บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 455

บทที่ 455 ฐานะ

รอจนเถ้าแก่โรงเตี๊ยมได้ยินข่าวคราวรีบร้อนกลับมา กู้อ้าวเวยก็นั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยท่าทางราศีจับ ทาสรับใช้หลายคนกินข้าวหมดแล้ว ต่อแถวยืนอยู่ข้างกำแพง คนรับใช้เสี่ยวเอ้อของโรงเตี๊ยมก็กำลังทำความสะอาดโต๊ะอยู่

เถ้าแก่ยังไม่ได้พูดอะไร กู้อ้าวเวยก็เอาเงินตบลงบนโต๊ะ หัวเราะอย่างเย็นชาหนึ่งคำ “ซื้อทาสรับใช้พวกนี้ น่าจะพอนะ”

พอเห็นตัวเลขบนกระดาษเงิน เถ้าแก่ใบหน้าแย้มยิ้มขึ้นมาอย่างทันที แต่ในช่วงเวลาสงครามเช่นนี้ไม่กล้ารับปากส่งๆ ได้แต่แอบมองดูนางอยู่ชั่วครู่ แปลกใจ “ใต้เท้าทำไมจึงถูกตาต้องใจทาสรับใช้ที่โรงเตี๊ยมข้า ทาสรับใช้ด้านนอกถูกกว่านี้เยอะเลย.....”

“ทาสรับใช้ด้านนอกแต่ละคนผอมแห้ง ก็ทาสในโรงเตี๊ยมของพวกเจ้าที่แขนยังมีเนื้อหนังอยู่บ้างเล็กน้อย ไม่ซื้อของเจ้าจะซื้อของใครกัน” กู้อ้าวเวยลุกขึ้นยืนหัวเราะ มือวางอยู่บนไหล่ของเถ้าแก่ “ข้ายังต้องการหาทาสรับใช้ที่แข็งแรงหน่อย หากเถ้าแก่สามารถหาให้ได้ ก็เอามาซักหลายคนหน่อย ก็จะไม่เลวทีเดียว”

“นี่เจ้าจะทำอะไร.....”

“แน่นอนว่ามาให้ช่วยขนย้ายสิ่งของ ข้ามาแคว้นเจียงเยี่ยนครั้งแรกไม่คุ้นเคยกับสถานที่อยู่แล้ว เดิมทีจะเตรียมการรับสมัครหลายคนมาทำงานหนักหน่อย แต่นับๆ เงินแล้ว ไม่ได้มีค่าเท่ากับทาสรับใช้พวกนี้เลย” กู้อ้าวเวยลูบคางไปมา ฝ่ามือโบกไปมา พูดต่อว่า “เจ้าคนรับใช้เสี่ยวเอ้อนี่ก็ฉลาดเช่นกัน เสนอราคามา ขายให้ข้าด้วยกันเลย”

คนรับใช้เสี่ยวเอ้ออึ้งไปในทันที เถ้าแก่เห็นแรงดึงดูดของเงินที่วางอยู่ตรงหน้า แค่คิดว่ารับเงินมาก่อนแล้วค่อยไปแจ้งให้กองทัพทราบ ก็จะหาโซ่ตรวนนั้นมาได้อย่างเปิดเผย เอาทาสรับใช้พวกนี้ล็อกข้อมือเอาไว้ เข้าแถวอยู่ด้านหลังของนาง คนรับใช้เสี่ยวเอ้อดึงโซ่ตรวนเอาไว้

บนถนนไปๆ มาๆ ไม่แปลกใจเลยกับเรื่องนี้

รอจนคนฝูงหนึ่งมาถึงโรงเตี๊ยม กุ่ยเม่ยที่เพิ่งมาถึงน้ำที่อยู่ในปากพ่นออกมา พวกทาสรับใช้กลับเต็มห้องไปหมด แต่ละคนล้วนมองกู้อ้าวเวยอย่างแปลกใจ

