บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 366

ตอนที่ 366 จิตใจคุณธรรม

ณ เวลานี้ซ่านจินจื๋อก็ยังไม่รู้เรื่องที่ซูพ่านเอ๋อทำลงไป

แต่ตอนที่ฝนเริ่มซา และเป็นตอนที่เทียนกำลังอ่อน เขาก็พอจะรู้เรื่องทั้งหมดที่กู้อ้าวเวยทำในเมืองเทียนเหยียน

เรื่องแรกพระชายาจิ้ง ที่ยุ่งกับการรักษาโรคมาหลายวันนั้นได้ผลดีขึ้น เรื่องที่สองร่างกายของนางนั้นเริ่มไม่ไหวจนต้องขอร้องให้ท่านอ๋องเข้ามาช่วย

และในกองจดหมายมากมายนั้น ก็มีจดหมายฉบับหนึ่งที่ซ่อนไว้ลึกมาก และเป็นลายมือของกู้อ้าวเวยเป็นคนเขียนเอง： “อุทกภัยน้ำท่วมนั้นลำบาก，แต่ก็อย่าปล่อยให้ประชาชนได้รับความเดือดร้อน ต้องปฏิบัติกับคนอื่นดีๆ ถึงจะได้ใจเขามา ข้าเองก็คงเตือนท่านได้เท่านี้ รักษาเนื้อรักษาตัวด้วย”

คำพูดไม่กี่คำในจดหมาย แต่กลับสามารถเตือนสติของซ่านจินจื๋อได้

ถ้าหากว่าพูดถึงการทำศึกก็ต้องมีจิตใจที่แน่นิ่ง และกำจัดศัตรูเพื่อชาติบ้านเมือง ถ้าอย่างนั้นตอนนี้เรื่องอุทกภัยคงจะถูกเรื่องผลประโยชน์เข้ามาครอบงำ และก็เอามาเป็นการต่อรอง

อีกด้านหนึ่ง ก็ยิ่งเป็นการเตือนเขา กู้อ้าวเวยเกรงว่าเรื่องร่างกายอ่อนแอนั้นจะไม่เป็นความจริง และที่บอกว่ารักษาเนื้อรักษาตัว ก็คงอยากจะเตือนว่า ตอนนี้ในราชสำนักนั้นได้มีคนวางแผนลงมือทำร้ายนาง ดังนั้นถึงได้ส่งจดหมายมาเตือนโดยเฉพาะ เพื่อให้เขาได้หาคนมารักษา นางและไม่มีวันยอมให้คนลักลอบทำร้ายอย่างนี้แน่นอน

เมื่อก่อนกู้อ้าวเวยเป็นคนที่ชอบรักษาโรคให้คนอื่น แต่ว่าตอนนี้กลับดูเป็นคนที่ซับซ้อนขึ้นมาก

พอนึกถึงจุดนี้ ซ่านจินจื๋อก็อดไม่ได้ที่จะเปิดปากพูดออกมา ： “ส่งม้าเร็วกลับไปที่เมืองเทียนเหยียน อย่างแรกที่ต้องทำคือ หาทหารฝีมือดีให้พระชายา และก็ให้เมี่ยวหารไปช่วยอีกแรง ส่วนเรื่องที่สองก็ให้เก็บเรื่องน้ำท่วมเอาไว้ให้ดี ห้ามให้ใครรู้ แล้วก็ไปตามหมอมารักษาสักสองสามคน เพียงแค่ไม่ให้โรคมันแพร่กระจาย ทุกอย่างก็จะดีเอง”

“ถ้าหากว่าพระชายาอยากรู้เรื่องนี้ละขอรับ จะให้บอกนางหรือไม่？” เฉิงซานถามขึ้น

พอคิดอยู่ครู่หนึ่ง ซ่านจินจื๋อก็ส่ายหน้าเบาๆ ： “ก่อนหน้านี้นางเคยสมรู้ร่วมคิดกับองค์ชายสาม ตอนนี้ปิดนางไปก่อนจะดีกว่า”

“ข้าน้อยเข้าใจแล้ว” เฉิงซานรีบรับคำสั่งแล้วออกไปทันที

ถึงจะใช้ม้าเร็ว อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาสองวัน และสองวันผ่านไป ประตูเล็กของตำหนักอ๋องก็เปิดออก และคำสั่งของซ่านจินจื๋อก็ได้พูดออกไป

กู้อ้าวเวยเสร้งทำเป็นนอนป่วยอยู่บนเตียง และเพื่อไม่ให้มีพิรุธ นางก็หาคนของหลิ่วเอ๋อที่พูดเก่งๆ มาคอยรับใช้ คนของเฉิงซานเลยทำได้แค่ส่งข่าวอยู่ด้านนอก

“ทูลพระชายา ท่านอ๋องมีรับสั่งให้นำผ้าไหมจำนวนยี่สิบผืน และทองคำจำนวนเงินสามพันตำลึง มาให้ขอรับ และฝ่าบาทก็ทรงมอบป้ายชื่อให้ท่านด้วยตัวเอง แถมยังพระราชทานเงินจำนวน เงินพันตำลึง และได้จารึกชื่อของท่านด้วย”

กู้อ้าวเวยแกล้งทำเสียงไอสองสามทีแล้วพูดขึ้น： “เอาของพวกนี้ไปให้กุ่ยเม่ยเก็บไว้ ท่านอ๋องได้บอกอะไรอีกหรือไม่？”

“ท่านอ๋องไม่ได้พูดอะไรขอรับ เพียงแต่หวังว่าให้พระชายาดูแลตัวเอง จะได้หายจากโรคภัยไข้เจ็บ”

พอได้ยินเช่นนั้น กู้อ้าวเวยก็ชักสีหน้า และจื่อที่หลิ่วเอ๋อส่งมาเพื่อการพูดก็พลันแง้มประตูออกแล้วพูดขึ้น： “พระชายาอยู่ดีๆ ก็หลับไปแล้ว ท่านไม่ต้องรอหรอก รีบกลับไปทำหน้าที่ของท่านเถอะ”

“ทำไมอยู่ดีๆ พระชายาถึงหลับไปได้ เมื่อครู่ไม่ใช่ว่า.......”

“ก็ไม่ใช่เพราะท่านบอกว่าท่านอ๋องไม่ได้พูดอะไรอีกหรือ พระชายาเลยไม่มีแรงจะฟัง ไม่มีแรงที่จะลืมตา จึงพลันหลับไป ท่านเองก็ระวังด้วย เดี๋ยวจะรบกวนพระชายาได้” จื่อก็พลันรับกล่องเข้ามาแล้วจึงปิดประตูอย่างระมัดระวัง