บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 330

บทที่ 330 คิดถึงคนรัก

ต้นฤดูหนาว ทั้งเมืองเทียนเหยียนยังคงครึกครื้นยิ่งนัก

กู้อ้าวเวยถูกกักขังในเรือนค่อยๆ ซูบผอมลง อุปนิสัยรื่นเริงในยามปกติดูเหมือนจะจำศีลช่วงหน้าหนาวไปแล้ว ตอนที่ออกจากเรือนนิรนามแห่งนี้ นางยังขยับขาซ้ายของตนด้วยความมึนงง แต่เคราะห์ดีที่ตนไม่ได้เจ็บป่วยจนถึงรากเหง้า

กุ่ยเม่ยเดินมายังข้างกายของนาง มองดูท่าทีซูบผอมจนเห็นซี่โครงของนางด้วยความปวดใจ

กู้อ้าวเวยกลับยิ้มพิมพ์ใจ ตรงไปห้อยตัวบนแผ่นหลังของกุ่ยเม่ยเอาดื้อๆ กุ่ยเม่ยแบกนางขึ้นหลังโดยตรง นางจึงเอ่ยเสียงต่ำ “ชิงต้ายทำอะไร ถึงได้แลกเอาข้าออกมาได้”

“นางทรยศท่าน” กุ่ยเม่ยเอ่ยเสียงทุ้ม

กู้อ้าวเวยบิดใบหูของเขา “เป็นไปไม่ได้”

กุ่ยเม่ยปล่อยมือขึ้นหนึ่งมาอุดใบหูเอาไว้ ค่อนข้างจนปัญญา “ชิงต้ายฉลาดอย่างแน่นอน นางพูดแบบอ้อมภูเขา บอกว่าองค์ชายสามหมายจะดึงเมิ่งซู่ไปเอี่ยว ซ้ำยังเตรียมพร้อมวางแผนลับกำจัดครอบครัวเฉิงเสี้ยงทั้งบ้านอีกด้วย”

“ทำให้ซ่านจินจื๋อเขวรึ” กู้อ้าวเวยหัวเราะขึ้นมาเบาๆ ตรงข้ามกลับมีแววได้ใจหลายขนัด

“ใช่แล้ว ใครจะรู้บ้างว่าองค์ชายสามจะทำเช่นนี้หรือเปล่า แต่ว่าชิงต้ายพูดเหมือนกับเป็นเรื่องจริง ซ้ำยังเอารายชื่อบางส่วนที่ท่านเขียนก่อนหน้านี้ไปให้ซ่านจินจื๋ออีกด้วย ล้วนเป็นคนที่ไม่ต้องตาแต่กลับมีพรสวรรค์ทั้งสิ้น ส่วนคนที่องค์ชายสามใช้งานบ่อยๆ นางกลับไม่ได้เอ่ยออกมาสักแอะ” กุ่ยเม่ยเอ่ยเสียงแผ่ว

กู้อ้าวเวยหลับตาลงอย่างเกียจคร้าน “นางคอยเป็นธุระ ข้าก็วางใจ”

“ท่านถูกขังไว้ตั้งเดือนครึ่งแล้ว แต่ไม่รู้ว่าปัจจุบันในตำหนักอ๋องอลเวงยุ่งเหยิง” กุ่ยเม่ยหัวเราะเบาๆ หนึ่งที “ตอนนี้กู้จี้เหยากับซูพ่านเอ๋อต่อสู้กันในตำหนักอ๋องจนโลกทั้งใบมัวหม่น หากไม่ใช่ว่าหลายวันก่อนซูพ่านเอ๋อเกิดล้มป่วยไป กลัวว่ากู้จี้เหยายังคงจับตามองไม่ให้คลาดเคลื่อน อีกอย่างก็ไม่รู้ว่ากู้จี้เหยาไปเอาทักษะมาจากไหน กลัวว่าจะตั้งครรภ์บุตรอีกครั้งแล้ว”

