บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 382

บทที่ 382 เรื่องราวนอกเหนือไปจากความคาดหมาย

“ข้าเป็นชายารอง ไม่ควรมายุ่งอย่างนั้นรึ”กู้จี้เหยาค่อย ๆ หยัดกายลุกขึ้น ราวกับความผยองพวกนั้นได้กลับมาอีกครั้ง

“อย่างนั้นก็พูดมาซิ ว่าเจ้าคิดจะทำเยี่ยงไร？”เสียงของกู้อ้าวเวยไม่ค่อยดังนัก ย่อกายนั่งลงตรงหน้าของกู้จี้เหยา จ้องมองไปที่กู้จี้เหยา “เจ้าแค่ทำให้ท่านอ๋องพึงพอใจก็พอแล้ว ถ้าหากว่าครั้งหน้าพบลี่วานเข้าอีก ก็ให้เอาโยนออกไปก็พอ”

“ท่านพี่ จิตใจของท่านมันช่างอำมหิตเกินไปแล้ว โชคดีที่ว่านางในปีนั้นที่อยู่ข้างกายเจ้าเพียงช่วงเวลาหนึ่ง”กู้จี้เหยาส่ายหน้าเบา ๆ ราวกับเสียอกเสียใจ

ประโยคคำพูดเช่นนี้ กู้อ้าวเวยกลับเบนสายตาหยุดตรงที่ฮัวลี๋

ถ้านับกันตามนิสัยของกู้จี้เหยาแล้ว นางจะจะไม่มายุ่งกับเรื่องวุ่นวายพวกนี้แน่ ๆ อีกทั้งหลานเอ๋อร์เองก็มีเป้าหมายถัดไป เตรียมพร้อมจะตีจากไปได้ตลอดเวลา ไม่มีทางเป็นไปได้ที่จะมาช่วยกู้จี้เหยาจัดการปัญหาพวกนี้

ถ้าเช่นนั้นคนที่ทำให้ลี่วานเข้ามาในตำหนักร้องห่มร้องไห้ ก็เหลือเพียงแค่ ฮัวลี๋

ฮัวลี๋โดนกู้อ้าวเวยมองด้วยสายตาที่เย็นชา ใจก็มีความรู้สึกหวาด ๆ หวั่น ๆ ขึ้นมา รีบเอ่ยปากพูดขึ้นว่า “พระชายาจ้องมองมาที่หม่อมฉันทำไมเพคะ ？”

“อย่ามายุ่งเรื่องในครอบครัวขององค์ชายสี่ ถ้าไม่เช่นนั้นแล้วอย่ามาหาว่าข้าทำให้คนทุกคนของตระกูลกู้หัวต้องหลุดออกจากบ่า”กู้อ้าวเวยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา “อย่าคิดว่าพวกเรามีท่านพ่อคนเดียวกัน แล้วจะตัดความสัมพันธ์กันไม่ได้”

สีหน้าของฮัวลี๋แปรเปลี่ยนไปในทันที นับว่านางพอจะเข้าใจได้แล้วว่าเพราะอะไรแต่ก่อนท่านพ่อถึงไม่ยอมให้นางได้ใกล้ชิดกับกู้อ้าวเวย

เสียดายเพียงแค่ว่าความทรงจำของนางที่มีต่อกู้อ้าวเวยในท้ายที่สุดก็หยุดตรงที่อารามไป๋หม่า

“ในเมื่อพระองค์เองก็รู้ความจริงแล้ว ทำไมถึงยังไม่ใช้ประโยชน์จากองค์ชายสี่ล่ะ？” ฮัวลี๋กัดฟันแน่น เผชิญหน้าห้ำหั่นกับกู้อ้าวเวยตรง ๆ “เพียงแค่พวกเรามีความสัมพันธ์อันดีต่อองค์ชายสี่ได้ พอถึงเวลานั้นต่อให้อ๋องจิ้งเกลียดชังท่านพ่อจนเข้ากระดูกดำ อย่างน้อย ๆ เพื่อเห็นแก่หน้าองค์ชายสี่แล้วก็ต้องอดทนต่อพวกเรา อาศัยความสัมพันธ์ของพระองค์กับองค์ชายสี่ ให้พระองค์พูดให้กับตระกูลกู้ต่อหน้าอ๋องจิ้งสักหน่อยก็นับว่าดีมากแล้ว”

“แต่สิ่งที่องค์ชายสี่มีพระประสงค์ก็คือความเรียบง่าย ไม่ใช่การมีจิตใจที่คิดเล่ห์เพทุบาย”กู้อ้าวเวยมองไปที่ฮัวลี๋ “พระองค์เสด็จไปอินโจวก็เพื่อที่จะใช้ชีวิตอย่างราบเรียบ เจ้าเสียอีกที่กลับลากให้พระองค์เข้ามาพัวพัน”

“หรือว่ากู้เฉิงไม่ใช่บิดาของพระองค์หรือ ก็แค่คำพูดเพราะ ๆ ไม่กี่คำ……”

“ก็แค่คำพูดเพราะ ๆ ไม่กี่คำ บางทีก็อาจจะใช้ความอดทนที่ยังเหลืออยู่ของอ๋องจี้ที่มีต่อองค์ชายสี่ไปทั้งหมด หรือว่าเจ้ายังคิดจริง ๆ หรอว่าความสัมพันธ์ฉันลุงกับหลานของพวกเขายังดีอยู่？คิดจะทำกับข้าเหมือนเป็นคนโง่คอยปั่นหัวอย่างนั้นรึ？”กู้อ้าวเวยตบโต๊ะผุดตัวลุกขึ้นอย่างโมโห

ฮัวลี๋ตะลึงงัน กู้จี้เหยาจ้องมองกู้อ้าวเวยด้วยความประหลาดใจ “พวกเราเป็นพี่น้องบ้านเดียวกัน ปั่นหัวพระองค์อะไรกัน……”

“เหตุผลของฮัวลี๋เดิมทีมันไม่ได้สมเหตุสมผลเลยด้วยซ้ำ ความคิดของพวกเจ้าจริง ๆ แล้วมันคืออะไรกันแน่？”กู้อ้าวเวยเองก็ไม่ได้ไว้หน้า ฮัวลี๋ เลยสักนิด

ถ้าหากจะบอกว่ากู้จี้เหยาเติบโตมาพร้อม ๆ กับตัวเอง มีความสัมพันธ์ต่อกัน ถ้าเช่นนั้นฮัวลี๋ ผู้นี้ก็แค่คนผ่านทางจริง ๆ

ในตอนที่กู้อ้าวเวยโบกมีดขึ้น ภายในใจไม่ได้มีความสั่นไหวเลยแม้แต่น้อย เพียงแค่ก้มคอของนางลง “พระชายาจิ้งสังหารพวกคนปากเปราะสักคน ไม่มีใครหรอกที่จะมาต่อว่าได้”

กู้จี้เหยาทรุดตัวถอยหลังไปอยู่ฟากหนึ่งอย่างตาลีตาลาน หลานเอ๋อร์รีบดึงนางเอาไว้ ดูท่าแล้วคิดอยากจะปกป้องกู้จี้เหยา จริง ๆ แล้วกลับไม่ยอมให้กู้จี้เหยาพุ่งตัวไปข้างหน้า