บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 373

บทที่ 373 ไม่ได้ง่าย　　

พูดถึงตรงนี้ ลี่วานเพิ่งจะพูดถึงอาจารย์คนนี้ว่าเป็นคนต่างเมือง ชายหญิงไม่แน่ชัด และเดิมแล้วคนในสกุลของลี่วานก็มีคนศึกษาวิชาการแพทย์ คนที่ดูแลนางเป็นผู้ถ่ายทอดวิชาการแพทย์ให้นางตั้งแต่เล็ก แต่เมื่อเติบโตขึ้น ก่อนที่จะต้องการเข้ามายังวังหลวง อาจารย์คนนี้ก็ตกลงมายังหน้าประตูของนาง เขาถูกทารุณ

หลังจากรอคอย ทุกอย่างก็ดูจะสมเหตุสมผล อาจารย์ได้สอนให้นางปรุงพิษและใช้พิษ แต่นางก็ยังไม่รู้ว่าอาจารย์คนนี้แท้จริงแล้วทำอะไร รู้เพียงแต่ว่าเบื้องหลังของนางนั้นมีกำลังมหาศาล อีกทั้ง ลี่วานยังพูดถึงเรื่องที่จะพาอาจารย์คนนั้นไปพบซ่านจินจื๋อ

กู้อ้าวเวยได้ฟังจนจบ ก็ยิ่งประหลาดใจ “งั้นก็พูดได้ว่า เจ้าก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรอาจารย์ของเจ้าถึงต้องทำร้ายองค์ชายสี่”

“ฉันกลัวจริง ๆ! ก่อนที่ฉันจะมาถึงที่นี่ อาจารย์และเสด็จแม่ล้วนคิดให้องค์ชายได้สืบราชบัลลังก์ แต่เมื่อมาถึงที่นี่จริง ๆ แม้ว่าข้าจะทะเลาะกับองค์ชายมาโดยตลอด แต่ในความเป็นจริงเรื่องมันก็เป็นเพราะเสด็จแม่แอบทำอะไรหลายอย่างให้กับองค์ชายสี่ ข้าไม่ใช่คนโง่ เรื่องที่เสด็จแม่ทำก็เพื่อทำให้องค์ชายสูญเสียความจำ แต่ข้าไม่ต้องการแบบนั้น แต่ก็ถูกเสด็จแม่กดดัน องค์ชายไม่เข้าใจข้า ตอนนั้นข้าเชื่ออาจารย์มาก...” พูดถึงท่อนนี้ ลี่วานก็รู้สึกเศร้าเช่นกัน

ความคับข้องใจเหล่านี้ กู้อ้าวเวยคิดไม่ถึงมาก่อนเลย เดิมทีนางเคยคิดว่าลี่วานทำไปก็เพราะถูกยศถาบรรดาศักดิ์บดบังตา

“งั้นตอนนี้เจ้าก็เชื่อข้าแล้วเหรอ” กู้อ้าวเวยยักคิ้ว

มือทั้งสองของลี่วานค่อยๆบิดปากกระบอกแขนเสื้อของตนเอง พร้อมกัดฟันแน่น “ อย่างน้อยที่สุดเจ้าก็ไม่มีทางทำร้ายเขา”

พูดถึงจุดนี้ อารมณ์ของกู้อ้าวเวยก็ค่อยๆดีขึ้นเล็กน้อย “ถึงตอนนี้เจ้าก็คงจะเห็นชัดแล้วสินะ รออีกหน่อยข้าจะจัดคนส่งไปยังตำหนักอ๋องจิ้ง....”

“ไม่ได้!” ลี่วานรีบส่ายหน้า “ข้าไม่สามารถรับรองได้ว่าอาจารย์จะไม่อยู่ในตำหนักอ๋อง”

กู้อ้าวเวยไตร่ตรอง ในช่วงเวลาที่เอาแน่นอนไม่ได้ เสียงของประตูที่ถูกกระแทกดังขึ้นเบาๆ ฉีหรัวได้เดินเข้ามาพร้อมเสื้อผ้า “อาการขององค์ชายสี่เป็นอย่างไรบ้าง”

ลี่วานเอนกายลงพร้อมเช็ดน้ำตา กู้อ้าวเวยตบหลังของนางเบาๆ สุดท้ายก็ตามฉีหรัวไปยังห้องรับแขก

นั่งลงไป กู้อ้าวเวยได้เล่าเรื่องของลี่วานและองค์ชายสี่อีกครั้ง ฉีหรัวขมวดคิ้วทันที “ลี่วานจริงจังขนาดนั้นจริงหรือ”

“ใช่ ข้ามาหาเจ้าก็เพื่อจะมาบอกเจ้าเรื่องนี้” พูดจบ ฉีหรัวก็หยิบเอาจดหมายฉบับหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อ ยื่นไว้ในมือของกู้อ้าวเวย “สิ่งนี้พ่อของข้าซ่อนเอาไว้อย่างมิดชิด แต่ตอนนี้อ๋องจิ้งไม่ค่อยเชื่อพวกเรา ยากที่จะยืนยันความจริงเท็จ”

กู้อ้าวเวยชำเลืองมองอย่างรวดเร็ว บนนั้นเขียนถึงเรื่องที่พวกเขาจะสรรหาคนจำนวนหนึ่งให้มาพบ และยังต้องการหมออีกจำนวนมาก และกำลังคนแต่ละกลุ่มประเภท

“นี่คือเรื่องจริง” กู้อ้าวเวยนำจดหมายนั้นส่งคืนให้กับนาง นำเรื่องที่ซ่านจินจื๋อปกปิดการแพร่ระบาดรายงานไป

ฉีหรัวตบไปที่โต๊ะ “ข้าคิดว่าอ๋องจิ้งทำสงครามเพื่อประเทศชาติ สามารถปกป้องปวงประชาได้ในที่สุด แต่จะทำอย่างไร! มีกำลังคนไม่พอจะไปทำอะไรได้!”

“ไม่มีปัญหา วันพรุ่งนี้ผู้ลี้ภัยที่อยู่ในความดูแลขององค์ชายสามก็จะเข้าไปเมืองเทียนเหยียนเพื่อฟ้องร้อง แม่นางของทิงเฟิงโหลจะไปปกป้อง เมื่อเข้าไปในเมืองจะมีรถม้าของหวางโม่และเจิ้งฉิงคุนมาคอยรับ ความไม่เป็นธรรมนี้ จะต้องมีการอุทธรณ์แน่นอน” กู้อ้าวเวยก็พูดอย่างจริงจัง คิดดูแล้ว นางจึงพูดต่อไป “ยังมีเรื่องขององค์ชายสี่ ลี่วานบอกว่าตำหนักอ๋องจิ้งไม่ปลอดภัย ถ้าหากเขาอยู่กับท่านที่นี่”

“วางใจเถอะ สำนักเยียนหยู่เก๋อของพวกเราไม่ใช่เด็กอมมือ ปกป้ององค์ชายองค์นึงข้ามั่นใจได้” ฉีหรัว พยักหน้าตอบรับคำ นี่คือการทำเพื่อคนโปรดของอ๋องจิ้ง