“มันยากจะพูดว่าเป็นเด็กที่เกิดจากท่านอ๋องเองใช่หรือไม่” กู้อ้าวเวยหัวเราะเย็นชา

หลานเอ๋อร์คนนั้นไม่ใช่คนดีอะไรนักหรอก หากใช้ไม้เดิมเพื่อดันกู้จี้เหยาขึ้นตำแหน่งจนต้องสวมหมวกเขียว (สวมเขา) ให้กับซานจินจื๋อก็ไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้เลย แต่ว่ากู้จี้เหยามีท่าทีรักใคร่ซ่านจินจื๋อเสียขนาดนั้น ไม่รู้ว่าจะเห็นด้วยกับเรื่องนี้หรือเปล่า

แต่ว่าเรื่องเหล่านี้ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับนางแล้ว

กุ่ยเม่ยแบกนางกลับวิหารเฟิ่งหมิง ชิงต้ายไม่ได้อาศัยอยู่ที่นี่อีกแล้ว หากแต่เข้านอกออกในอยู่ข้างกายซ่านจินจื๋อตลอด ราวกับกลายเป็นคนสนิทของซ่านจินจื๋อไปแล้ว

กู้อ้าวเวยถูกวางตัวลงบนเตียงนุ่ม มักรู้สึกเสมอว่าในใจเบาหวิวเล็กน้อย

“กุ่ยเม่ย เจ้าว่าช่วงฤดูใบไม้ผลิพวกเราหาโอกาสอะไรสักอย่างออกไปดีหรือไม่” กู้อ้าวเวยคว้าชายเสื้อของเขา

กุ่ยเม่ยนิ่งเงียบสักพัก มองนางอย่างจนปัญญา “ชิงต้ายกับท่านอ๋องเดินมาใกล้เกินไปแล้ว”

สายตาของกู้อ้าวเวยก็เย็นลงมาตาม

อย่างไรเสียตอนนี้นางก็สูญเสียความโปรดปรานไปอย่างนอกเหนือความคาดหมายอยู่แล้ว วันหน้าหากคิดจะเดินกลเม็ดๆ เล็กน้อยเหล่านั้น แต่หากยังคิดจะให้ชิงต้ายเป็นตัวนำทาง เช่นนั้นคงค่อนข้างยากเสียแล้ว

“เจ้าคิดว่า พวกเราจะปล่อยนางทิ้งไปดีหรือไม่” กู้อ้าวเวยกะพริบตาให้กุ่ยเม่ย

กุ่ยเม่ยมองสบสายตาของนางโดยตรง กู้อ้าวเวยลูบจมูก “ย่อมไม่ได้อยู่แล้ว แต่พวกเรายังมีช่วงฤดูหนาวอยู่นี่นา มันคงต้องมีวิธีเสมอนั่นแหละ” คราวนี้สีหน้าของกุ่ยเม่ยจึงผ่อนคลายลงมาหน่อย แต่ว่าครั้งนี้ไม่เหมือนกัน เขาเดินตรงไปดีดหน้าผากของนางหนึ่งที เอ่ยเสียงต่ำ “ต่อไปอย่าพูดล้อเล่นแบบนี้อีก”

“เจ้าบอกว่ามันเป็นเรื่องล้อเล่น ทำไมไม่เห็นหัวเราะเลย” กู้อ้าวเวยมองเขาอย่างจนปัญญา กุมหน้าผากเอาไว้ “พวกเราพูดกันไว้ดิบดี ถึงตอนนั้นเราสามคนจะมีความสุขกัน ข้ายังต้องหาสามีภรรยาให้กับพวกเจ้าอยู่เลยนะ”

คราวนี้กุ่ยเม่ยจึงหัวเราะเบาๆ ขึ้นมา มองนางอย่างค่อนข้างจนปัญญา “ดังนั้นคราแรกตอนที่ท่านถูกล้อมกรอบโดยซูพ่านเอ๋อกับลี่วาน เป็นเรื่องตั้งใจ หากเป็นเช่นนี้ ท่านอ๋องก็จะไม่สนใจท่านแล้ว?”

พูดถึงตรงนี้ กู้อ้าวเวยกลับหลุบตาลงเบาๆ ส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้