บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 454

บทที่ 454 ทาสรับใช้

ในช่วงเวลาที่เตรียมตัวมาที่นี่ นางก็ให้ท่านแม่พลิกหนังสือหลายเล่ม ได้รู้ว่าควรจะลงมือจากที่ไหนก่อนกันแน่ หากแสร้งปลอมตัวเป็นพวกชาวบ้านมา ในช่วงเวลาสงครามเช่นนี้จะต้องถูกจับได้แน่ แต่เป็นพ่อค้าของแคว้นเล็กๆ สถานการณ์จะแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

กู้อ้าวเวยได้เรียนรู้อะไรเล็กๆ น้อยจากฉีหรัว พูดอย่างทีเล่นทีจริงว่า “ไม่เพียงแค่อาวุธสงคราม หากยังมีอะไรอย่างอื่นอีก......”

“นี่ อย่างอื่นที่ว่ายังมีอะไร” เถ้าแก่เนี๊ยหัวเราะเสียงต่ำขึ้นมา “ข้าว่าน้องชายก็ดูยังอายุน้อยอยู่เลย กลัวว่าจะไม่ใช่เจ้าของตัวจริงน่ำสิ”

กู้อ้าวเวยคิดถึงร่างเล็กๆ ของตน ได้แต่ไอออกมาหนึ่งคำ “เถ้าแก่เนี๊ยคิดไม่ถึงว่าท่านก็บอกอยู่แล้วว่าเป็นช่วงเวลาสงคราม เจ้านายของข้าก็คงจะไม่มาเสี่ยงอันตรายเอง ต้องรอจนทุกอย่างตกลงกันเรียบร้อยแล้วก่อน”

เถ้าแก่เนี๊ยเห็นนางไม่ยอมพูด ในใจมีความคิดบางอย่าง ก็เลยออกไปแล้ว

ผ่านไปชั่วครู่ จับเอาทาสสาวน้อยเมื่อครู่นี้ขึ้นมา กู้อ้าวเวยตกใจไปครู่หนึ่ง กุ่ยเม่ยก็ถูกตระกูลหยุนและชิงต้ายทำให้กลัวเช่นกัน รีบหลบไปอยู่ด้านหลังของกู้อ้าวเวย ไม่ยอมยืนอยู่กับทาสรับใช้สองนางด้วยกัน

อีกทั้งห้องนี้ทั้งหมดมีแค่สี่เตียงเอง ผิงชวนเอาทาสสาวน้อยสองนางลากไปที่มุมหนึ่ง ให้พวกนางยืนอยู่ เดินมาข้างกายกู้อ้าวเวยแล้วพูดอย่างเบาๆ ว่า “หากเอาทาสรับใช้ผลักออกไป งั้นทาสรับใช้พวกนี้จะต้องถูกขายต่อออกไปเป็นแน่ พวกเจ้าแอบอยู่เช่นนี้ ก็เท่ากับว่าทำร้ายพวกนาง”

บนมือเท้าของทาสสาวสองนางถูกโซ่ตรวนล็อกอยู่ สั่นไปมาไม่พูดแม้แต่คำเดียว

ทั้งสองฝั่งนิ่งเงียบอยู่ชั่วครู่ กู้อ้าวเวยเพิ่งคิดออกให้สองคนไปนอนพักบนเตียง แต่พูดแบบนี้ไปดูเหมือนว่าจะมีอะไรไม่ค่อยชัดเจน ก็เห็นทาสสาวที่อายุมากกว่าคนหนึ่งเดินขึ้นมาด้านหน้าอย่างระแวดระวัง “หากไม่ชอบ ข้าน้อยก็จะก็จะ......เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ท่าน.....”

