บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 372

บทที่ 372 ไฟไหม้

เนื่องจากไม่ได้อยู่ในนั้น เขาทำได้เพียงได้ยินจากไกลๆเท่านั้น　　

ไม่ว่าซ่านเซิ่งหานจะไม่พอใจอย่างไร ท้ายที่สุดเขาก็เป็นองค์ชาย สิ่งที่รู้สึกโดดเดี่ยวอ้างว้างที่สุดของชีวิตก็ไม่มีอะไรเลยนอกจากการเสียหน้า ไม่ได้กินได้ดื่ม แต่เมื่อได้มาติดตามพวกเขา ได้มาเห็นภูมิปัญญาที่สุดจะสามัญของพวกเขา แท้จริงแล้วบนโลกใบนี้ยังมีรองเท้าที่สานมาจากหญ้า และยังมีเปลือกไม้และผักในป่าที่สามารถนำมาทำซุปได้อีกด้วย

แต่ความยากลำบากของพวกเขานั้นไม่ได้ทำให้ความมุ่งมั่นอดทนของเขาหมดไป เขาได้เห็นหญิงชราที่ยอมคุกเข่าให้ผู้อื่นเพียงเพื่อค่าเดินทางและอาหารเพียงเล็กน้อย และยังได้เห็นคุณอาคนนั้นใช้เสื่อไม้ไผ่ห่อร่างภรรยาที่ป่วยตายด้วยตนเอง พาลูกสาวคู่หนึ่งของตนมอบไว้กับญาติเพื่อความปลอดภัย แบกพลั่วไว้อันหนึ่งแล้วก็เดินขึ้นถนน แต่ถึงเป็นแบบนั้น พวกเขาก็ยังคงรักษาความปรารถนาดีเอาไว้หน่อยหนึ่ง แต่เดิมที่สันหลังไม่เคยงอลง แต่ก็ยังคงคุกเข่าให้กับผู้มีพระคุณ

“ข้าก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงอยากเป็นหมอ เจ้ารู้แล้วหรือ” กู้อ้าวเวยยิ้มอย่างอดไม่ได้ และได้วางขนมพายใส่ไส้ชิ้นใหญ่ครึ่งหนึ่งไว้บนมือของเขา

“เพราะพวกเขาทุกคนมีสิทธิที่จะมีชีวิตอยู่” ซ่านเซิ่งหานเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง ดวงตาเปล่งประกายชัดเจนแล้ว

ก่อนหน้านี้เพื่อราชบัลลังก์แล้ว คิดเพียงแต่จะบัญชาการคุมโลกนี้ได้อย่างไร ใช้นโยบาย ดึงดูดใจผู้คน แต่ตอนนี้ เขาพบแล้วว่าสิ่งทั้งมวลเหล่านี้ยังไม่เพียงพอ การเป็นกษัตริย์ ต้องทำเพื่อราษฎรในโลกนี้อย่างสุดความสามารถ ไม่ว่าจะมีจำนวนมากน้อยเพียงใด ก็ควรจะทำนุบำรุงสุดความสามารถ ยอมเสียสละชีวิตนี้ด้วยความกล้าหาญ

กู้อ้าวเวยเริ่มที่จะตกตะลึงเช่นกัน นางไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อนเลย

สำหรับนางแล้ว การฝึกฝนการแพทย์เพื่อช่วยคน เป็นสิ่งปกติเหมือนการกินการดื่มในชีวิตประจำวัน จนแทรกซึมฝังลงไปในกระดูกแล้ว

แต่นางก็ยังคงชื่นชอบคำพูดของซ่านเซิ่งหาน: “ต่อไปเจ้าจะต้องเป็นฮ่องเต้ที่ดีองค์หนึ่งแน่นอน”

