บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 41

ตอนที่ 41

"ได้แน่นอน" กู้อ้าวเวยจ้องมองเจ้าหนุ่มด้วยรอยยิ้ม

การแสดงออกของซ่านเชียนหยวนผ่อนคลายลงเล็กน้อย แต่ระหว่างทางเขามิได้ทำอันใดเลยนอกจากกินเค้ก

รอจนกระทั่งรถม้าเข้าไปในเมื่องเทียนเหยียน เฉิงยีที่อยู่ด้านจึงหน้าดึงบังเหียนพลางเอ่ยถามเสียงเบา "พระชายา พวกเราจะกลับไปที่ตำหนักอ๋องหรือร้านยาเหย้าพะยะค่ะ?”

"กลับไปที่ตำหนักอ๋องก่อนเถิด" คงจะต้องพาซ่านเชียนหยวนไปส่งก่อนจึงจะถูก กู้อ้าวเวยคิดเช่นนั้น

"แล้วร้านยาเหย้าเล่า? เวยเอ๋อ ท่านมิได้อาศัยอยู่ในตำหนักอ๋องกับท่านลุงหวางหรือ?" ในที่สุดซ่านเชียนหยวนก็เปิดปากพูดพลางจ้องมองนางด้วยดวงตากลมโต

กู้อ้าวเวยส่ายศีรษะของนางไปมา "ข้ามีที่พำนักอีกแห่งหนึ่ง ในเมื่อเจ้าก็เป็นเชื้อพระวงศ์ เจ้าก็น่าจะรู้ว่าท่านอ๋องมีบุคคลในหัวใจอยู่แล้ว ข้าได้รับตำแหน่งพระชายาก็เพียงพอแล้ว ข้ามิต้องการอันใดอีก"

"แต่ทว่านี่ค่อนข้างมิเป็นธรรมกับท่านเอาเสียเลย ถ้าเช่นนั้นพ่านเอ๋ออย่างดีที่สุดก็เป็นได้เพียงเมียน้อยไร้พลังไร้อำนาจ จะเปรียบเทียบกับชายาที่เข้าพิธีสู่ขออย่างเป็นทางการได้อย่างไร!" ซ่านเชียนหยวนเดือดพล่านฮึกเหิมเป็นอย่างมาก

กู้อ้าวเวยตบบ่าของเขาเพื่อให้เขาสงบลงก่อนจะยิ้มอย่างขมขื่น

ถ้าหากเขารู้ว่าหัวใจของภรรยาแท้จริงที่ได้รับการสู่ขออย่างเป็นทางการนั้น ถูกทำลายลงตั้งแต่ในคืนเข้าหอแล้ว อีกทั้งยังรับเอาเลือดในอกมา มิรู้ว่าเขาจะรู้สึกเช่นไร

หลังจากกลับมาที่ตำหนักอ๋อง ซูพ่านเอ๋อใช้ร่างกายที่ไม่สบายของนาง เป็นข้ออ้างขอให้ซ่านจินจื๋ออุ้มนางกลับไปที่ห้อง ซ่านเชียนหยวนมองดูทุกสิ่งอย่าง ในเพลาที่เห็นซูพ่านเอ๋อและซ่านจินจื๋ออยู่ด้วยกันเมื่อใด เขามักจะเหนื่อยหน่ายที่จะมอง เพียงแต่ว่าถูกกู้อ้าวเวยวิงวอนขอไว้หนึ่งครั้ง การที่ทะเลาะเบาะแว้งจะทำให้กู้อ้าวเวยรู้สึกอึดอัดใจ

"ท่านอ๋องก็จริง ๆ เลย... มิคิดว่าแม้แต่เจ้าก็ยังทิ้งได้ลง" กู้อ้าวเวยก็ยังมิคุ้นเคยกับการเห็นซูพ่านเอ๋อ ทำเช่นนั้นเพียงเพื่อให้ซ่านจินจื๋ออุ้มนางกลับไป และทิ้งซ่านเชียนหยวนไว้ที่นี่

