บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 397

บทที่ 397 ผ่อนคลายอารมณ์

ซ่านจินจื๋อกลับมาเห็นกู้อ้าวเวยนั่งพิงอยู่ข้างเตียง เกือบจะตกใจกลัวจริงๆ

ให้คนคอยเฝ้าอยู่ด้านนอกจี้ซื่อถาง (ร้านขายยา) ตลอด ในใจเลยวางใจขึ้นเยอะ กู้อ้าวเวยตอนนี้เอนอยู่บนเตียงด้วยสีหน้าที่ขาวซีด ข้อมือที่โผล่ออกมานั้นดูผอมแห้งกว่าแต่ก่อนเยอะเลย

“ท่านอ๋อง พระชายาตอนนี้ดูเหมือนว่าจะมีเรื่องที่อัดแน่นอยู่ในใจมากมาย”

“ยังดีๆ อยู่เลย ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ไปได้ อีกทั้งร่างกายของนางนับวันจะยิ่งแย่ลงเรื่อยๆ ที่แท้เพราะเหตุใด” สายตาของซ่านจินจื๋อก็ดูเย็นชาตามไปด้วย

พูดถึงตรงนี้ หมอสองสามคนที่จี้ซื่อถาง (ร้านขายยา) ต่างมองหน้ากัน คิดอยู่ชั่วครู่ หนึ่งในนั้นที่อายุยังน้อยอยู่ค่อยๆ ลุกขึ้นออกมา “อย่ามองว่าพระชายาจิ้งเป็นเพียงผู้หญิง แต่ภาระที่นางทำนั้นไม่ได้น้อยไปกว่าผู้ชายอย่างพวกเราเลย ฝีมือทางการแพทย์ของนางสูงส่ง แต่ทุกวันกลับคิดว่าเขียนใบยาให้แก่ชาวบ้านที่ยากจนอย่างไร ให้พวกเขาสามารถมีปัญญาที่จะหายามากินได้ แค่จุดจุดนี้ นางก็ไม่รู้ว่าต้องใช้แรงกายแรงใจไปมากเท่าใดแล้ว

หมอคนหนึ่งที่อยู่ด้านข้างรีบนำคนลากออกมา พูดด้วยเสียงทุ้มว่า “เมื่อนานมาแล้ว พระชายาเคยบอกว่านางหลับไม่ดีเลย ทุกวันสามารถหลับได้สองชั่วยามก็ถึงขีดสุดแล้ว แม้ว่าหลายวันนี้จะดูอบอุ่นขึ้นหน่อย แต่กลับมักจะทุ่มเทแรงกายแรงใจ หากท่านอ๋องเห็นใจจริง ก็ให้พระชายาพักผ่อนสักช่วงหนึ่งเถิด......”

หมอสองสามคนที่จี้ซื่อถาง (ร้านขายยา) ล้วนเคยทำงานไปมาหาสู่กับกู้อ้าวเวยทั้งนั้น พระชายาท่านนี้ไม่มีมาด ฝีมือทางการแพทย์สูง จิตใจเมตตา แค่ไม่เคยมีเวลาพักผ่อนเหมือนเช่นพวกเขาเท่านั้น

แต่หลังจากที่ซ่านจินจื๋อได้ฟังแล้วก็รู้สึกอึ้งไป

ดูเหมือนว่าเขาก็ไม่รู้เช่นกันว่าตอนที่กู้อ้าวเวยพักผ่อนอยู่นั้นเคยทำอะไรบ้าง แม้แต่ท่าทางในตอนที่นางพักผ่อนก็ไม่เคยเห็นเลย

คิดถึงตรงนี้ ซ่านจินจื๋อได้แค่รับใบยามา กำชับจี้ซื่อถาง (ร้านขายยา) ว่าให้ส่งเข้ามาทุกวัน ถึงจะอุ้มเอากู้อ้าวเวยกลับไปได้อีกครั้ง

จนกระทั่งตอนค่ำมืด กู้อ้าวเวยจึงค่อยรู้สึกตัวตื่นขึ้น เห็นซ่านจินจื๋อนั่งอยู่ข้างเตียง ก็เลยแปลกใจ “ดึกมากแล้ว ทำไมถึงนั่งอยู่ตรงนี้”

“เจ้าจำอะไรไม่ได้เลยหรือ” ซ่านจินจื๋อลูบหน้าผากของนางไปมา นำนางลงมาจากเตียง คนที่อยู่ด้านนอกไปเตรียมอาหารที่ร้อนๆ พร้อมทานมา

“จำอะไรได้หรือ” กู้อ้าวเวยนวดหว่างคิ้วไปมา ร่างกายรู้สึกอ่อนเพลียมาก

นางจำได้ว่าตัวเองกลับมาจากทิงเฟิงโหล ดูเหมือนว่าจะขึ้นไปบนเตียง หลังจากนั้นก็จำอะไรไม่ได้แล้ว

ซ่านจินจื๋อมองดูท่าทางครุ่นคิดของนาง เอานางมากอดอยู่ในอ้อมอก “ข้ายังพาเจ้าไปที่จี้ซื่อถาง (ร้านขายยา) เจ้าก็ไม่ได้รู้สึกตัวเลย ว่าไปแล้วหลายวันนี้ก็คงจะหักโหมไปหน่อย หาสถานที่พักผ่อนสักหน่อยเถอะ”

“พักได้ที่ไหนกัน” กู้อ้าวเวยเอนหัวคิดไปมา คิดไม่ถึงว่าจะไม่มีสถานที่ที่ตนเองอยากไป

“ปกติแล้วเจ้าอยากไปที่ไหน หรือว่าอยากจะทำอะไร” ซ่านจินจื๋อมองนาง

กู้อ้าวเวยครุ่นคิดอยู่นานมาก นวดหน้าผากของตนเอง ได้แค่ส่ายหน้าอย่างแรงๆ เท่านั้น

โดยปกติคุณหนูที่ฐานะดีหน่อยส่วนใหญ่ก็จะชอบแต่งโคลงกลอนกัน แต่ลูกสาวของพ่อค้าชอบที่สุดคือไปร้านตัดชุดและร้านเครื่องสำอางพวกนั้น มีบางคนก็ชอบไปโรงละคร หรือไม่ก็ไปหาพวกคนมีฝีมือเรียนรู้อะไรเล็กๆ น้อยๆ หน่อย

แต่กู้อ้าวเวยนอกจากตำราการแพทย์ของตนแล้ว ดูเหมือนว่าจะหาเรื่องอะไรที่ชอบไม่เจอจริงๆ ได้แต่เกาหูครุ่นคิดไปมา ครุ่นคิดเป็นระยะเวลานานก็คิดอะไรไม่ออกเลย

“ข้ารู้ว่าในหมู่บ้านเล็กๆ มีหมอไม่น้อยเลยทีเดียว เอางี้งั้นข้าให้คนส่งเจ้าไปเที่ยวเล่นที่นั่นสักสองวันเป็นไง” ซ่านจินจื๋อได้เพียงเสนอความเห็น “หมู่บ้านเล็กๆ นั่นใช้เวลาเดินทางไม่ถึงสองวัน สมุนไพรที่นั่นก็เยอะ เจ้าจะต้องชอบแน่นอน”