“แต่หลังจากนี้ไม่ช้าไม่เร็วก็ต้องมีการเสียสละของคนอีกนับไม่ถ้วน” ซ่านเซิ่งหานทำสีหน้าเคร่งขรึมพร้อมกัดขนมที่อยู่ในมือ ดวงตาของเขาดูเข้มงวด: “แต่ข้าก็รู้ ถ้าไม่พูดถึงการเสียสละ ก็มีความจำเป็นที่ต้องมีคนล้มตาย ข้าอยากจะเป็นฮ่องเต้ ไม่ใช่ฮ่องเต้ที่ดี แต่ต้องการให้ราษฎรได้ใช้ชีวิตที่ผาสุกร่มเย็น”

“อย่างนั้นเจ้าจะขยายอาณาเขตหรือเปล่า” กู้อ้าวเวยอดไม่ได้ที่จะถามเขา: “ความปรารถนาของเจ้านั้นยังไม่ปรากฏ.....”

“ไม่แน่นอน ตอนนี้แม้แต่ปกครองคนของตนเองยังจัดการได้ไม่ดีเลย คงจะไม่สามารถไปควบคุมคนจากต่างแดนได้ ฉันกังวลใจอยู่ก็เรื่องความยุ่งยากนี้ล่ะ จากนี้ต่อไป คงจะไม่ได้ผ่านไปง่ายๆ”ซ่านเซิ่งหานยังคงกินขนมชิ้นใหญ่นั้นอย่างคำโต ช่างแตกต่างกับองค์ชายผู้สูงส่งตอนอยู่ในตำหนักองค์ชายสามเสียจริง

“แต่ตอนนี้ข้ากำลังคิด บางครั้งมันอาจจะไม่จำเป็นต้องเป็นข้า เพียงแค่เป็นคนเก่งมีความสามารถ ก็ล้วนแต่สามารถนั่งบัลลังก์ฮ่องเต้ได้ทั้งสิ้น” ซ่านเซิ่งหานเงยหน้าขึ้นไปมองบนฟ้า เวลานี้มีกลุ่มเมฆเคลื่อนมาบดบังดวงจันทร์ ไร้แสงจันทร์ส่องมา

กู้อ้าวเวยก็ได้เงยหน้าขึ้นมองไปยังท้องฟ้าอันมืดมิดนั้นเช่นกัน แล้วพูดออกไป: “แต่ตอนนี้ ก็มีเพียงเจ้าเท่านั้น ดูพวกพี่น้องและอาที่หวังแต่ประโยชน์เฉพาะหน้าของเจ้าสิ พวกเขาไม่เคยรับรู้ว่าชีวิตของผู้คนเป็นอย่างไร จะเป็นกษัตริย์ได้อย่างไร แต่ความคิดของเจ้าไม่ผิด แต่ในหมู่องค์ชาย ก็มีแต่เจ้าคนเดียวไม่มีอื่นไปได้”

คำพูดของกู้อ้าวเวยนั้นดุจดั่งลาวาร้อนที่กำลังไหลเข้าสู่ภายในจิตใจของซ่านเซิ่งหาน

แผดเผาเขาลงไปแม้ในกระดูก คิดเพียงแต่จะไม่สนใจผู้หญิงบนโลกอย่างกู้อ้าวเวย

ปกติเรื่องกลยุทธ์ นางจะคอยแนะนำแผนการให้เขา ราวกับเป็นตัวถ่วง เพื่อปกป้องเขาไม่ให้ก้าวผิดทาง แต่เมื่อพบสิ่งต่างๆ กู้อ้าวเวยก็มักจะแสดงความสามารถออกมาได้อย่างเป็นปกติ เพื่อให้ผู้คนรับรู้และสนับสนุนแนวคิดของนาง

พักเรื่องความรักเอาไว้ เริ่มแรกเพื่อจะแก้แค้นซ่านจินจื๋อ แต่ถึงตอนนี้นางกลับกลายเป็นที่ปรึกษาของเขา ระหว่างเขาทั้งสองไม่มีอะไรต่างกันแล้ว

