บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 377

บทที่ 377 ประนีประนอม

เฉิงซานปิดประตูเบาๆ　

“นี่ไม่ใช่เพื่อเจ้าเท่านั้น แต่เป็นการทำเพื้อหน้าตาของข้าด้วย” ซ่านจินจื๋อบีบคางของนางเบาๆ “เจ้าไหมรู้ว่าคนในเมืองเทียนเหยียนมากมายล้วนคิดว่าเจ้าเป็นพวกจิตใจรวนเร และมีอีกกี่คนที่เข้าใจว่าเราเป็นสามีภรรยากัน”

“แต่เรื่องพวกนี้มันก็จริงไม่ใช่หรือ” ปลายนิ้วของกู้อ้าวเวยไต่ไปบนข้อมือของซ่านจินจื๋อ “ไม่มีใครจะเข่นฆ่าทำร้ายลูกของภรรยาแบะเพื่อนสนิท เจ้ามีความรู้สึกผิดกับข้าน้อยมาก ไม่อย่างนั้นคงไม่พูดอะไรแบบนี้ออกมา”

“เพราะข้าคิดถึงเรื่องที่ทำเอาไว้ วันนี้ข้าเลยคิดจะชดเชยให้” ซ่านจินจื๋อวางมือบนหลังมือของกู้อ้าวเวย “เรื่องที่เกิดขึ้นตอนนั้น เป็นความผิดของข้าทั้งสิ้น จากนี้ไปข้าจะไม่ให้เจ้าต้องทนทุกข์อีก”　

แต่กู้อ้าวเวยไม่อาจจะวางใจในคำพูดของซ่านจินจื๋อได้อีก แม้ว่าจะได้ฟังคำพูดเหล่านี้ ภายในใจก็ยังคงต้องการชั่งใจ

หลังจากครุ่นคิดอยู่นาน กู้อ้าวเวยจึงเอ่ยปาก “จริงๆแล้วเกิดอะไรขึ้น หากจะพูดถึงองค์ชาย ที่แต่งงานกับผู้หญิงคนเดียวถึงสองครั้ง เจ้ารู้ไหมว่ามันหมายถึงอะไร”

“ข้ารู้แน่นอนว่ามันหมายถึงอะไร” ซ่านจินจื๋อเริ่มจะหมดความอดทน “ข้าจะคอยดูว่าเจ้าจะถูกองค์ชายสามพาไปหรือไม่”

“อะไรนะ” กู้อ้าวเวยยิ่งไม่เข้าใจ　

ตลอดหนึ่งเดือนมานี้ นางเก็บตัวไม่ได้ออกไปไหน ไม่ได้ติดต่อกับใครเลย จะไปมีเรื่องอะไรกับองค์ชายสามได้อย่างไร

“ตอนนี้องค์ชายสามได้กลายเป็นคนโปรดของฮ่องเต้ไปแล้ว แต่ไม่กี่วันก่อนหน้านี้ เขามาพบกับข้าเพียงลำพัง ถามถึงเจ้า” ซ่านจินจื๋อบีบคางนางแรงขึ้น

กู้อ้าวเวยรู้สึกเจ็บจนอุทานออกมา ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ

ซ่านจินจื๋อบ้าไปแล้วหรือ

จดจ้องทุกการแสดงออกของกู้อ้าวเวยไว้ในดวงตา ซ่านจินจื๋อกลับรู้สึกเป็นกังวลขึ้นมา

ก่อนหน้านี้ได้ยินซูพ่านเอ๋อบอกไว้ว่า เขารู้สึกว่าความสัมพันธ์ระหว่างกู้อ้าวเวยและองค์ชายสามซ่านเซิ่งหานไม่ธรรมดา แต่องค์ชายสามได้แสดงออกซ้ำแล้วซ้ำเล่าในความรู้สึกที่มีต่อกู้อ้าวเวย แต่ก็ใจเย็นลงแล้วคิด ดูเหมือนว่ากู้อ้าวเวยจะไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบ

