บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 337

บทที่ 337 ทรมาน

ซ่านจินจื๋อไม่ไปไหนเลย เฝ้าดูซูพ่านเอ๋อทั้งสามวันสามคืน

จนกระทั่งพระอาทิตย์ขึ้นในวันนี้ อาจารย์ของลี่วานเอายามาให้ซูพ่านเอ๋อกิน เธอจึงฟื้นขึ้นมา สิ่งที่ทำอันแรกหลังจากตื่นขึ้นมา คือ จับมือซ่านจินจื๋อแน่นๆ น้ำตาไหลลงตามปลายตา ดูน่าสงสารและเอ็นดู

“ข้าจับอาชญากรได้แล้ว” ซ่านจินจื๋อพูดด้วยเสียงเบา “เธอย่อมได้รับบาปกรรมแน่”

ซูพ่านเอ๋อยังสับสนอยู่ สติไม่ค่อยชัดเจน แต่พอได้ยินคำว่า ได้รับบาปกรรม จึงรู้สึกโล่งใจลง ช่วงที่เธอมีอาการโคม่า จริงๆก็ได้ยินเสียงพูดของซ่านจินจื๋อเป็นบางครั้ง แต่รู้สึกเจ็บปวดทั้งตัว เหมือนมีแมลงกำลังกัดเจาะตัวร่างกาย เจ็บจนพูดไม่ได้

ที่เธอต้องมาทรมานแบบนี้ก็เพราะกู้อ้าวเวย ยิ่งคิดยิ่งโมโหเหลือเกิน

ในขณะเดียวกัน อาจารย์ของลี่วานที่ยืนอยู่ด้านข้าง ซึ่งเป็นมุมที่ไม่มีใครสนใจ เขาให้สัญญาณกับเธอด้วยการส่ายหัวช้าๆ ยิ้มและทำให้ดวงตาโค้งๆ

หมายความว่าอะไรนะ...

“ชิงต้ายไม่พอใจกับสิ่งที่คุณทำกับกู้อ้าวเวย จึงตั้งใจวางยาพิษใส่คุณ” คำพูดของซ่านจินจื๋อทำให้ซูพ่านเอ๋อตกใจมากอย่างไม่คาดฝัน เหมือนกับฟ้าผ่าตอนกลางวันแสกๆ

“เป็นไปไม่ได้ เธอแค่เป็นคนรับใช้เอง” ซูพ่านเอ๋อพูดด้วยเสียงแหบ

“เธอเป็นรุ่นหลังของโหวเซ่อ ข้าสงสัย เธอมีความสัมพันธ์กับโหวเซ่อที่สร้างใหม่แน่นอน” ซ่านจินจื๋อสีหน้ามืดมน

ตอนแรก เขาไม่สนใจคนรับใช้ตัวเล็กที่อยู่กับกู้อ้าวเวยหรอก แต่ว่า เมื่อก่อนหน้านี้ ชิงต้ายได้อยู่กับเขามาเป็นช่วงหนึ่ง และได้เล่าเรื่องของกู้อ้าวเวยกับองค์ชายสามเกือบทั้งหมด เธอเป็นคนฉลาด จึงทำให้เขาเกิดความสงสัยและให้คนตามไปตรวจสอบ

ผลการตรวจสอบ ที่จริงแล้ว การที่ชิงต้ายได้เข้าไปในจวนเฉิงเสี้ยง ก็เพราะมีการช่วยเหลือจากฮูหยินหยุนหว่าน รวมทั้งกู้เฉิงเสี่ยงก็ไม่ทราบเรื่องนี้เหมือนกัน เฉิงเอ้อค้นหาเจอคนที่เลี้ยงชิงต้ายมาตั้งแต่เด็ก จึงรู้จักประสบการณ์ชีวิตจริงของเธอ

ซูพ่านเอ๋อไม่กล้าเชื่อเลย เพราะเป็นเรื่องที่เธอไม่คาดฝัน

อาจารย์ของลี่วานเดินเข้ามา และพูดว่า “ท่านอ๋อง แม่แม่นางซูฟื้นดีขึ้นแล้ว ฉันขอคุยเรื่องกับท่านหน่อย ไดไหม”

เสียงพูดเหมือนกับที่ขันทีพูด ซูพ่านเอ๋อจ้องมองเขา ซ่านจินจื๋อยกมือ พูดว่า “เตรียมที่พักให้เขา รอถึงพ่านเอ๋อหายดีแล้ว ข้าจะไปหาคุณ”

สีหน้าของคนนั้นเปลี่ยนไป แต่ก็เดินตามคนรับใช้ออกไป

สรุปได้ว่า อ๋องจิ้งก็เป็นคนที่หลงรักคนสวย

หัวใจของซูพ่านเอ๋อเหมือนโดนอะไรกระทบ เธอเข้าใจว่าตัวเองเสียเปรียบแล้ว ตามสภาพร่างกายของเธอตอนนี้ จะใช้วิธีที่วางยาพิษแบบเดิมอีกไม่ได้แน่นอนภายในหนึ่งถึงสองปี แล้วอีกอย่าง ซ่านจินจื๋อไม่ได้เป็นคนโง่ๆหรอก

เธอไออย่างรุนแรง ซ่านจินจื๋อช่วยเธอและให้เธอนอนพักลงบนเตียง เรียกเมี่ยวหารมาดูแลเป็นอย่างดี ก่อนออกไป ซูพ่านเอ๋อจับแขนเสื้อของเขา และเรียกว่า “ท่านพี่จื๋อ...”

“เจ้าพักผ่อนดีๆนะ...”

“อย่าปล่อยชิงต้ายไปง่ายๆค่ะ” แววตาของชิงต้ายเปลี่ยนเป็นอีกแบบทันที พูดกับซ่านจินจื๋อว่า “ไม่แน่ใจ คนที่สั่งให้ชิงต้ายไปทำอาจจะเป็นกู้อ้าวเวยก็ได้ อย่าประมาทแล้วกัน”

ซ่านจินจื๋อคิ้วขมวดขึ้น คิดว่าที่ซูพ่านเอ๋อพูดก็สมเหตุสมผลอยู่

“ท่านพี่จื๋อคะ ไม่ว่ากู้อ้าวเวยจะทำยังไงก็ตาม แต่ท่านพี่ต้องให้ชิงต้ายยอมรับความผิด ไม่งั้นเดี๋ยววันหลัง ถ้าเกิดความผิดพลาดอะไรขึ้นมาจะแยกมาก” พูดจบ ซูพ่านเอ๋อไอขึ้นทันที ซ่านจินจื๋อจึงอยู่เป็นเพื่อนเธอต่อ