บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 440

บทที่ 440 เกร็ดน่ารู้ในหนังสือ

เสียงที่ดังออกมา ทำให้คนที่เหลือหันมามอง

“แน่นอนว่าแผนที่ทราย ถูกนำส่งมาจากเจ้าหน้าที่ท้องถิ่น ซึ่งอาจจะมีอะไรผิดปกติ” ผู้ชายอ้วนลงพุงผิวคล้ำคนหนึ่งข้างซ่านจินจื๋อด่าพึมพำขึ้นมา

กู้อ้าวเวยเงยหน้าขึ้นมองเขา รู้สึกมีความคุ้นอยู่เล็กน้อย ดูเหมือนเรื่องที่บ้านริมน้ำโล่เสียก่อนหน้านี้จะเคยช่วยแก้ปัญหาให้ซ่านจินจื๋อได้ดี เป็นพวกขุนศึกในชนบท หากไม่ใช่เพราะพี่ชายต้องเสียชีวิตลงในสนามรบ ก็คงไม่ให้น้องชายสุดที่รักของเขาต้องมาแทน

“มีปัญหาอะไรผิดปกติหรือ” ซ่านเซิ่งหานถามอย่างตรงไปตรงมา　　

“มีปัญหาอย่างแน่นอน” กู้อ้าวเวยพูดด้วยเสียงต่ำ เดินไปยังด้านหน้าของแผนที่ในกระโจม ชี้ไปยังลำคลองแห่งหนึ่ง “คลองลั่วส่วย เป็นไปไม่ได้ที่พวกเจ้าจะสำรวจมันอย่างลึกละเอียดได้”

“เจ้ารู้อะไร แม้ว่าจะถูกเรียกว่าคลองลั่วส่วย แต่มันเป็นก้นเหวลึกที่ไม่เห็นจุดสิ้นสุด” แม่ทัพที่อยู่ใกล้ๆคนหนึ่งจึงพูดขึ้นมา “แม้แต่คนเก็บยาสมุนไพรยังมีน้อยคนที่จะไปที่นั่น มีแต่หน้าผาอยู่โดยรอบ”

นายพลทั้งหมดต่างหันมามอง ซ่านเซิ่งหานยิ่งประหลาดใจ กู้อ้าวเวยไม่ใช่คนพื้นถิ่นที่นี่　　

แต่ใครจะรู้กู้อ้าวเวยเพียงแต่ยิ้มออกมาเบาๆ “ข้าไม่รู้จริง ๆว่าคลองลั่วส่วยมีความลึกเท่าใด แต่สถานที่แห่งนี้สามารถลงไปได้แน่นอน”

พูดถึงจุดนี้ นางกลับไปยังด้านข้างของแผนที่ทรายอีกครั้ง เรียกองครักษ์เข้ามาคนหนึ่ง ให้เขาเข้าไปใกล้คลองลั่วส่วยดูว่ามีสิ่งจำพวกไม้พุ่มหรือไม่ และให้นำสมุนไพรทั้งหมดที่อยู่ในบริเวณใกล้เคียงกลับมาด้วย

“สองร้อยปีก่อน มีหมอคนหนึ่งบังเอิญตกลงไปยังคลองลั่วส่วย เนื่องจากกลัวการถูกตามล่า เขาอาศัยอยู่ในคลองลั่วส่วยมานานเป็นสิบปี หลังจากสิบปีนั้น เขาเขียนหนังสือขึ้นมาเล่มหนึ่งชื่อ บทลั่วฉ่าว แม้จะเป็นหนังสือเล่มเล็ก แต่คนแก่คนหนึ่งยังขึ้นมาได้ นับประสาอะไรที่พวกเจ้าจะลงไปไม่ได้” กู้อ้าวเวยพูดจบ ก็ให้คนไปที่กระโจมเพื่อหาหนังสือ แล้วหันไปพูดกับอีกด้านหนึ่ง “หากมีวิธีลงไปยังคลองแห่งนี้ ก็สามารถย่นระยะทางให้กองทัพได้มากกว่าร้อยไมล์ หากเสบียงหมด และไม่ต้องกังวลกับการทิ้งร่องรอยไว้บนหิมะ และยังสามารถที่จะโจมตีได้ และก็ไม่จำเป็นต้องส่งกำลังไปตาย”

