บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 328

บทที่ 328 คืนให้เขา

เฉิงซานส่งคนไปตรวจสอบ ฮ่องเต้กลับวังเป็นเพื่อนไทเฮา เรื่องการล่าสัตว์ฤดูใบไม้ร่วงก็มอบหมายให้ซ่านจินจื๋อจัดการคนเดียว

ซ่านเซิ่งหานยังคิดจะเข้ามาดูสถานการณ์ของกู้อ้าวเวย แต่กลับถูกซ่านจินจื๋อติติงไล่ตะเพิดไป จึงทำได้เพียงจบลงอย่างไม่มีอะไรชัดเจน

ซูพ่านเอ๋อฉวยโอกาสยามราตรีไปเอาโจ๊กร้อนๆ มาให้ซ่านจินจื๋อ วางลงข้างมือของเขา ก่อนมองไปที่กู้อ้าวเวยซึ่งนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย จงใจทำท่าทางแปลกๆ ออกมา แต่เพียงแค่อ้าปาก ไม่ได้เปล่งเสียง ผ่านไปสักพักจึงเดินออกไปด้านนอกอีกครั้ง

ซ่านจินจื๋อกับซูพ่านเอ๋อรู้จักสนิทสนมกันมานานหลายปี ต่อให้ไม่ค่อยอยากเข้าใกล้เพราะตอนนี้พลังอำมหิตของซูพ่านเอ๋อปะทุขึ้น แต่ยังคงใส่ใจกับทุกการกระทำและการเคลื่อนไหวของนางอยู่ จึงเอ่ยถาม “พ่านเอ๋อเกิดอะไรขึ้นกันหรือ”

“ไม่...ไม่อะไร” ซูพ่านเอ๋อโบกมืออย่างระแวดระวัง รีบเดินออกไปด้านนอกอย่างรวดเร็ว

“ตุ้บ...” หนังสือเล่มหนึ่งร่วงลงมา

ซูพ่านเอ๋อดูเหมือนจะสะดุ้งโหยง รีบเก็บหนังสือเล่มนั้นขึ้นมาอย่างลุกลี้ลุกลน หางตาของซ่านจินจื๋อกลับมองเห็นตัวหนังสือด้านบน เดินมาข้างกายของซูพ่านเอ๋อ ดึงหนังสือเล่มนั้นออกมา

เห็นชัดว่านี่เป็นหนังสือการแพทย์เล่มหนึ่ง

ซ่านจินจื๋อมองนางอย่างไม่เข้าใจ ซูพ่านเอ๋อมองครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยตรงๆ “หนังสือเล่มนี้ เป็นของที่องค์ชายสามมอบให้กู้อ้าวเวย ถูกเมี่ยวหารเห็นเข้าเสียก่อน ข้าจึงขโมยหนังสือเล่มนี้ออกมา เดิมทีเมื่อครู่ก็คิดจะเปิดโปงนาง แต่นางดันเกิดเรื่องเสียก่อน ถ้าหากข้าเปิดโปงมันต่อหน้า กลัวว่าวันหน้าท่านพี่จื๋อจะไม่สนใจข้าแล้ว”

ซูพ่านเอ๋อตรงไปตรงมาแบบนี้เสมอ

ซ่านจินจื๋อมุ่นคิ้วเล็กน้อย อ่านหนังสือการแพทย์เล่มนี้สักพัก ปั้นหน้าขรึม “เหตุใดนางจึงติดต่อสัมพันธ์กับองค์ชายสามได้”

“สวรรค์รู้ วันนั้นเมี่ยวหารแค่เพิ่งจะเคี่ยวยาเสร็จ ก็มองเห็นเงาร่างลับๆ ล่อๆ ร่างหนึ่ง จึงเดินตามเข้าไป หลังจากมองเห็นว่าเป็นองค์ชายสามแล้วจึงไม่กล้าเรียกคนอื่นๆ เดินตามเขาซึ่งพาอีกคนหนึ่งมาด้วยเข้าไปยังวิหารเฟิ่งหมิงตลอดทาง” ท่าทีหดเกร็งเมื่อครู่ของซูพ่านเอ๋อไม่มีแล้ว ขอบตาแดงก่ำ “อย่างไรเสียสิ่งที่ข้าควรพูดข้าก็พูดหมดแล้ว ท่านพี่จื๋อท่านดูเอาเองเถิด”

