บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 395

บทที่ 395 ควบคุมวิญญาณผียายเฒ่า

นิ่งคิดอยู่ชั่วครู่ กู้อ้าวเวยเหมือนว่าจะคิดอะไรออก ตบโต๊ะเบาๆ

“จื่อ เจ้าไปเชิญป้าจางมาหน่อย ถามเขาว่าในเมืองนี้มีคนแก่ที่อายุเยอะหรือไม่ ก็ไปพามาด้วยกันเลย”

“เพคะ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้” จื่อรีบเอาปายเสายัดใส่ในอ้อมอกของกู้อ้าวเวย แล้ววิ่งออกไปตามคน

ยู่จูยกถ้วยยาและผลไม้เชื่อมเข้ามา คอยปรนนิบัติ แต่ก็กลับไม่ถามว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

แต่ผ่านไปสักครู่ ป้าจางก็กลับมากับจื่อ ด้านหลังยังมีคนแก่หัวขาวนั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วย แต่ดวงตาของผู้เฒ่านั้นสว่างไสวมาก ดูไปแล้วร่างกายยังแข็งแรงเลยทีเดียว

ดันยู่จูกับจื่อให้ถอยไป กู้อ้าวเวยก็ถามขึ้นมาว่า “ท่านน้า ท่านปู่ พวกท่านรู้เรื่องผียายเฒ่าที่เขาหยินซานหรือไม่ สามารถเล่าให้ข้าฟังอย่างละเอียดได้หรือไม่”

ป้าจางกอดแขนตัวเองไว้ คิดอยู่ชั่วครู่ “ผียายเฒ่าที่เขาหยินซานได้ยินมาว่ามีคนไม่น้อยที่เคยเห็น แต่ข้ากลับไม่เคยเห็นแม้แต่ครั้งเดียว สิ่งที่รู้เพียงสิ่งเดียวก็คือผียายเฒ่าผู้นี้ไม่กินคน แต่กินปลา”

“กินปลาหรือ” กู้อ้าวเวยแปลกใจ

“ไม่ใช่บอกว่าที่เขาหยินซานตรงนั้นเป็นหมู่บ้านชาวประมงหรือ ผีหลอกที่นั่นน่ากลัวที่สุดแต่ไหนแต่ไรมาอยู่แล้ว ดังนั้นก็เลยบอกว่าผียายเฒ่าชอบกินปลา ดังนั้นก็เลยมักจะไปหาพวกเขา แต่ที่แปลกคือ คนที่หมู่บ้านชาวประมงนั้นก็ไม่ไปไหนกัน น่าแปลกมากๆ” ป้าจางพูดอย่างไม่รู้จะทำเช่นไรดี

สองคนต่างพากันครุ่นคิดอยู่ แต่กลับได้ยินเสียงหัวเราะของชายแก่ขึ้นมา

“ช่างเยาว์วัยเสียจริง.....” ชายแก่เปิดปากพูดด้วยเสียงต่ำ ดวงตาคู่นั้นมองสำรวจมาที่ร่างของกู้อ้าวเวย หัวเราะขึ้นมา “พวกเจ้าคนตระกูลหยุน กลับไม่มีคนไหนที่โง่เขลาเลย”

“ท่านปู่ ท่านรู้ว่าข้าอยากจะสืบหาอะไรหรือ” กู้อ้าวเวยมองเขา

“รู้แน่นอน เจ้ากับแม่ของเจ้าช่างเหมือนกันราวแกะสลักกันออกมาเลย ก็แค่เจ้าไม่ได้สวยเหมือนแม่ของเจ้าแค่นั้น” ชายแก่หัวเราะขึ้นมาอีก กู้อ้าวเวยบีบหน้าไปมาอย่างทำตัวไม่ถูก

ป้าจางเทน้ำหนึ่งแก้วให้ชายแก่ แล้วพูดต่อว่า “ข้าคิดว่าเรื่องที่เจ้าต้องการจะสืบหานั้น ก็ต้องไปท่านล่ายแล้วล่ะ เมื่อก่อนเขาไปมาหาสู่กับแม่เจ้าอยู่บ่อยครั้ง”

“เมืองเทียนเหยียนตกอยู่ที่ตรงนี้ ก็เป็นเพราะว่าหมู่บ้านชาวประมงหลังเขาหยินซาน” ท่านพูดด้วยโทนเสียงต่ำ “เมื่อตอนนั้นเป็นคนของตระกูลหยุนที่เลือกสถานที่ตรงนี้ให้ราชวงศ์ บอกว่าที่นี่เป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ คนดี สมุนไพรก็มีมากสารพัด”

ป้าจางก็อึ้งไปชั่วครู่ ก็เพราะไม่เคยได้ยินเรื่องเช่นนี้มาก่อน

ท่านปู่ดื่มน้ำอย่างสั่นๆ แล้วก็พูดต่อว่า “ตอนนั้นน่ะ คนแรกของตระกูลหยุนพวกเจ้าร่วมมือกับแม่นางในราชวงศ์ตระกูลต้วน ก็เลือกที่หมู่บ้านชาวประมงเล็กๆ แห่งนั้น พูดกันว่าแม่นางผู้นั้นฉลาดมาก ในช่วงที่บนโลกมีแต่ความวุ่นวายก็ช่วยเหลือฮ่องเต้ราชวงศ์แรกได้มาซึ่งรากฐานของชางหลานนี้”

“หากเป็นเช่นนี้ ความจริงแล้วที่หมู่บ้านชาวประมงแห่งนั้นก็เป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ ถึงอย่างไรก็เกิดหญิงสาวที่เก่งกาจขนาดนี้ขึ้นมา แต่ทำไมผียายเฒ่ากลับไปอยู่ทางนั้นล่ะ”

“เจ้าเด็กน้อยคนนี้ร้านนักนะ” ท่านปู่หัวเราะออกมาเสียงดัง แล้วพูดต่อว่า “คนที่หมู่บ้านชาวประมงนั้นห่างจากที่นั่นไม่ได้ นี่เป็นข้อกำหนดของราชวงศ์เมื่อตอนนั้น ให้พวกเขาคอยเฝ้าที่นั่นไว้ แต่ผียายเฒ่าที่พูดถึงกันนั้นน่ะ ในความจริงแล้วก็คือวิญญาณของลูกหลานตระกูลหยุนของพวกเจ้า ฮ่องเต้หลายต่อหลายสมัยที่ผ่านมาล้วนกลัววิญญาณตระกูลหยุนของพวกเจ้ามาเอาชีวิตจะตายไป”

พูดถึงตรงนี้ ตาคู่นั้นของท่านปู่ก็หรี่ลง