บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 340

บทที่ 340 ไร้ทางเลือกใดๆ ทำได้แค่ปล่อยให้เป็นไป

ทุกคนสีหน้าดูไม่ค่อยดี รวมทั้งซ่านจินจื๋อก็หน้ามืดมนลงและมองหน้าเธอ

กู้อ้าวเวยยิ้มอย่างเย่อหยิ่ง นั่งลง แววตาเหมือนไม่มีวิญญาณ เก็บจิตสังหารของตัวเองไว้ และมองไปตรงข้าม ซึ่งเป็นที่นั่งของซ่านจินจื๋อ และพูดว่า “โชคชะตาที่ทำให้เราสองคนพบกับ ตัดให้มันขาดหายไปแล้วกัน”

ซ่านจินจื๋อมองหน้าของกู้อ้าวเวยด้วยสายตาดุมาก

“จะหย่ากันดีๆ หรือจะเขียนใบหย่าให้ฉันก็ตาม ขอแค่ตัดขาดโชคชะตาของเราสองคนก็พอ ทุกอย่างจะดีขึ้น”

กู้อ้าวเวยพูดต่อ ไม่สนใจซ่านจินจื๋อกำลังโมโหแค่ไหน

“ไม่มีทาง” ซ่านจินจื๋อตอบอย่างเด็ดเดี่ยว

พูดจบ กู้อ้าวเวยหัวเราะ และบอกว่า “กุ่ยเม่ย ให้พ่อครัวเสริร์ฟอาหารใหม่”

“ครับ” กุ่ยเม่ยก้มหน้าไว้ตั้งแต่แรก รีบให้คนไปทำตามคำสั่ง

แค่เวลาสั่นๆ กู้อ้าวเวยทำตัวใจเย็นๆ ไม่สนใจใคร แต่ซูพ่านเอ๋อตกใจมาก สำหรับการกระทำของกู้อ้าวเวยเมื่อกี้ ลี่วานยิ่งตกใจไม่น้อยเพราะจิตสังหารที่กู้อ้าวเวยสะท้อนออกมา สุดท้าย มีแต่กู้จี้เหยาพูดว่า

“ท่านพี่สาวคะ คนตายฟื้นขึ้นมาไม่ได้แล้ว ไวทุกข์ค่ะ” แววตาของกู้จี้เหยาแสดงความเศร้าออกมานิดๆ

กู้อ้าวเวยพยักหน้า แสดงว่าเห็นด้วยที่พูดมา ซูพ่านเอ๋อแอบกัดฟันอยู่ข้างๆ กู้จี้เหยาในตอนนี้ เหมือนตัวเองในเมื่อก่อนมาก ไม่น่าเธอได้รับความโปรดปรานมากขึ้น

บรรยากาศดีขึ้นมาบ้าง แต่กู้อ้าวเวยมองไปทางลี่วานอย่างกระทันหัน และพูดว่า “ลี่วาน ที่เธอเรียน เป็นการปรุงยาพิษหนอนแมลงของเผ่าม้ง องค์ชายสี่ไม่ได้ออกมาข้างนอกนานขนาดนี้ หรือว่าพวกคุณวางยาพิษหนอนแมลงโดยใช้เวทมนต์ควบคุมเขาไว้หรือเปล่า”

น้ำชาของลี่วานหก ซ่านจินจื๋อมองหน้าลี่วาน

“พระชายาจิ้งพูดตลก...”

“แต่ก่อน คุณจะฆ่าฉันเมื่ออยู่เมืองเยว่ซาน แต่มีผู้ลอบสังหารโตมตี จึงไม่สำเร็จ” กู้อ้าวเวยคิ้วขมวด พูดต่อว่า “แล้วอีกอย่าง คุณให้องค์ชายสี่มาบอกให้ท่านอ๋องว่า ฉันแอบติดต่อกับองค์ชายสาม เท่าที่ฉันรู้จัก องค์ชายสี่สนใจฉันมาก ไม่น่าไม่เป็นห่วงฉัน และยังไม่มาเยี่ยมฉันด้วย ทั้งๆที่ผ่านไปตั้งหลายวันแล้ว”

ซ่านจินจื๋อจึงเกิดความสงสัยขึ้น เห็นมือของลี่วานสั่นขึ้นมา

ต่อไป กู้อ้าวเวยหัวเราะ พูดด้วยความลึกลับ “บังเอิญจริงๆ อาจารย์ของคุณสามารถแก้ยาพิษที่ถูกวางกับซูพ่านเอ๋อนั่นได้พอดีเลยนะ”

“อาจารย์ของฉันพยายามค้นหาวิธีรักษาไม่น้อย จึงรักษาได้หายดี พระชายาจิ้งอย่าใส่ร้ายคนอื่นค่ะ”

“ก็ถูก แต่ทำไมแม่แม่นางซูเป็นพิษทุกครั้ง ต้องเป็นยาพิษที่เกิดอาการล่าช้าแบบนี้คะ ทำไมไม่ใช่ยาพิษที่กินแล้วตายทันทีเลย” เมื่อกู้อ้าวเวยพูดจบ ไม่มีรอยยิ้มบนใบหน้าแล้ว

สีหน้าของซูพ่านเอ๋อกับลี่วานไม่ค่อยดี ดูท่าทางแล้ว กู้อ้าวเวยไร้ทางเลือกใดๆ จึงตัดสินใจปล่อยให้เป็นไป

เธอสองคนคาดไม่ถึงว่า ชิงต้ายจะเป็นคนรับผิดชอบทั้งหมดด้วยตัวเอง แผนของพวกเธอ น่าจะไม่มีปัญหานะ

ซ่านจินจื๋อก็สงสัยเหมือนกัน แอบใช้ภาษามือให้เฉิงซานไปตรวจสภาพที่ตำหนักองค์ชายสี่

ในขณะเดียวกัน คนรับใช้เริ่มเสิร์ฟอาหารขึ้นมาใหม่ พวกเขามองหน้ากัน ไม่มีใครกิน กู้จี้เหยาไม่เกี่ยงจ้องกับเรื่องราวพวกนั้น จึงเริ่มกินอาหารอย่างไม่กลัว กู้อ้าวเวยมองหน้าเธอ และกินตาม ถามว่า “ช่วงนี้ เป็นยังไงบ้าง”

“ดีขึ้นเยอะค่ะ” กู้จี้เหยาพยักหน้า

สองคนกินไปคุยไป ดูเป็นพี่น้องกันมากกว่าตอนแรกอีก

ลี่วานกังวลมาก นั่งไม่นิ่ง อยากจะกลับไปเร็วๆ แต่ซ่านจินจื๋อจ้องมองเธอไว้อย่างเดียว เธอจากไปไม่ได้แน่ ซูพ่านเอ๋อยิ่งโมโหมาก ซ่านจินจื๋อเป็นคนฉลาด แต่ก่อนยังดูไม่ออกเพราะเป็นห่วงเธอ แต่ตอนนี้มีสติอย่างชัดเจน ต้องสงสัยว่า เธอเป็นคนที่ทำร้ายตัวเองหรือเปล่า

เมื่อต่างคนต่างคิดอยู่ ได้ยินกุ่ยเม่ยเตือนว่า “อย่าทานอาหารร้อนมากเกินไปครับ”