“เจ้าเลือกข้า หรือว่าเขา”　

“ข้าไม่ใช่สิ่งของนะ ข้าไม่ได้ต้องการให้เจ้ามาสัญญาอะไรกับข้า หากเทียบกับการต้องแต่งงานกับเจ้า สิ่งที่ข้าอยากทำมากที่สุดคือหลีกหนีออกไปอย่างมีความสุข” กู้อ้าวเวยมีสีหน้าเย็นชาและปัดมือเขาออกไป “ข้าและซูพ่านเอ๋อไม่เหมือนกัน ในชีวิตของข้าไม่ได้มีเจ้าแค่คนเดียว ข้าไม่สามารถให้อะไรกับเจ้าได้ เจ้าก็อย่าได้พยายามทำอะไรที่ไร้สาระเพื่อให้ข้าอภัยให้เจ้าเลย ข้ายอมรับได้เพียงจดหมายหย่าร้างจากเจ้าเท่านั้น”

พูดจบ กู้อ้าวเวยก็แทบจะออกไปอย่างตื่นตกใจจนทำอะไรไม่ถูก

นางกลับไปยังวิหารเฟิ่งหมิงแล้วปิดประตูล็อคตัวเองอยู่ด้านใน คำพูดของซ่านจินจื๋อยังคงวนเวียนอยู่ในหัว

“ช่างเป็นอะไรที่เลวทรามชั่วช้า!” กู้อ้าวเวยขว้างหมอนไปยังกำแพงอย่างรุนแรง โกรธจนเอามาทาบหน้าอกอันปวดร้าวของตนเอง กลิ่นคาวคละคลุ้งอยู่ในลำคอ ได้แต่ปิดปากไว้ ร่างกายรู้สึกอ่อนแอ

จื่อที่อยู่ตรงประตูได้ยินเสียงความเคลื่อนไหว อดไม่ได้ที่จะผลักประตูเข้าไป “เกิดอะไรขึ้น!”　　

“ไม่...ไม่มีอะไร แค่หมอนตกลงไป” กู้อ้าวเวยอดกลั้นความรู้สึกไม่ปกติของร่างกายไว้ เดินไปยังโต๊ะหนังสือ เอาผ้าปิดหน้าและอาเจียนออกมาเป็นเลือด และกินยาเม็ดอื่นลงไป

นั่งอยู่หน้าโต๊ะหนังสือ นางเก็บตัวยาเหล่านั้นไว้อย่างดี ใบสั่งยาใบหนึ่งถูกนางซ่อนไว้อย่างระมัดระวัง

มีกุ่ยเม่ยอยู่ข้างกายนางไม่สามารถจะเปลี่ยนแปลงร่างกายตัวเองได้เลย แต่ตอนนี้ นางต้องการคิดหาวิธีที่จะออกไปจากที่นี่　　

ยาเหล่านี้ไม่ก่อให้เกิดผลข้างเคียงต่อร่างกายมากนัก แต่ไม่ว่าจะเป็นหมอคนใดเข้ามารักษาให้นางก็มักจะเป็นระยะเวลาไม่นาน ข้อบกพร่องเพียงอย่างเดียวคือจิตใจที่ไม่สามารถจะกระทบกระเทือนขึ้นๆลงๆมากได้ หากโกรธจนใจหวั่นไหวขึ้นมาจริง ๆ ทำได้เพียงทำร้ายตัวเองเท่านั้น

และในตอนนี้ นางก็ไม่รู้ว่าหวั่นไหวเพราะเรื่องเมื่อกี้นี้ หรือหวั่นไหวเพราะความโกรธ

นิ่งเงียบอยู่นาน เสียงของยู่จูก็ดังขึ้นจากด้านนอก พูดเบาๆ “พระชายาเพคะ ท่านอ๋องให้คนส่งชุดแต่งงานมาให้เลือกเพคะ”