บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 348

บทที่ 348 ขอร้องคน

หิมะตกใหญ่ที่เมืองเทียนเหยียนดูเหมือนว่าจะไม่มีที่สิ้นสุด

คนที่กู้อ้าวเวยรู้จักทั้งหมดเกือบจะถูกหิมะปกคลุมอยู่ที่เมืองเทียนเหยียนอย่างยากลำบาก หากในตำหนักอ๋องที่ใหญ่โตนี้ ก็มีเพียงหวางโม่ที่ส่งเหล้ามาให้เพื่ออบอุ่นร่างกาย กู้อ้าวเวยมองดูหิมะขาวที่ลอยอยู่นอกหน้าต่าง เหม่อลอยไปชั่วขณะ

กุ่ยเม่ยปัดละอองหิมะบนไหล่ออกและวิ่งเข้ามา เข้ามาที่ประตูใหญ่ก็เริ่มพูดว่า “บัดนี้หิมะปกคลุมเมืองไปทั่ว อย่าว่าแต่คนที่เหล้าอะไรก็ตามของหวางโม่ที่ให้คนส่งออกไปเลย ยังมีคนที่ส่งของของสำนักเยียนหยู่เก๋อก็ไม่มีทางออกไปได้ เดิมทีหยินเชี่ยวอยากจะออกไป รถม้าเพิ่งออกประตูเมืองไปก็จมอยู่ในหิมะแล้ว ไม่มีหนทางจะไปจริงๆ”

เห็นถ่านในห้องยังไหม้ไม่หมด ประตูหน้าต่างเปิดอ้าอยู่ กุ่ยเม่ยตกใจไปชั่วครู่ รีบปิดประตูหน้าต่างให้สนิท

“เจ้าไม่กลัวว่าจะโดนพัดจนป่วยหรืออย่างไรกัน หากเจ้าล้มลงไป ก็เท่ากับว่าไร้ประโยชน์ทันทีเลยที่ทำมาทั้งหมด” กุ่ยเม่ยดูจริงจัง

กู้อ้าวเวยกลับนั่งอยู่ที่ข้างโต๊ะ ค่อยๆ ได้สติกลับมา ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคิดจะทำอะไรอีก

กุ่ยเม่ยยังไม่ได้จุดถ่านในเตาไฟ ก็ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ดังมาจากวิหารเฟิ่งหมิง ก็เห็นซูพ่านเอ๋อที่ใส่ชุดผ้าฝ้ายทั้งตัว คุมขนมิงค์อยู่ กางร่มสีน้ำมันลายดอกเหมยบังหิมะเดินเข้ามา ในแขนเสื้อยังมีเตาให้ความอบอุ่นอันเล็กวางอยู่ด้วย ค่อยๆ เดินมา

มาถึงในห้อง ซูพ่านเอ๋อค่อยๆ ยิ้มออกมา “นี่ก็สามวันแล้ว หนทางของเจ้ายังคงเดินได้ยากลำบากนัก”

“ในที่สุดข้าก็เดินออกมาจากตำหนักอ๋องจิ้งด้วยชีวิตที่ตกต่ำ เจ้าว่าท่านอ๋องหวนคิดถึงข้าขนาดไหนกัน” กู้อ้าวเวยสายตาไม่ได้จ้องมอง คำพูดเพียงหนึ่งประโยคเบาๆ ก็ทำให้ซูพ่านเอ๋อขมวดคิ้วเข้าหากันได้ อีกทั้งในใจยังเกิดการอิจฉาขึ้นมาด้วย

แต่น่าเสียดายที่ซูพ่านเอ๋อกลับไปได้โมโหเสียหมด อีกทั้งยังเลิกคิ้งขึ้น “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าก็จะให้โอกาสเจ้าไปเจอท่านพี่จื๋อ”

ได้ยินคำว่าโอกาสสองคำนี้ ดวงตาที่เหม่อลอยของกู้อ้าวเวยคู่นั้นก็สว่างขึ้นทันที รีบหันหน้ามามองนางทันที “โอกาสอะไรกัน”

