บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 336

บทที่ 336 ประสบการณ์ชีวิตของชิงต้าย

“ซ่านจินจื๋อ คุณอยากให้ทุกคนอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข แต่คาดไม่ถึงว่า ฉันสามารถรักษาโรคได้ด้วย ใช่ไหม คุณคิดว่า ฉันอยู่กับคุณหนูนานๆแล้ว กลายเป็นคนรับใช้จริงๆหรือคะ” ชิงต้ายทำตาเล็กลง

กู้อ้าวเวยมองหน้าเธอ ในใจไม่กล้าเชื่อเลย เธออยากหนีพ้นจากเฉิงอีกับเฉิงเอ้อ แต่ไม่มีผล ซ่านจินจื๋อให้เฉิงอีกับเฉิงเอ้อปิดปากเธอไว้ด้วย แต่กุ่ยเม่ยมองหน้าของชิงต้ายด้วยความแปลกใจ

“ยาแก้พิษ” ซ่านจินจื๋อมองหน้าชิงต้าย ไม่มีความอดทนเลยแม้แต่นิดเดียว จับและกดไหล่ของเธออย่างรุนแรง

ชิงต้ายเจ็บมากจนหน้าซีด แต่เธอยิ่งหัวเราะและพูดว่า “ฆ่าฉันตาย ยังมีคนในโหวเซ่ออย่างฉันเป็นพันๆหมื่นๆ สักวัน ต้องโกรธแค้นคุณและป่นกระโดกเป็นอัฐิ เรื่องบาปและสกปรกที่คุณเคยทำทั้งหมด ต้องถูกเปิดเผยให้ชาวบ้านรู้จักแน่นอน วิญญาณของคนที่ตายในมือของคุณจะไม่มีโอกาสเกิดใหม่ และจะไปติดตามแก้แค้นคุณกับซูพ่านเอ๋อสองคน องค์หญิงหลิงเอ๋อร์ก็ตาม หรือพวกขุนนางทุจริตที่คุณปกป้องแทนซูพ่านเอ๋อนั้นก็ช่าง ไม่มีใครจะยอมปล่อยให้คุณผ่านไปง่ายๆแน่นอน”

ยังพูดไม่จบ ซ่านจินจื๋อทำให้กระโดกแขนเธอหักไปเลย

“อูอู....ปล่อยฉัน” กู้อ้าวเวยไม่รู้เอาแรงมาจากไหน หนีพ้นจากเฉิงอีกับเฉิงเอ้อ วิ่งไปข้างหน้าของชิงต้าย อยากจะผลักซ่านจินจื๋อออกไป พูดว่า “ชิงต้ายบ้าไปแล้ว ทั้งหมดนี้ ฉันเป็นคนทำเอง ไม่เกี่ยวกับเธอสักหน่อย”

ซ่านจินจื๋อไม่ขยับสักนิด และมองหน้ากู้อ้าวเวยด้วยสายตาที่รู้สึกผิด กู้อ้าวเวยมีความรู้สึกอย่างแท้จริง

ซ่านจินจื๋อเชื่อที่ชิงต้ายพูดจริง ทำไมคะ

เมื่อเธอกำลังคิดอยู่ ชิงต้านมองดูกู้อ้าวเวยด้วยสายตาเย็นชา พูดว่า “ฉันรู้ว่า ท่านทำดีกับฉันมาก แต่คุณหนูคะ ที่ฉันมาหาท่าน เพราะอยากได้ใบสั่งยาที่สามารถทำให้มนุษย์ไม่แก่ไม่ตายได้ ถ้าวันไหนท่านอยากจะร่วมมือกับโหวเซ่อของพวกเรา นำใบสั่งยาไปหาพวกเขาเลย พวกเขาต้องชอบท่าน...”

โหวเซ่อ มันไม่มีจริง

เธอเป็นคนที่สร้างโหวเซ่อปลอมขึ้นมาเอง

แต่ตอนนี้ ชิงต้ายตั้งใจทำให้โหวเซ่อมีจริง และยอมรับความผิดพลาดทั้งหมดด้วยตัวเอง

“หุบปาก” กู้อ้าวเวยเรียกร้องขึ้นด้วยความโมโห เจ็บปวดทั้งตัว แต่เธอยังไปจับเอามือของชิงต้าย ดวงตาเปียก พูดว่า “คุณรับปากกับข้าว่า...”