แม่ทัพหลายคนหันมองหน้ากันและกัน ซ่านจินจื๋อมองไปยังกู้อ้าวเวย ยิ่งรู้สึกแปลกใจ “คุณเชื่อมันเพียงเพราะอยู่ในหนังสือเล่มหนึ่งหรือ”　　

“อันนี้แน่นอน อย่างไรก็ตามภูมิประเทศของคลองลั่วส่วยมีบางอย่างผิดปกติ ดูเหมือนจะถูกใช้เป็นหลุมศพมาก่อนเมื่อหนึ่งร้อยยี่สิบปีก่อน ถ้าว่าตามหนังสือที่บันทึกไว้ เหตุผลที่ยังเข้าไปไม่ได้ในตอนนี้ ไม่ใช่เพราะเป็นพื้นที่สูงชัน หากแต่มีพิษ ถ้ามันถูกทำลายลง ก็จะสามารถใช้เครื่องมือช่วยขนส่งเสบียงได้” ในขณะที่กู้อ้าวเวยกำลังพูดอยู่นั้น มีคนช่วยนางหาหนังสือสองสามเล่มและนำมันเข้ามา

กู้อ้าวเวยมองดูอย่างละเอียด และเงยหน้ามองพวกเขา “เพียงแต่ตอนนั้นมันเป็นสถานการณ์ที่องค์ชายทั้งสองจะต้องตัดสินใจ หยูนเฉินสามารถทำได้แต่เพียงเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น”　

พูดจบ นางก็ได้รับการอนุญาตจากซ่านเซิ่งหาน และออกไปรอรายงานของทหาร มองไปยังสิ่งของในมืออีกครั้ง　　

แม่ทัพในห้องนี้ทั้งหมดล้วนเป็นขุนศึกจากชาวบ้าน มีไม่กี่คนที่รู้หนังสือ ยิ่งไม่รู้ว่าหนังสืออะไร　　

ดวงตาของซ่านจินจื๋อมองไปยังกู้อ้าวเวยอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็หันไปคุยเรื่องกิจการทหารอื่น ๆต่อไป เพื่อการเตรียมพร้อมสู่การสู้รบ และยังคงต้องเตรียมทำทุกอย่างตั้งแต่การฝึกซ้อมจนถึงเสบียงอาหาร เพื่อจะรับมือกับศัตรูข้าศึกได้ตลอดฤดูหนาวนี้　　

จนกระทั่งสองชั่วโมงต่อมา ทหารสองคนได้นำสิ่งของต่าง ๆกลับมา กู้อ้าวเวยไม่สนใจเรื่องทางการทหารแล้ว ก่อนอื่นเริ่มจากให้หาหมอยาที่สามารถล้างพิษได้มา จัดการทุกสิ่งที่มาจากคลองลั่วส่วยเป็นอย่างดี จากนั้นกลับไปยังที่หักทหารอย่างเงียบๆ ยืนอยู่ที่มุมหนึ่งอย่างเงียบสงบ ไม่รู้ว่าปล่อยม้วนกระดาษในมือไว้ที่ไหน

รอจนดึกหลายคนก็ต่างคนต่างแยกย้ายกันไปคนละทาง ซ่านเซิ่งหานมีความทุกข์ใจไปตลอดทาง และสิ่งที่เหนื่อยยิ่งกว่าคือการต่อสู้กับซ่านจินจื๋อ แต่กู้อ้าวเวยนอนอยู่ในรถหลังจากฝึกซ้อมวรยุทธ์กับกุ่ยเม่ยตลอดวัน ท่าทางกระปรี้กระเปร่ามีชีวิตชีวา

ไม่จำเป็นต้องพูดถึงซ่านจินจื๋อ อาจจะต้องใช้เวลาสองสามคืนเพื่อให้หายเหนื่อย