“เจ้าไปคุกเข่าที่ด้านหน้าหน้าต่างห้องหนังสือเจ็ดวันเจ็ดคืน หากเขาจริงใจกับเจ้า จะต้องยื่นมือมาช่วยเจ้าแน่นอน” ซูพ่านเอ๋อค่อยๆ นั่งลงข้างกายกู้อ้าวเวย “เมื่อตอนนั้นที่ออกจากสำนัก ข้าแค่คุกเข่าไปสองวัน เขาก็ยอมออกโรงต่อต้านเสด็จพี่แล้ว จะพาข้ากลับเมืองเทียนเหยียนให้ได้เลย เพียงแค่เจ้ายอมทำตามวิธีนี้ เขาจะต้องใจอ่อนเป็นแน่”

“นี่เจ้าช่วยข้าด้วยใจจริงเช่นนั้นหรือ” กู้อ้าวเวยรู้สึกใจสั่นคลอน อีกทั้งยังแฝงความสงสัยไว้ด้วย

“แน่นอนว่าต้องมีเงื่อนไข” ซูพ่านเอ๋อท่าทางจริงจัง “หากธุระของเจ้าสำเร็จ ข้าก็จะหาเอายาแกล้งตายมาจากเมี่ยวหาร บอกว่าเจ้าคุกเข่านานจนป่วย โศกเศร้าไม่มีความสุขจนตายแล้วค่อยแอบเอาเจ้าส่งออกไป”

“พูดไปพูดมา เจ้าก็แค่กำจัดข้าในที่ลับไม่ได้ ก็เลยจะใช้แผนการนี้มากำจัดข้าทิ้งล่ะสิ” กู้อ้าวเวยก็หัวเราะเบาๆ แต่นางก็จับมุมโต๊ะพยุงตัวลุกขึ้นมาแล้ว “แต่แบบนี้ก็ดี ข้าก็อยากไปจากที่แห่งนี้นานแล้ว”

“งั้นเจ้าก็ไปจัดการซะ” ซูพ่านเอ๋อหัวเราะอย่างเสียมิได้

กุ่ยเม่ยมาไม่ทันยับยั้งห้ามปราม แต่ในใจของกู้อ้าวเวยได้ตัดสินใจอย่างสมดุลแล้ว พูดไปพูดมาก็แค่ชีวิตนางหนึ่งชีวิต แต่เด็กที่ยังไม่เติบโตเหล่านั้นของตระกูลหยุน หากเสียพ่อแม่ไป วันข้างหน้าใครจะช่วยเหลือเกื้อกูลพวกเขากัน

ผู้ที่เป็นหมอ เรื่องที่สำคัญก็คือช่วยรักษาชีวิตคนเอาไว้ นางไม่มีทางลืมเด็ดขาด

นางออกจากลานกว้างไป เดินไปดูชิงจือที่อยู่กับน้าจางในห้องอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็ไปที่ห้องหนังสือของซ่านจินจื๋อ

แต่ซูพ่านเอ๋อกลับลูบขอบถ้วยไปมา ยังไม่ได้จากไปไหน ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

แม้จะบอกว่าซ่านจินจื๋อจะแพ้ภัยหญิงงาม แต่เรื่องของตระกูลหยุนนี้เป็นเรื่องที่เขาสร้างขึ้นกับมือเอง ในเมื่อเป็นเรื่องที่ตนเองทำ ซ่านจินจื๋อก็จะไม่หันหลังกลับเด็ดขาด แต่ไหนแต่ไรมาซ่านจินจื๋อก็ไม่เคยยกก้อนหินทับขาตัวเองอยู่แล้ว บอกว่าเขามัวเมาหลงใหล แต่เขาก็ไร้หัวใจได้เช่นกัน

กุ่ยเม่ยก็จากออกไปด้วยกัน นางจึงกระซิบเบาๆ ว่า “เจ้าก็ไปคุกเข่าต่อหน้าท่านพี่จื๋อเถอะ ไม่ว่าเรื่องนี้จะสำเร็จหรือไม่ วันข้างหน้าพวกเจ้าก็ยังต้องเหนื่อยไปด้วยกันอีก”

หิมะปลิวว่อน ลมหนาวราวกับมีดคม