“ท่านก็รับปากกับฉันว่า...” ชิงต้ายห้ามเธอพูดต่อ อาเจียนเป็นเลือดใส่ไหล่ของกู้อ้าวเวย กู้อ้าวเวยเข้าใกล้และช่วยเธอตรวจชีพจร ซ่านจินจื๋อปล่อยชิงต้าย และจับกู้อ้าวเวยมาอยู่ข้างๆตัวเอง พูดว่า “ข้าเคยให้คนไปติดตามเธอมานานแล้ว เธอได้ขโมยต้นฉบับของใบยารักษาโรคของเจ้าไม่น้อย”

“เป็นไปไม่ได้”

กู้อ้าวเวยตอบอย่างเด็ดเดี่ยว

“แต่ข้าคาดไม่ถึงว่า เธอจะวางยาพิษกับซูพ่านเอ๋อ” ซ่านจินจื๋อพูดอ่อนโยนขึ้นอย่างกระทันหัน

“ฉันบอกแล้ว เป็นไปไม่ได้” กู้อ้าวเวยอยากหนีพ้นจากเขา แต่ซ่านจินจื๋อจับเธอแน่นมาก ยังไงก็หนีไม่พ้น เธอมองหน้าของซ่านจินจื๋อด้วยสายตาโหดร้าย พูดว่า “ยาพิษชนิดนี้ ไม่เกี่ยวกับฉันและชิงต้ายสักนิด ต้องเป็นซูพ่านเอ๋อ เธอวางยาใส่ตัวเองเพื่อใส่ร้ายฉันแน่ ถ้าฉันอยากจะฆ่าเธอจริงๆ ช่วงเวลาที่คุณไม่อยู่ เธอตายไปแล้วไม่รู้กี่ครั้ง”

“เพราะตอนนั้น ชิงต้ายยังไม่ถูกเปิดเผยตัว จึงไม่ได้ทำไง” ซ่านจินจื๋อจับเธออย่างแรง ดูท่าทาง น่าจะเชื่อคำพูดของชิงต้ายแล้วแน่นอน ยังไง เขาก็เคยให้คนไปตรวจว่า ชิงต้ายทำอะไรมาบ้าง และเขาพูดต่อว่า “เจ้า โดนชิงต้ายหลอกใช้แล้ว”

“ชิงต้ายจะไม่มีวันหลอกฉันหรอกค่ะ” กู้อ้าวเวยไม่เชื่อเหมือนเดิม

ในขณะเดียวกัน พวกนั้นไปจับเอาชิงต้าย และเห็นลี่วานที่ไม่น่ามาที่นี่ ตอนนี้เธอพาคนที่แยกไม่ออกว่าเป็นชายหรือหญิงเดินเข้ามา เธอมองดูรอบข้าง ยิ้มและพูดว่า “พระเจ้าอาให้อาจารย์ของฉันมาช่วยใครรักษาไข้คะ”

“เมี่ยวหาร” ซ่านจินจื๋อเรียก เมี่ยวหารรีบพาคนที่แยกไม่ออกเป็นชายหรือหญิงเข้าไปข้างใน

แต่ลี่วานยังอยู่ที่เดิม มองไปทางกู้อ้าวเวย แต่ได้ยินซ่านจินจื๋อไล่เธอว่า “ออกไป”

ลี่วานตกใจ เห็นสีหน้าของซ่านจินจื๋อตอนนี้ น่ากลัวเหลือเกิน จึงรีบเดินออกไป

แค่เป็นเรื่องเล็กน้อยแทรกแซงเข้ามาเฉยๆ กู้อ้าวเวยที่อยู่ในอ้อมกอด สีหน้ามืดมนลง

เธอรู้แล้วว่า ทำไมใครๆก็ไม่สามารถแก้ยาพิษนี้ได้แล้ว

มีลี่วานเป็นผู้ช่วยด้วยนิ ผู้หญิงสองคนนี้จะทำให้ตัวเองตาย

ชิงต้ายที่อยู่ด้านข้าง ตอนนี้ก็นึกออกแล้วเหมือนกัน เธอกัดฟันอย่างแรงและมองหน้ากู้อ้าวเวย อ้าปาก อาเจียนเป็นเบือออกมาอีก แต่ก็พูดอะไรไม่ไหวแล้ว มีแต่ก้มหน้าลงอย่างเงียบๆ เห็นปากของเธอกำลังเคี้ยวอะไรอยู่

“อย่านะเธอ” กู้อ้าวเวยตะโกนขึ้นอย่างกระทันหัน เธอร้องไห้และพยายามจะวิ่งไปหาชิงต้าย

