งเขา “หาเจอแล้ว?”

“ขาของเจ้า...” ซ่านเซิ่งหานเห็นว่าขอของนางค่อนข้างบิดเบี้ยว ซ้ำยังบวมเป่ง

“ข้ายังมียาอยู่ในนี้ เพียงแต่กลับไปอาจจะต้องให้คนมาช่วยดัดกระดูกให้” กู้อ้าวเวยโบกมือ ก่อนตบเข้าที่ถุงยาเล็กๆ ช่วงเอวของตน ข้าวของในนี้มีไว้เพื่อยามจำเป็น

ซ่านเซิ่งหานหมายจะแบกนางขึ้นมา กู้อ้าวเวยโบกมือ “ด้านหลังของท่านมีแผล พยุงข้าก็พอแล้ว แหล่งน้ำอยู่ไกลหรือไม่”

กู้อ้าวเวยใบหน้าซีดขาว การแสดงออกบนใบหน้ากลับสุขุมสำรวม ในใจซ่านเซิ่งหานค่อนข้างมีน้ำโห มุ่งตรงไปอุ้มนางขึ้นมา ปฏิกิริยาตอบสนองแรกของนางกลับทุบไปที่ไหล่ของเขา “ยังดีที่แขนของท่านไม่ได้บาดเจ็บ ไม่เช่นนั้นท่านเคลื่อนไหวขนาดนี้ แขนอาจจะข้อเคลื่อนจนหมด”

“เจ้าไม่เจ็บ?” ซ่านเซิ่งหานยิ่งโกรธขึ้ง ก่อนเตะ “ไม้เท้า” ที่ใช้กิ่งไม้สองอันมัดรวมเข้าด้วยกันเขี่ยไปไว้ด้านข้าง

กู้อ้าวเวยยู่ปาก ก่อนปราดมองเท้าของตนแวบหนึ่ง สูดลมหายใจหนึ่งเฮือก “ยังไหว พอทนได้”

“เจ็บก็บอก”

“บอกไปยิ่งเจ็บกว่าเดิม” กู้อ้าวเวยมองเขา ดวงตาสองข้างดูเหมือนมีแสงเปล่งประกายเล็กน้อย

ซ่านเซิ่งหานไม่เอ่ยวาจา รู้ว่าความจริงแล้วกู้อ้าวเวยกลัวเจ็บ เพียงแต่กลั้นตัวเองไว้เท่านั้น

คนที่แข็งแกร่งเช่นนี้ ได้แค่ทำให้ผู้คนรู้สึกน่ากลัว เพราะว่าพวกนางสามารถต้านทานความอ่อนแอตามสัญชาตญาณไว้ได้

แต่ว่าคนในอ้อมอกเบาหวิว สำหรับคนที่ร่ำเรียนวิทยายุทธ์อย่างพวกเขาแล้วแทบจะไม่มีน้ำหนักอะไรเลย ส่วนนางดูเหมือนจะทำเพื่อบรรเทาความเจ็บปวด กลีบปากถึงได้แต่บ่นพึมพำ ท่องชื่อขนมขบเคี้ยวออกมามากมาย

ซ่านเซิ่งหานฟังนางนับอย่างถี่ถ้วน ดูเหมือนจะผ่อนคลายลงด้วยเช่นกัน

มายังด้านข้างลำธารเล็กๆ เดิมทีเขายังนึกจะโน้มเอววางนางลง แต่กู้อ้าวเวยกลับพลิกตัวลงมาดื้อๆ โดยร่วงลงพื้นด้วยท่าทางแปลกประหลาด ให้เท้าขวาร่วงลงไปก่อน ดูเหมือนจะเจ็บหน่อยๆ ขมวดคิ้วกวักมือเรียกเขา “อย่าก้มตัวลงเชียว การบาดเจ็บที่หลังถ้าหากเจ็บจนถึงกระดูกสันหลังก็จบเห่แล้ว”

ซ่านเซิ่งหานตกใจกับการเคลื่อนไหวเมื่อครู่ของนาง เห็นว่านางไม่เป็นไรก็ปรนลมหายใจออกมา ก่อนค่อยๆ หย่อนตัวนั่งลง