บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 365

ตอนที่ 365 จัดการ

หนึ่งวันหนึ่งคืน ซ่านจินจื๋ออยู่ภายใต้สายฝนโดยไม่ได้พัก รอจนรุ่งเช้าขุนนางท้องถิ่นส่งคนฝ่าสายฝนมา

"ท่านอ๋อง ไม่ดีแล้ว! เมื่อครู่น้ำท่วมทำลายเขื่อน คนที่ไปวางกระสอบทรายเมื่อครู่ล้วนโดนน้ำพัดไปแล้ว! "

เสียงพูดเพิ่งจบลง ผู้ใต้บังคับบัญชาของซ่านจินจื๋อก็รุดตามเข้ามา "สามหมู่บ้านในระยะสิบลี้ได้ถูกทุกอย่างพัดพาพังลงแล้ว ไร้ร่องรอยผู้ประสบภัยกว่าร้อยคน คนที่เหลือนั้นได้ส่งให้ใต้เท้าทั้งหลายรับตัวไปแล้ว ทว่าขณะนี้ของอันใดก็ส่งมาไม่ได้แล้ว..."

ทันใดนั้นซ่านจินจื๋อพลันรู้สึกยับเยิน เหตุการณ์หนึ่งยังไม่ทันสงบอีกเหตุการณ์ก็เกิด เดิมที่คิดว่าสภาพฝนในปีนี้ไม่หนักเท่าปีก่อนๆ ทว่าไม่คิดว่าก่อนหน้านี้จะเป็นเพียงการบรรเทา ฝนตกหนักไม่กี่วันคาดไม่ถึงว่ากระแสจะรุนแรงเพียงนี้

ครุ่นคิดอยู่ชั่วขณะ ซ่านจินจื๋อรวบงอบอยู่ท่ามกลางสายฝน "สถานการณ์ของผู้ประสบภัยเป็นเช่นไร? "

"โชคดีที่คำแนะก่อนหน้านี้ของพระชายา หนึ่งเดือนก่อนได้ส่งคนเสริมความมั่นคงให้กับบ้าน ประตูหน้าต่างให้เปิดกว้าง น้ำท่วมแต่ก็หาได้พังลงไม่ ผู้อพยพส่วนอื่นก็จัดวางไว้ที่วัดก่อนแล้ว พวกสัตว์ถูกทิ้งไว้ไม่น้อย ถึงอย่างไรคนเหล่านี้ก็เป็นเพียงส่วนน้อย" หลายคนด้านหลังก็รีบร้อนเข้ามา

"ยังดี สิ่งที่สำคัญคือชีวิตและทรัพย์สินของคนเหล่านั้น" ซ่านจินจื๋อถอนหายใจตาม ทว่าแววตายิ่งเพิ่มความเข้มงวด "ไม่ต้องทำกระสอบทรายต่อ ชีวิตคนสำคัญที่สุด อย่าได้ทำก่อเหตุ หากมีพื้นที่ประสบภัยหนักให้ติดต่อขุนนางเมืองเยว่ซานที่อยู่ใกล้เคียงเก็บเรื่องเป็นความลับ เบิกเงินในชื่อข้าออกมาสิบหมื่นตำลึงมาช่วยซ่อมแซม อย่าได้ทำให้เรื่องราวใหญ่โต"

"แต่หากไม่วางกระสอบทราย...หมู่บ้านชาวประมงข้างทางเหล่านั้น..."

"เหยียบลงไป" สีหน้าซ่านจินจื๋อเยือกเย็นแล้วโบกมือ "ในเมื่อมักมีคนตายอยู่ตลอด ก็ต้องรู้หนักรู้เบา ดังเช่นศึกที่ข้ารบชนะ แม้จะชนะแต่ก็มีชีวิตคนไม่น้อยที่ลงแม่น้ำเหลืองไป"

คนทั้งหลายเหล่านั้นไม่กล้าขัดข้อง ทำได้เพียงเหยียบเรื่องนี้ลงไปแล้วปลอบขวัญครอบครัวพวกเขา

