บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 331

บทที่ 331 ข้าไม่อนุญาต

วันต่อมา กู้อ้าวเวยตัดสินใจเองโดยไม่ได้ขออนุญาตจากใคร เก็บกระเป๋าทั้งใบเล็กและใบใหญ่ของวิหารเฟิ่งหมิงกับลานที่ไม่รู้ชื่อ ย้ายไปร้านยาเหย้า หัวหน้าพ่อบ้านห้ามไม่ได้ ไปรายงานเรื่องนี้กับซ่านจินจื๋อ

สำหรับเรื่องนี้ ซ่านจินจื๋อไม่ได้พูดอะไรมาก แค่บอกว่า ตามใจเธอ

กู้อ้าวเวยดูไม่มีความคิดถึงที่นี่เลยแม้แต่นิดเดียว ในขณะนี้ แม้ว่าจะคิดถึงแค่ไหนหรือรักแค่ไหนก็ตาม เธอไม่ยอมอยู่กับซ่านจินจื๋อต่อไปอีกแล้ว แค่อยากจะหากกันไปอย่างเรียบร้อย

แล้วอีกอย่าง ถ้าเธอย้ายไปร้านยาเหย้าแล้ว ก็จะไม่มีข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับซ่านจินจื๋ออีก ถือว่าเป็นสัญญากับซ่านจินจื๋อแล้วกัน

เดินเข้าไปร้านยาเหย้า กู้อ้าวเวยทำตัวอย่างจริงจัง ยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานและพูดกับชิงต้ายว่า

“ข้างล่างยาสมุนไพรนี้ มีกล่องไม้เก่าๆสองกล่อง ไปเอามาให้ข้าหน่อย”

ชิงต้ายพยักหน้า จำได้ว่ามีกล่องไม้ธรรมดาๆอยู่สองกล่อง ครั้งที่แล้ว กล่องไม้นั้นแตกไปกล่องหนึ่ง เธอเอวคิดว่าจะไปซื้อกล่องใหม่ที่คล้ายกันมาเปลี่ยนให้ แต่เห็นกู้อ้าวเวยเอาแท่นไม่ที่สภาพไม่ค่อยดีเท่าไหร่ มาติดไว้บนกล่องที่แตก และเก็บไว้ที่โน่น ไม่สนใจเลย

เอากล่องสองกล่องนั้นวางบนโต๊ะ กู้อ้าวเวยสังเกตจุดที่ตัวเองเคยซ่อมแซม จึงเปิดกล่อง

ชิงต้ายกำลังสงสัยอยู่ว่ามีอะไรอยู่ในกล่องนั้น กุ่ยเม่ยเดินเข้าใกล้มองดู “เลือดมังกร ถุงน้ำดีหงส์”

“เสียงเบาหน่อย” กู้อ้าวเวยเตือนเขาด้วยเอานิ้วชี้ต่างฉากกับปาก และชิงต้ายใช้มือปิดปากกุ่ยเม่ยไว้ เธอมองหน้ากู้อ้าวเวยด้วยตาโตมาก เหมือนแสดงความหมายว่า สิ่งของมีค่าขนาดนี้ ท่านเก็บไว้ที่นี่ได้ไง

“สถานที่อันตรายที่สุด ก็คือ สถานที่ปลอดภัยที่สุด” กู้อ้าวเวยเอาถุงน้ำดีหงส์ใส่ในแก้วที่วางอยู่ข้างๆ และใช้น้ำยาที่ดูแปลกๆแช่ไว้ ตัดเอารากของเลือดมังกรนั้น แช่เข้าไปในเหล้ายา จึงเอายาสมุนไพรที่ยังไม่ได้บดใส่เข้าไปในกล่องนั้น ปิดกล่องและเก็บไว้ที่มุมที่ไม่มีใครสนใจ

กุ่ยเม่ยผลักชิงต้ายออกไป พูดว่า “แต่ก่อน ทำไมท่านไม่เอาออกมาครับ ถ้ารักษาซูพ่านเอ๋อหายดี ก็จะไม่มีเรื่องวุ่นวายพวกนั้นเกิดขึ้น”

“ปัญหา มันจะเข้ามาหาเราเอง” กู้อ้าวเวยส่ายหัวอย่างไร้ทางเลือก และพูดต่อ “เอารากของเลือดมังกรผสมกับยาสมุนไพร สามารถเป็นยาที่รักษาโรคระบาดได้ ถ้าเอาให้ซ่านจินจื๋อ เขาต้องให้ข้าเอาให้ซูพ่านเอ๋อทั้งหมด”

คุยกันสักพัก กู้อ้าวเวยนวดข้อมือที่ปวดเมื่อยเบาๆ พูดว่า “ที่สำคัญ ยาพวกนี้ เป็นยาดีที่สามารถรักษาคนที่เป็นไข้ป่วยหนักได้หายดี เอาให้ซูพ่านเอ๋อนั้น ไม่คุ้มค่าหรอก”

กุ่ยเม่ยไม่รู้จะพูดอะไรดี

เมื่อพวกเขากำลังยุ่งจัดของในร้านยาเหย้า ชิงต้ายวิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน และพร้อมถือตะกร้าที่เต็มไปด้วยยาสมุนไพร ยื่นต่อหน้ากู้อ้าวเวย และพูดว่า “จางเหยียงซานส่งมาค่ะ บอกว่าจะมาเรียนการแพทย์”

กู้อ้าวเวยมองดูยาที่อยู่ในตะกร้า ไม่ใช่ยาที่หายากมีค่าเท่าไหร่

“ให้เขาเข้ามาเถอะ” กู้อ้าวเวยสั่งกุ่ยเม่ยเอาตะกร้าไปเก็บไว้ด้วยสายตา

ชิงต้ายพาจางเหยียงซานเข้ามา เทียบกับแต่ก่อนที่เป็นสภาพเย็นชา โศกเศร้า ตอนนี้ จางเหยียงซานจะดูดีขึ้นตั้งเยอะ ได้กลิ่นหอมจากตัวเขา และเสื้อผ้าที่ใส่ก็เป็นผ้าที่มีคุณภาพดีมาก

ดูท่าทาง เขากับฉีหรัวน่าจะเข้ากันได้ดีอยู่ กลับเพราะเธอเองประมาท ลืมจางเหยียงซานคนคนนี้ไป

ล้างมือให้สะอาด กู้อ้าวเวยยังไม่ทันพูดอะไร แต่จางเหยียงซานคุกเข่าลงต่อหน้ากู้อ้าวเวย ทำให้เธอตกใจและเดินถอยหลังไป รู้สึกแปลกใจ และถามว่า “ คุณทำอะไร ข้าได้ช่วยคุณแก้แค้นแล้วนะ”