บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 343

บทที่ 343 ตระกูลหยุนขายชาติ

แก้มที่มีเนื้อ ได้แต่หอบสิ่งของเดินไปมา ในปากบ่นพรึมพรำอย่างไม่ออกเสียง มีเพียงดวงตาโตที่มองดูกู้อ้าวเวยและกุ่ยเม่ยอยู่อย่างมีสติ ใจของกู้อ้าวเวยอ่อนระทวยจนเลอะเลือน กุ่ยเม่ยนั่งซักกางเกงอยู่ข้างนายน้อยอย่างตั้งใจ

“ชิงจือ มานี่เร็ว” กู้อ้าวเวยนั่งอยู่บนพรมที่นุ่มนิ่มกวักมือเรียกเขา

นางสำรวจเนื้อตัวของชิงจืออย่างละเอียด ทุกสิ่งอย่างดีหมด อีกทั้งนับคำนวณวันแล้ว ชิงจือก็น่าจะขวบครึ่งได้ เพราะเป็นหลานของป่ายเหลากุ่ย ร่างกายจึงแข็งแรงบึกบึน สามารถเดินได้หลายก้าวแล้ว

ชิงจือเดินโซเซไปมา มาทางนางด้านนี้ กู้อ้าวเวยกลับหวั่นใจ เกรงว่าเขาจะหกล้มไป มือคู่หนึ่งจับตามชิงจือที่เดินโซไปเซมาไว้ อีกทั้งยังแกล้งชิงจือล้มลงบนพรมจนหัวเราะไม่หยุด

กู้อ้าวเวยตกใจไปชั่วครู่ รีบข้ามไปอุ้มขึ้นมา ชิงจือยังคงหัวเราะสนุกอยู่

กุ่ยเม่ยก็ลุกขึ้นยืนตามเสียง โผเข้ามาดู “ไม่เป็นเช่นไรใช่ไหม”

“เหมือนว่าจะไม่เป็นอะไร ทำให้ข้าตกใจหมดเลย” กู้อ้าวเวยค่อยๆ ตบหลังของชิงจืออย่างเบามือ เห็นเขายังหัวเราะอยู่ ทำตัวไม่ถูก “รู้แต่เพียงความสนุกโง่ๆ”

กุ่ยเม่ยก็ถอนหายใจหนึ่งคำ ตบมือไปมาแล้วกลับไปซักกางเกงต่อ

ในห้องมีเตาผิงวางอยู่สองอัน หน้าก็ค่อยๆ เปิดออก ชิงจือห่ออยู่เป็นก้อนพัสดุ กู้อ้าวเวยเล่นเป็นเพื่อนเขาอยู่ครู่หนึ่งก็รู้สึกเหนื่อยแล้ว กุ่ยเม่ยอุ้มเขาออกไปเดินเล่น กู้อ้าวเวยก็กอดเอาเตาให้ความอบอุ่นใบน้อยๆ อยู่ข้างกายเขา เดินเล่นอยู่ในตำหนักอ๋องอย่างไม่มีจุดหมาย

กู้จี้เหยาวันนี้ซื้อเสื้อผ้าฤดูหนาวกลับมาสองสามชุด ปะทะหน้าเข้ากับกู้อ้าวเวย

สองคนได้พบหน้ากัน กู้จี้เหยาเห็นเด็กน้อยที่น่ารักคนนั้น โผเข้ามาคารวะกู้อ้าวเวยแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “นี่ก็คือลูกบุญธรรมของพี่หรือ น่ารักน่าชังเสียจริง”

“เขาชื่อชิงจือ” กู้อ้าวเวยรีบให้กุ่ยเม่ยอุ้มเด็กไปทางอื่น

สองคนหยอกล้อกับเด็กอยู่ครู่หนึ่ง กุ่ยเม่ยก็อุ้มเด็กเดินไป เหลือเพียงสองพี่น้องตระกูลกู้และหลานเอ๋อร์ กู้อ้าวเวยถามนางว่า “ช่วงนี้เจ้าดูไม่เลวนะ ยังมีอะไรใหม่ๆ ดีๆ อีก”

“ไม่มีอะไรเลย แค่ขอร้องให้ท่านอ๋องเปลี่ยนใจ” กู้จี้เหยาส่ายหัวอย่างเสียมิได้ “ข้าฉลาดไม่เท่าเจ้า ตอนนี้ก็ไม่มีใครให้หนุนหลัง ได้แค่ถ่วงเวลาเอาไว้ ผ่านไปได้หนึ่งวันก็มีความหวังเพิ่มหนึ่งเสี้ยว”

“หวังว่าเจ้าจะสมหวัง” กู้อ้าวเวยยิ้มอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี เดินตามกุ่ยเม่ยไปแล้ว

หลานเอ๋อร์เดินขึ้นมาข้างหน้าหนึ่งก้าว “คุณหนูใหญ่ไม่ใช่ไฟที่ขาดน้ำมัน พวกเราจะไม่ลงมือกับนางจริงๆ หรือ”

“ข้ารู้สึกว่าวันหนึ่งนางจะต้องไปแน่นอน ข้าอยู่เฉยๆ ดีกว่า” กู้จี้เหยามองไปที่หลานเอ๋อร์ด้วยสายตาคุกคาม “เป้าหมายของพวกเราคือท่านอ๋อง ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับนาง”

“หลานเอ๋อร์ทราบแล้ว” หลานเอ๋อร์สันหลังเย็บไปชั่วครู่ รู้สึกว่ามองกู้จี้เหยาตอนนี้ได้ยากขึ้น ไม่รู้ว่านางคิดอะไรกันแน่

อีกฟากหนึ่ง กู้อ้าวเวยเดินตามกุ่ยเม่ยมาทัน ชิงจือมองดูใบไม้บนต้นไม้ กุ่ยเม่ยก็ขึ้นไปเก็บลงมาให้เขา ชิงจือร้องไห้เสียงดังขึ้นมา ทั้งสองคนอุ้มชิงจืออย่างทำอะไรไม่ถูก วิธีการแม้แต่นิดก็ไม่มี

“ทำไมร้องไห้แล้วล่ะ บนใบไม้ของเจ้ามีหนอนใช่หรือเปล่า” กู้อ้าวเวยกระโดดโลดเต้นอย่างร้อนรน

“ไม่มีนะ” กุ่ยเม่ยก็ทำหน้าตาเหมือนจะร้องไห้ ไม่รู้ว่าเขาร้องไห้อะไร

ทั้งสองคนวุ่นวายกันอยู่ชั่วครู่ ดีที่หญิงสาวมีอายุหน่อยที่ห้องครัวด้านข้างออกมา กล่อมชิงจือให้ดีแล้วจึงคืนให้พวกเขาแล้วพูดว่า “เด็กน้อยเดี๋ยวเสียงดังเดี๋ยวร้องไห้เป็นเรื่องปกติ ไม่ใช่ปัญหา”