ซ่านจินจื๋อเป็นห่วงซูพ่านเอ๋อ แต่เห็นกู้อ้าวเวยวุ่นวายตอนนี้ ในใจยิ่งเชื่อว่า สำหรับเรื่องนี้ ชิงต้ายเป็นคนทำแน่ๆ เรียกเฉิงซานมา และพูดว่า “กักขังพระชายากับกุ่ยเม่ยไว้ที่คุกใต้ดิน ส่วนชิงต้าย ขังไว้ที่ชั้นสุดท้าย ดูว่าพวกคนโหวเซ่อจะมาช่วยเธอไหม”

กู้อ้าวเวยคิดว่าจะเดินไปอีก แต่เธอรู้สึกหน้ามืดและหมดสติไปเลย

ซ่านจินจื๋อมองดูคนที่หมดสติเป็นลมในอ้อมกอด ซ่านจินจื๋อฝากเธอให้คนข้างๆ เดี๋ยวก็คิ้วขมวด เดี๋ยวก็ดูอ่อนโยนลง

จริงๆ เขาเองก็ไม่แน่ใจว่า เรื่องนี้ กู้อ้าวเวยเป็นคนทำหรือเปล่า แต่ในใจของเขาอยากให้ชิงต้ายที่เป็นสายลับของโหวเซ่อเป็นคนทำมากกว่า แล้วอีกอย่าง เขาเข้าใจ ว่า ทำไมตัวเองเชื่อฟังชิงต้าย เขามองดูกุ่ยเม่ย พูดว่า “ถ้าเธอตื่นมา บอกเธอว่า ชิงต้ายเป็นคนของตระกูลจู ฮูหยินหยุนหว่านได้พบเจอเธอ จึงช่วยเธอแก้ยาพิษ”

กุ่ยเม่ยตกใจมาก ยิ่งสงสัยชิงต้ายมากขึ้นอีก

แต่ชิงต้ายที่อยู่ข้างๆ หัวเราะขึ้นมา

คนพวกนั้นพาเขาสามคนไปคุกใต้ดินในตำหนักอ๋อง กุ่ยเม่ยยังนึกถึงเสียงหัวเราะของชิงต้ายอยู่

ซ่านจินจื๋อไปที่ห้องพักของซูพ่านเอ๋อ เห็นคนที่แยกไม่ออกว่าเป็นชายหรือหญิงคนนั้น เดินออกมา

“สภาพของพ่านเอ๋อเป็นยังไงครับ”

“ยาพิษแค่นี้เอง ฉันเขียนใบสั่งยารักษาให้เรียบร้อยแล้ว” คนนั้นจ้องมองตาของซ่านจินจื๋อ ช่วยตัวเองรินเหล้า เรียกซ่านจินจื๋อก่อนเขาเดินเข้าไปในห้อง ว่า “ท่านอ๋องดูแปลกจัง ทั้งๆที่รู้จักกู้อ้าวเวยไม่ใช่คนธรรมดา ควบคุมยาก แต่ยังให้เธออยู่ข้างๆต่อไปอีก”

“ความคิดของท่านอ๋อง คุณพูดมากไปไหม” เฉิงเอ้อมองเขาด้วยสายตาโหดร้าย

แต่คนนั้นส่ายหัว และพูดต่อว่า “ตอนนี้ แม่แม่นางซูกำลังรักษาอยู่ เข้าไปดูไม่ได้ ท่านอ๋องนั่งรอก่อนไหม คุยเรื่ององค์ชายสี่กับฉันก่อนก็ได้นะ”

“ไม่ต้อง” ซ่านจินจื๋อเดินเข้าไปข้างใน ดูจะเชื่อซูพ่านเอ๋อมากกว่า

สีหน้าของคนนั้นไม่ค่อยดี รู้สึกไม่พอใจมากกว่า มองไปทางห้องโถง ยิ่งสงสัยขึ้นอีก

ซ่านจินจื๋อแปลกจริงๆ เพื่อคนที่เขารักไปขู่คนที่เขารักอีกคนหนึ่ง และตอนนี้ไปชิงราชบัลลังก์เพื่อคนที่เขารักด้วย คนอย่างเข้า ใช้อำนาจคุมไม่ได้หรอก

แล้วอีกอย่าง เธอรู้สึกหน้าคุ้นมากเมื่อเจอหน้ากู้อ้าวเวย