กู้อ้าวเวยส่งกุญแจให้คนรับใช้เสี่ยวเอ้อเปิดล็อกโซ่ตรวนออก ตัวเองกลับพูดกับกุ่ยเม่ยเบาๆ ว่า “ทาสรับใช้พวกนี้สามารถใช้มาทำศึกสงครามได้ เมื่อถึงเวลารวมภายในและภายนอกเข้าด้วยกัน มันจะไม่ดีกว่าหรือ”

“เจ้าก็ไม่กลัวพวกเขาจะมีไส้ศึกหรือ” กุ่ยเม่ยรีบดึงนางข้ามมา มองดูหนึ่งในนั้นที่อายุเยอะสุดกำลังจ้องมองมาที่ตัวเอง ค่อยๆ เหลือบตาขึ้น เด็กคนนั้นก็หลบสายตาแทบไม่ทัน

คนรับใช้เสี่ยวเอ้อหันหน้ามา “ท่านจะให้พวกเราทำอะไรกันแน่”

“ในครอบครัวของพวกเจ้ายังมีคนในครอบครัวเป็นทาสรับใช้อีกหรือ” กู้อ้าวเวยดึงให้กุ่ยเม่ยนั่งลง

มีทาสรับใช้ไม่น้อยที่พยักหน้า หลับมีสองสามคนที่อายุน้อยเปิดปาก “พูดไม่ได้ พี่ชายของข้าอยู่ในค่ายทหาร หากรู้ว่าข้าพูดเรื่องในครอบครัว พี่ข้าก็จะไม่ได้อยู่ในกองทัพอีกต่อไป”

คำพูดเพิ่งจะพูดออกไป กู้อ้าวเวยก็เอาถ้วยในมือกระแทกลงบนโต๊ะ “นี่มันพี่ชายอะไรเนี่ย หากเขาเป็นพี่ชายเจ้าจริงๆ เข้ามาในกองทัพแล้วก็ให้พวกเจ้าคลานอยู่บนพื้นเช็ดรองเท้าให้คนอื่นหรือ”

ทาสรับใช้หลายคนแววตาดูหม่นหมองไปหมด ไม่กล้าพูด คนที่อายุมากที่สุดเดินมาข้างหน้าหนึ่งก้าว “เจ้ารู้อะไร พวกเรากับพี่น้องของพวกเราเป็นคนในครอบครัวเดียวกัน พวกเราได้รับความลำบาก เขาก็......”

“ทาสรับใช้ของแคว้นเจียงเยี่ยนเป็นเช่นนี้มาหลายร้อยปีแล้ว กลับไม่มีคนคัดค้านแต่ไหนแต่ไรมาแล้ว ไม่ใช่พี่น้องของพวกเจ้าที่ไม่สนใจคนในครอบครัว แค่เอาตัวเองรอด ข้าเคยอ่านประวัติศาสตร์ของแคว้นเจียงเยี่ยน ทำไมในปากที่พวกเจ้าเรียกว่าพี่ชาย บรรพบุรุษของพวกเจ้าไม่มีคนไหนยอมพูดสักประโยคหนึ่งในท้องพระโรงเลยหรือ” กู้อ้าวเวยลุกขึ้นยืน มือข้างหนึ่งจับทาสสาวมาไว้ข้างกาย ลากข้อมือของนางมาถึงด้านหน้าของเขา “พวกเจ้าเป็นทหารยอมเสี่ยงตายอย่างยากลำบาก พี่น้องของพวกเจ้ากลับเหยียบย่ำซากศพของเจ้าขึ้นไปอยู่ในที่สูง แล้วก็ยังไปปอกลอกคนอีกรุ่นหนึ่งของพวกเจ้าอีก นี่หรือที่เรียกว่าคนในครอบครัว”

พวกทาสรับใช้ล้วนนิ่งเงียบกันไป ไหล่ของคนวัยเยาว์ที่ควรมีก็ห่อลงมา “แต่ทั้งหมดนี้เป็นสิ่งที่ปฏิบัติกันมาหลายร้อยปีแล้ว พวกเราเป็นเพียงทาสรับใช้......”