พูดไปก็จะไปจับที่ผ้าคาดเอวของกู้อ้าวเวย เดิมทีกู้อ้าวเวยอยากจะถอยหลัง แต่คิดไปคิดมา ตัวเองก็เป็นร่างของผู้หญิงก็ไม่เห็นจะเป็นไรไป อีกทั้งนางยังกลัวว่าพวกทาสรับใช้พวกนี้จะมีความสัตย์ซื่อที่แก้ไม่หาย ได้เพียงยกมือขึ้นจับข้อมือของนาง “หากเจ้าจะมาเอาความลับล่ะก็ ก็ไม่ต้องเลย”

ทาสสาวถูกทำให้ตกใจไปชั่วครู่ กู้อ้าวเวยกลับลากพวกนางลงมาที่ชั้นล่าง ส่งมอบให้เถ้าแก่เนี๊ยอีกครั้ง พูดด้วยเสียงเย็นชาว่า “แม้แต่ทาสรับใช้ยังส่งมาที่ห้องข้าอีก เถ้าแก่เนี๊ยไม่ใช่ว่าจะมาสืบเอาความลับจากข้าหรือ”

เถ้าแก่เนี๊ยรีบเก็บมือ เพ่งสายตาไปที่ทาสสาวทั้งสองคน พูดอย่างทำตัวไม่ถูกว่า “แถวถนนซ่องล้วนถูกพลทหารเอาไปหมดแล้ว เหลือเพียงทาสสาวใช้พวกนี้เท่านั้นแล้ว......”

“ข้าคนนี้ เห็นสิ่งที่ไม่สะอาดไม่ได้” กู้อ้าวเวยพูดถึงตรงนี้ ปล่อยมือเช็ดนิ้วมือไปมา “เอาพวกนางไปทำให้เรียบร้อยก่อนค่อยส่งขึ้นไป ยังมีโซ่ตรวนนี่อีก ก็ไม่รู้ว่าเคลือบด้วยอะไรมา แพร่เชื้ออะไรให้ข้าไปมันจะไม่ดีได้”

“ได้ๆๆ โทษข้าที่ทำอะไรไม่คิดให้รอบคอบก่อน” เถ้าแก่เนี๊ยพูดอย่างวุ่นวาย หลังส่งกู้อ้าวเวยขึ้นชั้นบนไปแล้ว จึงหลับตาลงชั่วครู่ เรียกผู้ช่วยมา “ยังไม่รีบจัดการกับนางสองคนให้เรียบร้อย แล้วส่งขึ้นไปชั้นบนอีก”

“แขกผู้นั้นอารมณ์ฉุนเฉียวนัก จะมีคุยเรื่องการค้าจริงหรือ” บนไหล่ของคนรับใช้เสี่ยวเอ้อมีผ้าพาดอยู่ ผลักทาสหญิงสองคนด้วยความขยะแขยง

“ฟ้าเท่านั้นที่รู้ แต่กล้าที่จะออกอารมณ์ขนาดนี้ คิดว่านายที่อยู่ด้านหลังนั้นน่าจะเอ็นดูพอควร อีกทั้งผ่าบาทตอนนี้ยังไม่พอใจกับแม่ทัพอ้ายหยินอย่างมาก อาจเป็นได้ว่าในเมืองจะมีใต้เท้าใหญ่โตท่านไหนสักคนที่มาเยือน” เถ้าแก่เนี๊ยพูดด้วยเสียงต่ำ สองอย่างนี้นางยั่วโมโหไม่ได้

คนรับใช้เสี่ยวเอ้อกลืนน้ำลาย รีบไปทำตาม เอาสองคนนั้นไปทำความสะอาดให้เรียบร้อย อีกทั้งยังเปลี่ยนชุดกระโปรงที่สะอาดสะอ้านทั้งร่างกาย แล้วค่อยส่งกลับไปที่ชั้นบนอีก

ครั้งนี้ พอเข้าประตู กู้อ้าวเวยก็ชี้ไปที่เตียงที่ลากมาชนกันสองเตียง “ขึ้นไปอยู่เฉยๆ อย่าก่อเรื่อง”