เพียงแต่เหล่าขุนนางท้องถิ่นเองก็ไม่รอบคอบตามซ่านจินจื๋อ ไม่เกินสองวันด้านปลายน้ำก็ประสบภัย หากมิใช่เพราะเวลานี้ฝนตกเบาลง ภัยน้ำท่วมในขณะนี้คงจะได้รับผลกระทบยิ่งกว่าหลายปีก่อน

ซ่านจินจื๋อยุ่งจนเท้าแทบไม่ได้สัมผัสพื้น แต่หาได้นึกถึงซูพ่านเอ๋อแม้ครึ่งเสี้ยว

ซ่านจินจื๋อเป็นหลักภายนอก พิราบส่งสารของเมืองเทียนเหยียนก็มาถึงแล้ว เดิมทีเฉิงซานอยากนำจดหมายให้ซ่านจินจื๋ออ่าน แต่ซูพ่านเอ๋อกลับมาขวางเอาไว้

"พี่จื๋องานยุ่งมาก ข้าช่วยเขาอ่านให้ถี่ถ้วนก่อนแล้วค่อยมอบเรื่องสำคัญให้เขาด้วยตัวเอง"

เฉิงซานขมวดคิ้ว "แต่เรื่องเหล่านี้เป็นเรื่องสถานการณ์โรคระบาดในเทียนเหยียน ข้าน้อยเกรงว่า..."

"จะอย่างไรข้ากับพี่จื๋อก็เป็นศิษย์ร่วมอาจารย์" ซูพ่านเอ๋อคว้าจดหมายเหล่านั้นในมือเฉิงซานมา

ผู้ใต้บังคับบัญชาด้านหลังเฉิงซานอยากจะเข้ามาขัดขวางไว้ แต่เฉิงซานกลับยกมือขึ้นห้าม "ตำแหน่งของแม่นางซูในใจท่านอ๋อง พวกเจ้าลืมไปแล้วหรือ? "

คนทั้งกลุ่มหยุดเท้า ไม่กล้าเข้ามา

ซูพ่านเอ๋ออ่านจดหมายในมืออย่างถี่ถ้วน แปดส่วนของจดหมายคือเรื่องพระชายาจิ้งที่ช่วยเรื่องโรคระบาดจนลืมกินลืมนอนแทบทั้งหมด ในนั้นยังส่งเทียบยาแบ่งแยกโรคระบาดมาหลายแผ่น

ตลอดจนจดหมายหนึ่งฉบับที่เขียนด้วยลายมือของกู้อ้าวเวย ถ้อยคำน้อยนิด "เทียนเหยียนไร้โรคระบาด เพียงร่างกายอ่อนแอเกรงจะยากทำการใหญ่ ขอท่านอ๋องกรุณาส่งหมอมาระงับโรคระบาดโดยด่วน ป้องกันมิให้โรคระบาดลุกลามจนก่อให้เกิดความหายนะ"

"ที่เจ้ากล่าวมาคือการยึดถือสัจจะ! ข้าเห็นเจ้าปกติร่างกายแข็งแรงดี! " ซูพ่านเอ๋อขยำจดหมายจนยับย่น โยนกลับไปให้เฉิงซาน "ช่วงนี้พี่จื๋อกำลังเป็นกังวลเรื่องใดหรือไม่? "

เฉิงซานทำได้เพียงบอกสภาพการณ์ในขณะนี้แก่ซูพ่านเอ๋อไปจนสิ้น จึงใช้ม้าเร็วไปส่งจดหมายที่อำเภอข้างเคียง

รองแม่ทัพโจวที่ทิ้งไว้ดูแลข้างกายซูพ่านเอ๋อพาหมอมานานแล้ว เห็นซูพ่านเอ๋อขมวดคิ้วไม่คลายจึงเร่งพูด "ร่างกายแม่นางซูสำคัญ ด้านนอกฝนยังไม่หยุดตก เชิญกลับไปพักผ่อนที่ห้องขอรับ"

"รองแม่ทัพโจวยินดีจะทำงานให้พี่จื๋อหรือไม่ วันหน้าข้าจะสนับสนุนให้เลื่อนขั้น" ซูพ่านเอ๋อวางข้อมือด้านหน้าหมอ ไอเบาๆ