เมฆดำเคลื่อนตัวออกไป แสงสีเงินของพระจันทร์ค่อยๆสาดส่องออกมา กู้อ้าวเวยดูเหมือนจะเห็นอะไรบางอย่างได้จากบนเขานี้ จึงได้นำผ้าคลุมหน้าขึ้นมาสวมไว้อีกครั้ง: “รอให้เจ้ากลับถึงเทียนเหยียน ฮ่องเต้จะต้องกลับมาใช้งานเจ้าแน่นอน ถึงเวลานั้นต้องระวังตัวไว้ ข้ามีเรื่องต้องไปทำสักหน่อย”

“ดึกขนาดนี้ เจ้ายังมีเรื่องอะไรต้องทำอีก” ซ่านเซิ่งหานรั้งนางไว้ ในใจก็รู้สึกเป็นห่วงอยู่เล็กน้อย

“แน่นอน แต่เรื่องนี้เจ้าไม่ควรจะรู้ รู้ไว้แต่เพียงว่าบิดาของเจ้าเป็นกษัตริย์ที่เก่งกาจ และไม่ชื่นชอบการหวาดระแวงกันระหว่างพี่น้อง มีบางเรื่องรอให้ข้าได้มีโอกาสอยู่ข้างกายเจ้าจริงๆแล้วจะบอกให้รู้” กู้อ้าวเวยดูเหมือนจะกังวลขึ้นมาอย่างกระทันหัน

ซ่านเซิ่งหานรู้สึกสับสน เมื่อมองตามแววตาของกู้อ้าวเวย ในเมืองเทียนเหยียนเริ่มมีกลุ่มควันเผาไหม้ปรากฏขึ้นมา แต่เขาจำไม่ได้ว่าจุดนั้นคือที่ใด

และกุ่ยเม่ยก็ได้วิ่งเข้ามาอย่างเร่งรีบ แบกกู้อ้าวเวยขึ้นแล้วโผเข้าไปในป่าลึก

ซ่านเซิ่งหานไม่รู้อะไรมากเท่าใด แต่กู้อ้าวเวยด้วยออกมาข้างนอกทุกวันจึงรู้เรื่องราวของเมืองเทียนเหยียนเป็นอย่างดี

สถานที่เกิดไฟไหม้ ที่แท้คือตำหนักขององค์ชายสี่　

เดิมทีกุ่ยเม่ยได้นำเอาเลือดและยามาด้วย นางได้พบกับเบาะแสบางอย่าง แต่ก็ไม่เคยคาดคิดเลยว่าจะเกิดเรื่องขึ้นกับตำหนักขององค์ชายสี่

เสียงลมดังก้องอยู่ในหู กู้อ้าวเวยที่กำลังติดอยู่กับหลังของกุ่ยเม่ย ถามเขาขึ้นมา: “ตอนที่เจ้าไปที่นั่น องค์ชายสี่เป็นอย่างไรบ้าง”　

“ไม่ค่อยดีเท่าไร แต่เขาบอกกับข้าตอนนั้นว่าอยากที่จะมารายงานท่าน แต่ในที่สุดก็ถูกพิษ ที่ทำโดยลี่วาน” กุ่ยเม่ยขมวดคิ้ว

“ข้าควรจะบอกเขาเรื่องลี่วานอาจจะใช้ยาพิษตั้งแต่แรก” กู้อ้าวเวยเริ่มมีประกายเศร้าหมอง

ในตอนนั้นนางสนใจเพียงเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างซ่านเชียนหยวนและลี่วาน จึงไม่ได้สนใจเรื่องอื่นๆ

เมื่อแอบกลับเข้าไปถึงเมืองเทียนเหยียน ไฟที่ไหม้ตำหนักขององค์ชายสี่ยิ่งโหมสร้างความเสียหายหนักมากขึ้น กู้อ้าวเวยรีบเปลี่ยนชุดของนางให้เป็นชุดที่ใส่ตามปกติ เมื่อเดินมาถึงประตู ร่างที่เต็มไปด้วยฝุ่นควันของลี่วานและซ่านเชียนหยวนที่กำลังหายใจอยู่กำลมหายใจเฮือกสุดท้ายนั่งอยู่ตรงประตู กำลังร้องไห้อย่างสะอึกสะอื้น

