บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 367

ตอนที่ 367 ชีวิตสำคัญที่สุด

จดหมายที่ยับยู่ยี่ในมือ และสีหน้าที่ดูโกรธเกรี้ยว

ซ่านเซิ่งหานอดไม่ได้ที่จะส่ายหัวไปมา อาจจะเป็นเพราะว่าเขาชอบให้กู้อ้าวเวยบ่นให้เขา และยิ่งนางพูดออกมาด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด เขากลับยิ่งชอบใจ

“ชายาอ๋องจิ้งคนนี่้ช่างพูดจาร้ายกาจนัก ทำไมเราจะต้องไปทำตามที่นางพูดด้วย” ฉางอีฉินพูดขึ้นอย่างไม่ค่อยพอใจ

พวกเขาที่อยู่ในพื้นที่น้ำท่วมนี้ ไม่มีเวลาได้หยุดพักเลย แล้วทำไมพวกเขาจะต้องฟังนางด้วย？

แต่ว่าซ่านเซิ่งหานกลับส่งจดหมายนั้นให้เยว่พลันพูดขึ้น： “พูดจาร้ายกาจก็แค่นั้น ถึงนางจะพูดจาแบบนั้นแต่ว่าก็ดูมีเหตุผลอยู่บ้าง”

“หม่อมฉันไม่เข้าใจ ทำไมฝ่าบาทที่พูดแบบนั้น” เยว่หันไปมองจดหมายแวบหนึ่ง ก็รู้สึกไม่เข้าใจ คนพวกนั้นจะทำอะไรได้ และตอนนี้ก็ยิ่งขาดคนด้วย ถ้ายังต้องส่งคนไปดูแลประชาชนพวกนั้นอีก ก็ยิ่งจะทำให้เสียคนไปมากกว่าเดิม

“ถ้าหากพูดถึงเรื่องทำศึกข้าก็สู้อ๋องจิ้งไม่ได้ ถ้าเป็นความสามารถ ก็ยังเทียบกับน้องชายคนอื่นๆ ไม่ได้ ถ้าหากเทียบกับคนที่คอยหนุนหลัง ข้าเองก็มีแค่แม่นมไม่กี่คนที่เลี้ยงดูจนโต เพียงแต่ข้าโชคดีที่เสด็จพ่อโปรดปราน และเสร้งทำเป็นคนที่ไม่มีความสามารถอะไร เหมือนกับคนตายไปแล้ว” ซ่านเซิ่งหานถอนใจ แววตาดูเศร้ามาก： “แต่ว่าสิ่งที่นางพูดนั้นกลับตรงกับที่เขาคิดพอดี นอกจากข้าจะพิชิตใจของประชาชนแล้ว ข้าเองก็ไม่มีวิธีอื่น”

ฉางอีฉินและเยว่ต่างก็นิ่งไป และยิ่งทำให้ฉางอีฉินไม่พอใจ

ถ้าหากพูดถึงเมืองเทียนเหยียน ซ่านเซิ่งหานเป็นคนที่ถูกคนอื่นเอาเปรียบตลอดเวลา เพราะเกรงว่าถ้าเขาทำเป็นเก่งแล้ว ทุกคนจะคอยจับจ้องเอาได้ ดังนั้นเขาเลยต้องเสร้งทำแบบนี้ อย่างน้อยก็ทำให้เขาได้รับความโปรดปรานได้

แต่สำหรับใจของประชาชนนั้น เขาสามารถที่จะครอบครองได้

“ดังนั้น ก็ทำตามที่นางบอกนั่นแหละ”

“แต่ว่าชายาอ๋องจิ้งยังทำเพื่ออ๋องจิ้งอยู่เลย แถมยังให้ฝ่าบาทมอบป้ายชื่อให้อีก ฝ่าบาทไม่กลัวว่านี่จะเป็นแผนของนางหรือเพคะ ？หรือสิ่งที่นางได้รับนั้น ก็อาจจะเป็นแผนของนางกับอ๋องจิ้งก็ได้” เยว่รีบคุกเข่าลงแล้วพูดขึ้น

ซ่านเซิ่งหานถอนหายใจออกมา แล้วพูดขึ้น： “ถึงจะบอกว่าเป็นแผนการของนาง แต่เจ้าเองก็พูดไม่ได้ว่า มันเป็นผลประโยชน์ต่อข้า”

เยว่กำลังคิดจะพูดขึ้น แต่กลับได้ยินเสียงดังมาจากด้านนอกประตู เหมือนกับว่ามีคนกำลังต่อสู้กันอยู่

และไม่รอให้เยว่กับฉางอีฉินได้เดินออกไปดู ประตูก็พลันถูกผลักเข้ามา คนที่เข้ามานั้นรูปร่างเพรียวเล็ก แล้วก็ค่อยๆ ถอดหมวกออกมา ทำให้เห็นผมสีดำเงา แต่ไม่รู้ว่าเอาตะเกียบไม้ที่ไหนมาปักบนหัว

พอเห็นพวกเขาที่อยู่ข้างใน คนที่มาเยือนก็พลันรู้สึกรำคาญปนทนไม่ไหว จึงพลันหัวเราะออกมาเบาๆ ： “ถ้าหากว่าข้าเป็นเยว่ ข้าเองก็คงจะสงสัยในความซื่อสัตย์ของชายาอ๋องจิ้ง ดังนั้น ตอนนี้ข้าก็ไม่ใช่ว่ามาเพื่อแสดงความบริสุทธิ์ใจแล้วรึ”

คนที่มานั้นก็คือ กู้อ้าวเวย

นางได้ให้จื่อหาคนมานอนแทนนางที่ตำหนัก และเขาเองก็เชี่ยวชาญด้านการพูดด้วย และยังสามารถเลียนแบบเสียงของคนอื่นได้อีก เลยทำให้นางสามารถมารับหน้ากับคนที่นี่ได้

และเรื่องที่นางขอให้ท่านหมอมารักษาอาการให้นั้น อย่างน้อยก็สามารถทำให้เมี่ยวหารกลับไปได้ โดยไม่มีใครสงสัยเลย

และในขณะนี้ นางก็เลยสามารถมาแสดงความบริสุทธิ์ใจได้