แต่ทว่าถึงแม้พ่อบ้านในตำหนักอ๋องนั้นเป็นผู้ที่จิตใจคับแคบ แต่ก็เป็นผู้ที่มิมีข้อคิดเห็น เขารีบวิ่งมาหาและมอบหมายหญิงรับใช้สองสามนางให้เขา แต่ทว่าซ่านเชียนหยวนกลับหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิม "ท่านลุงทำเพื่อผู้หญิงแม้แต่ข้าก็มิสนใจ”

"หึงหรือ?" กู้อ้าวเวยจ้องมองเขาด้วยรอยยิ้ม พลางจิบชาและหาวอย่างเกียจคร้าน "ในเมื่อข้านำเจ้ามาส่งที่นี่แล้ว ที่นี่ก็มีท่านหมอเมี่ยวหารที่เป็นหมอประจำตัวพ่านเอ๋อจะคอยดูแลเจ้า เช่นนั้นข้ากลับไปที่ร้านยาเหลย้าของข้าเพื่องีบเสียหน่อยดีกว่า "

นางยืนขึ้นช้าๆ และยังเดินไปไม่กี่ก้าว ซ่านเชียนหยวนซึ่งอยู่ในรถเข็นก็จับนางไว้ "ข้าจะกลับไปกับท่าน"

"มิได้!" เสียงชายผู้หนึ่งดังขึ้นมาอย่างรุนแรง ซ่านจินจื๋อก้าวเข้ามาด้วยสีหน้าเคร่งขรึมพลางกวาดสายตามองไปที่กู้อ้าวเวย "เจ้าช่างมีความสามารถ ชายรอบ ๆ ตัวเจ้าล้วนถูกเจ้าปั่นหัวจนยุ่งเหยิง เพลานี้แม้แต่หยวนเอ๋อก็รับซื้อแล้วหรือ? "

“ชายรอบตัวข้าคืออันใด? ท่านอ๋อง ชายผู้ใกล้ชิดข้ามากที่สุดมิใช่ท่านหรือ? เหตุใดจึงมิเห็นว่าท่านถูกข้าปั่นหัวเล่นจนยุ่งเหยิง? ” นางมองกลับอย่างไม่พอใจและหัวสมองของนางก็สดใสขึ้นในทันที

"ฉีหลินในร้านยาเหย้าของเจ้าก็เป็นหนึ่งในนั้นใช่หรือไม่? เมื่อครู่นี้ข้าได้ยินเฉิงชานพูดว่าฮ่องเต้ที่สามตั้งใจส่งผ้าสองสามชิ้นให้คนนำวาจามาบอกเจ้า ว่าในวันหลังมิให้เจ้าไปเล่นน้ำในแม่น้ำตอนกลางคืนอีก ชายเพียงผู้เดียวยังมิพอหรือ?” ซ่านจินจื๋อโกรธมากจนยกมือขึ้นจับข้อมือของนาง แล้วดึงนางเข้าหาตัว

ข้อมือของกู้อ้าวเวยเจ็บปวดมาก แต่นางมิสามารถสะบัดหลุดได้ ทำได้เพียงจ้องมองเขาด้วยใบหน้าซีดเผือด "ในวันนั้นพวกข้าเพิ่งเจอกันในพื้นที่ป่า"

"พบกันในตอนกลางคืนน่ะหรือ? ข้าเกรงว่ามิใช่เจ้าและฮ่องเต้ที่สามไปพบกันลับๆที่นั่นหรอกหรือ?" ซ่านจินจื๋อผลักนางอย่างโหดเหี้ยม แต่นางเพียงแค่นั่งลงบนพื้นแล้วมองเขาด้วยสายตาเย็นชา " ข้าคิดว่าเจ้ามีนิสัยใสซื่อไร้เดียงสา เป็นหมอที่จิตใจดี คิดมิถึงว่าเจ้าจะมีทักษะสูง เจ้าอยากให้ฐานะสนมราชสำนักนี้กลายเป็นกำลังสนับสนุนเบื้องหลังของเจ้าใช่หรือไม่! "