บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 396

บทที่ 396 หยุนหว่านยังไม่ตาย

ไม่ว่าอย่างไร จังหวะที่ทิงเฟิงโหลปรากฏขึ้นนั้นมันช่างน่าแปลกเกินไป เป็นนางเองที่เลือกที่จะเชื่ออย่างสิ้นเชิงในตอนนั้น แต่กลับคิดไม่ถึงว่ากู้เฉิงตอนนั้นก็ระวังตัวไว้นานแล้ว

ตอนนี้ปัญหาที่สำคัญที่สุด ก็คือสิ่งที่กู้เฉิงปกปิดไว้นั้นเมื่อตอนนั้น ที่แท้เป็นหยุนหว่าน หรือว่าเป็นชายคนรักประเทศเอ่อตาน หรือว่าคนคนหนึ่งที่หยุนหว่านและกู้เฉิงล้วนรู้จักกัน

ยู่จูก็ไม่รู้เช่นกันว่าเกิดอะไรขึ้น แต่จื่อที่อยู่ข้างกายกลับใช้สายตาที่แปลกประหลาดมองไปที่กู้อ้าวเวย

สามคนต่างก็ครุ่นคิดกันได้มาถึงทิงเฟิงโหลแล้ว หลิ่วเอ๋อก็นำพวกเขามาที่ห้องรับรอง ยังยิ้มแย้มรินชาให้กับกู้อ้าวเวย “หยินเชี่ยวหลายวันนี้มักจะช่วยอยู่ที่ทิงเฟิงโหล ดูคล่องแคล่วขึ้นเยอะเลย”

กู้อ้าวเวยยกถ้วยชาขึ้น พูดด้วยสีหน้าคงเดิม “ท่านแม่ข้าบัดนี้อยู่ที่ไหน”

ท่าทางของหลิ่วเอ๋ออึ้งไปชั่วครู่ แต่กลับจัดการกับสีหน้าท่าทางของตัวเองได้ดี แต่จื่อเหมิงที่มาส่งของว่างนั้นกลับทำจานรองในมือแตก รีบเก็บอย่างตื่นตระหนก

หลิ่วเอ๋อจ้องไปที่จื่อเหมิงอย่างไม่พอใจ สีหน้าของจื่อเหมิงมีแต่ความทำอะไรไม่ถูก รีบเดินขึ้นมาข้างหน้า “นี่ท่านพูดอะไรน่ะ ฮูหยินหยุนหว่านเสียไปแล้ว”

“งั้นเดี๋ยวอีกสักพักข้าจะไปขุดโลงศพดู หากในโลงศพไม่มีศพท่านแม่ของข้า ข้าก็จะมาเอาจากพวกเจ้า หากไม่ให้ ข้ารู้มาว่าช่วงนี้องค์ชายสามกำลังสำรวจโรงเตี๊ยมแต่ละแห่งอยู่ คนที่อยู่เบื้องหลังของพวกเจ้า แน่นอนว่าจะต้องหาออกมาได้แน่” กู้อ้าวเวยทุบถ้วยลงบนโต๊ะอย่างไม่พอใจ

จื่อร้องด้วยความตกใจ รีบหลบไปหลังจื่อเหมิง

จื่อเหมิงกับหลิ่วเอ๋อต่างพากันถลึงตาออกมา รีบลากจื่อออกมา ยัดเข้ากลับไปที่ด้านข้างของกู้อ้าวเวยใหม่อีกครั้ง

“พวกเจ้าออกไปเถอะ” หลิ่วเอ๋อดูว่าจะปิดไม่มิดแล้ว ได้แค่โบกมือให้คนสองสามคนนั้น

จื่อเหมิงลากจื่อเดินไปด้านนอก ท่าทางหน้าตาเข้มงวด ยู่จูกลับมีเหงื่อเต็มไปทั่วหัว

รอจนในห้องรับรองเหลือเพียงพวกนางสองคน หลิ่วเอ๋อจึงช่วยนางเช็ดน้ำชาที่อยู่บนโต๊ะ พูดอย่างจำใจว่า “เรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว บัดนี้พระชายาท่านก็อยู่อย่างไม่เลว จำเป็นหรือที่จะมากวนน้ำให้ขุ่น”

“ท่านแม่ข้าที่จริงแล้วยังไม่ตาย พวกเจ้ากลับไม่บอกข้า ยังส่งคนไปปกป้องข้าอีก ตอนเริ่มแรกนั้นคิดว่าเป็นสหายของท่านแม่ข้า แต่ความจริงสิ่งที่ท่านแม่หลงเหลือเอาไว้ยังคงอยู่เช่นเดิม แม้แต่ตัวอักษรท่านปู่ก็ไม่พูดถึง” กู้อ้าวเวยเหลือบตาต่ำลง รอบตาเริ่มแดง มือสองข้างกำมุมเสื้อแน่น

เดิมทีนางคิดว่าการกลับมามีชีวิตอีกจะได้เจอท่านพ่อท่านแม่ แต่สิ่งที่กู้เฉิงปฏิบัติกับนาง ทำให้นางผิดหวัง

แต่บัดนี้ ข่าวที่หยุนหว่านยังมีชีวิตอยู่ทำให้นางมีความหวังขึ้นมาอีกครั้งที่ต่างจากเดิม หากท่านแม่ของนางยังมีชีวิตอยู่ นางจะกตัญญูกับท่าน จะเรียกท่านว่าแม่ด้วยปากของตน

ดูสภาพของกู้อ้าวเวยตอนนี้ หลิ่วเอ๋อส่ายหัวอย่างจำใจ “เจ้าก็คิดว่าเขาตายไปแล้วเถอะ”

“ที่แท้นางเป็นอะไร......”

“นางเป็นคนที่นิ่งเฉยกว่าสถานการณ์ของเจ้าในตอนนั้น บัดนี้มีชีวิตอยู่ก็เหมือนตายทั้งเป็น ทำไมเจ้าจะไปหานางอีก” หลิ่วเอ๋อก็เริ่มมีโทสะ มองดูกู้อ้าวเวย “เจ้านายของพวกเราแท้จริงแล้วไม่ใช่หยุนหว่าน แต่เป็นสหายของหยุนหว่าน แต่ตอนนี้มีบางอย่างที่จะให้เจ้าเข้าไปเกี่ยวโยงไม่ได้เด็ดขาด เรื่องที่แย่งชิงตำแหน่งองค์ชายรัชทายาท เป็นเรื่องแรกที่เจ้าไม่ควรยุ่งเกี่ยว”

“ทำไม” กู้อ้าวเวยตบโต๊ะ “ไม่ว่านางจะยินยอมหรือไม่ ข้าก็จะหานางให้เจอ และเรื่องการแย่งชิงตำแหน่งองค์ชายรัชทายาท ข้าได้ยุ่งเกี่ยวไปเรียบร้อยแล้ว”