กล่าวพลาง จึงมุ่งหน้าออกไปจากค่าย ก่อนวิ่งสะอึกสะอื้นไปเสียแล้ว

ซ่านจินจื๋อรู้ว่าหลายวันมานี้ซูพ่านเอ๋อค่อนข้างกลัวเขาอยู่รำไร ไม่ว่าจะทำเรื่องอะไรก็ล้วนระมัดระวัง แต่วันนี้จู่ๆ ก็แข็งขืนขึ้นมา แต่มันทำให้เรื่องนี้ยิ่งดูสมจริงขึ้นมามากยิ่งขึ้น

ส่งเฉิงยีเฉิงเอ้อออกไปตรวจสอบเรื่องดังกล่าว ตัวเขาเองมองอิริยาบถของกู้อ้าวเวยซึ่งอยู่บนเตียงผู้ป่วยแวบหนึ่ง ก็เริ่มลังเลเล็กน้อยแล้ว

หากบอกว่ากู้อ้าวเวยติดต่อสื่อสารกับองค์ชายสามซ่านเซิ่งหานจริงๆ แม้นเป็นเช่นนี้ ซ่านเซิ่งหานก็ยิ่งเป็นเหมือนเสือติดปีก พูดมาแล้วก็น่าแปลก ทั้งที่ก่อนหน้านี้ซ่านเซิ่งหานไม่ได้มีหัวหอกคมกริบใดๆ แต่ระยะหลังมานี้ อุบายนั่นกลับยิ่งร้ายกาจมากขึ้นไม่น้อย

กำลังนึกแปลกใจ ในหนังสือการแพทย์เล่มนั้นกลับมีกระดาษหลายแผ่นร่วงลงมา

ซ่านจินจื๋อเก็บมันขึ้นมาอ่าน เห็นว่าด้านบนเป็นจดหมายที่เขียนเพื่อนัดพบกับองค์ชายสาม ดูเหมือนจะเขียนซ้ำหลายรอบ เป็นลายมือของกู้อ้าวเวยไม่ผิดแน่

จดหมายในมือถูกบิดเป็นผุยผง แววเข่นฆ่าในดวงตาของซ่านจินจื๋อจางหายไปจนสิ้น เหลือเพียงแต่แววเฉยเมยที่ไม่มีใครสังเกตเห็น

“ร่างกายของพระชายาจิ้งได้รับความเสียหาย รอหลังจากกลับตำหนักอ๋อง ให้ไปพักผ่อนฟื้นฟูร่างกายในเรือนนิรนาม ส่งคนไปคอยคุ้มกัน ไม่มีคำสั่งของข้า ผู้ใดก็ห้าม เข้าแม้แต่ครึ่งก้าว” ฝีเท้าของซ่านจินจื๋อยังคงไม่รีบไม่ร้อน เขาทำเพียงเดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ

ทางด้านเฉิงยีเฉิงเอ้อ สิ่งที่เรียกว่าตรวจสอบก็คงไม่พ้นการตีวงสอบสวนทางอ้อม รวมถึงแนวโน้มพฤติกรรมบางส่วนในระยะนี้ขององค์ชายสามเท่านั้น

เพียงแต่องค์ชายสามทำการอย่างลับๆ ยากจะค้นหาข้อบกพร่องโดยแท้จริง จนกระทั่งวันถัดมาตอนที่เดินทางกลับตำหนักอ๋อง เป็นอีกครั้งที่ได้เห็นหนังสือการแพทย์เล่มนั้น มันอยู่ในมือของซ่านเชียนหยวน

ซ่านเชียนหยวนรู้เรื่องที่กู้อ้าวเวยถูกกักบริเวณ โดยคิดว่าถ้าเขามุ่งหน้าลุยดะกระทุ้งกำแพง อำพรางเข้าไปตามใจชอบเสียดื้อๆ แล้วเอาหนังสือเล่มนี้ส่งคืนกลับไป ไม่เช่นนั้นหนังสือเล่มหนาปึกขนาดนี้คงจะถูกกู้อ้าวเวยค้นพบเข้าในทันทีแน่

“หนังสือเล่มนี้คือเล่มที่เมื่อก่อนตอนข้าออกไปแล้วไม่ทันระวังหยิบมันออกไปด้วย” ซ่านเชียนหยวนเตรียมตัวเสแสร้งแกล้งทำ

ซ่านจินจื๋อกลับเหลือบสายตาขึ้นเบาๆ ทำเอาถ้อยคำของซ่านเชียนหยวนจุกอยู่ในลำคอทั้งหมด “หนังสือเล่มนี้ เป็นของที่องค์ชายสามมอบให้นางใช่หรือไม่”

“เสด็จอา ท่าน...” ซ่านเชียนหยวนตกตะลึงสุดขีด แต่หวนคิดสักพัก อย่างไรเสียนี่ก็เป็นถ้อยคำจากทางลี่วานเพียงด้านเดียว