รถบรรทุกน้ำสุ่ยหลงได้มาถึงแล้ว กู้อ้าวเวยดึงเอาฝูงชนมายังข้างกายของซ่านเชียนหยวน: “ใกล้ที่สุดคือจวนฉี พาไปที่นั่น”

คนที่อยู่ด้านหลังหันมองหน้ากันและกัน กู้อ้าวเวยมองดูอย่างเยือกเย็น คนพวกนั้นจึงมีสติกลับมา ช่วยกันแบกซ่านเชียนหยวนออกมา ลี่วานและกู้อ้าวเวยรีบตามไปอย่างรวดเร็ว ฉีหรัวได้ตื่นขึ้นมาแล้วจากเสียงตะโกนเรียก เมื่อรู้ว่าองค์ชายสี่ได้รับบาดเจ็บ จึงรีบจัดเตรียมห้องสะอาดเอาไว้สองห้อง โดยให้สาวใช้ที่ชาญฉลาดอยู่ช่วยจัดการปัดกวาด

กู้อ้าวเวยจัดการทำให้อะไรนิดหน่อยให้ซ่านเชียนหยวน หลังจากพบว่าพิษที่อยู่ในร่างกายของซ่านเชียนหยวนมีควารุนแรงขึ้นอย่างฉับพลัน จึงได้พบความผิดปกติ ได้เขียนรายการขึ้นมาใบหนึ่งแล้วขว้างไปให้กุ่ยเม่ย: “เอากล่องยาทั้งหมดออกไป แล้วมอบให้กับทุกคนที่ได้รับกลิ่นควันและฝุ่นละออง ใบสั่งยาอยู่ที่มุมขวาล่างของรายการ รีบนำไปให้หมอที่จี้ซื่อถาง”

ในเวลานั้นลี่วานดูใบหนาขาวซีดมาก ยังคิดต้องการจะก้าวไปข้างหน้า แต่ถูกกู้อ้าวเวยจ้องมองอย่างรุนแรง คนทั้งหมดถูกสั่งให้ถอยออกไป กู้อ้าวเวยจึงก้าวออกไปข้างหน้าแล้วคว้าเอาปกเสื้อของลี่วาน: “ก่อนหน้านี้ข้าเห็นแก่หน้าขององค์ชายสี่จึงไม่อยากไปรังควานอะไรเจ้า”

“เรื่องนี้ไม่ใช่ฝีมือข้านะ!” ลี่วานรีบโบกไม้โบกมืออย่างรวดเร็ว หยิบขวดยาเล็กๆขวดหนึ่งออกมาจากชายแขนเสื้อ น้ำยานี้ไปให้กับซ่านเชียนหยวน

กู้อ้าวเวยขมวดคิ้ว แล้วดึงตัวนางออกไป ดมแล้วดมอีกกับตัวยาด้านใน: “อาจารย์ของเจ้าทำหรือ”　　

ลี่วานเม้มปาก สุดท้ายก็พยักหน้า: “ตอนที่เกิดโรคระบาดเมื่อหลายวันก่อน ข้าขอร้องให้อาจารย์ช่วยเหลือคน และจะยกคุณงามความดีให้กับองค์ชาย แต่อาจารย์ไม่ยินยอม พวกเราก็เลยทะเลาะกัน ในเมื่อเป็นแบบนี้ ข้าจึงเอาความจริงไปรายงานองค์ชาย ยังไม่ทันจะได้แต่งตั้งรัชทายาท อาจารย์ก็มาจากไปแล้ว วันนี้จู่ๆก็มาห้ามไม่ให้ข้าออกไปข้างนอก จากนั้นไฟก็ไหม้ ตอนที่ข้ารีบมา....”

พูดได้เท่านี้ ลี่วานก็ปิดปากปิดจมูกร้องไห้ให้กับซ่านเชียนหยวนขึ้นมา ได้แต่พูดขอโทษซ้ำแล้วซ้ำอีก