บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 457

บทที่ 457 สามส่วนเจ็ดส่วน

จวบจนแยกจากไป ล่ายเสวียนก็ยังไม่รู้ถึงฐานะของคนผู้นี้

สิ่งที่คนผู้นี้พูดทั้งหมดดูเหมือนกับว่าจะคิดเพื่อแคว้นเอ่อตาน แต่จริงๆ แล้วสิ่งที่ทำกลับมีนัยแฝงอยู่มากมาย แต่คนผู้นี้ดุไปแล้วมีความเป็นผู้ดีอย่างมาก แต่สิ่งที่พูดออกมากลับทำให้ผู้คนหัวเราะกัน นิสัยใจคอยิ่งดูยากมากนัก

นอกประตู มีทหารบอกเขาว่า ผิงชวนพานักฆ่าหลายคนขึ้นรถไปแล้ว ดูเหมือนว่าจะมีคนร่วมมือด้วยในที่ลับ

“แม่ทัพ หรือว่าคนผู้นั้นจะเป็นองค์ชายของแคว้นเอ่อตานจริงๆ หรือ” ผู้ช่วยแม่ทัพอดไม่ได้ที่จะเดินขึ้นมาด้านหน้า

“ไม่แน่ใจ ส่งคนไปตามติดชายชุดขาวผู้นั้น ดูว่าคนที่ร่วมมือกับเขาเป็นใครกัน แท้จริงแล้วใช่แคว้นเอ่อตานหรือไม่” ล่ายเสวียนรู้สึกว่าเรื่องนี้ใหญ่นัก แต่อีกด้านหนึ่ง เขาก็อดที่จะทอดถอนใจไม่ได้ “ข้ากลับไปในค่ายทหารก่อน ไปพูดเรื่องนี้กับแม่ทัพอ้ายหยิน”

แต่ในโรงเตี๊ยม กู้อ้าวเวยวางถ้วยน้ำชาในมือลง ในใจก็เต้นแรง “เจ้าว่าล่ายเสวียนผู้นี้จะเชื่อข้าหรือไม่”

“เกรงว่าจะเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง” กุ่ยเม่ยพูดอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร มองไปที่นอกประตูอีก “เมื่อครู่ข้าได้ปล่อยข่าวไปให้คนของทิงเฟิงโหลแล้ว พรุ่งนี้ก็จะบุกโจมตีแล้ว คืนนี้.....”

กู้อ้าวเวยคิดไปคิดมา นวดมุมหัวที่ปวดไปมา “เมื่อคืนข้าคิดมาทั้งคืน รู้สึกว่าพวกเราไปด้วยกันดีกว่า ไปทางแคว้นเอ่อตาน”

นิ่งเงียบไปนาน กุ่ยเม่ยมองมาที่นางอย่างหวังดี “หากฮ่องเต้แคว้นเอ่อตานเกิดจับได้......”

“รักษาความเป็นกันเองไว้ เป็นแบบนี้ตลอด ข้าก็จะได้พิสูจน์ฐานะของตนเอง ปักหลักอยู่ที่แคว้นเอ่อตาน หาตัวตายตัวแทนไว้ พวกเราค่อยแอบลอบกลับมาที่ชายแดน รอจนหลังจากเอาสองป้อมนั้นมาได้ สงครามของทั้งสองฟากก็ควรจะนิ่งเงียบไปได้ระยะเวลาหนึ่ง ช่วงเวลานี้พวกเราค่อยมาเจรจาการค้าที่นี่อีกครั้ง” กู้อ้าวเวยพูด ดวงตาดูเมื่อยล้ามาก “ดังนั้นเจ้าต้องไปหารถม้ามาสองคัน”

“งั้นยู่จู.....”

“ข้าจะไปสร้างความวุ่นวายที่โรงเตี๊ยมเอง พรุ่งนี้ตอนที่บุกโจมตี พวกเจ้าชิงตัวข้าให้ออกไปก็พอแล้ว” กู้อ้าวเวยพูดอย่างนุ่มนวลราบเรียบ

บัดนี้นางควรจะขอบคุณหญิงสาวผู้นั้นที่ฆ่าตัวตายไป วันข้างหน้าเรื่องของแผนที่ป้องกันเมืองนางจะจัดการเอง สาวมาไม่ถึงตัวของยู่จูแน่ แม้ว่านางจะพายู่จูไปไกลแค่ไหน แต่แค่ฝ่ายตรงข้ามเห็นว่านางแค่พาคนกลับแคว้นเอ่อตานเท่านั้น แน่นอนว่าก็จะไม่ติดตามไป

ตอนที่พระอาทิตย์กำลังตกดิน กู้อ้าวเวยมาโวยวายอยู่ที่โรงเตี๊ยมนั้นแล้ว จนทำให้นายทหารที่กำลังเสพความสุขอยู่ตรงนั้นตกใจ แม่เล้าก็ถูกทำให้ตกใจเช่นกัน แต่เรื่องที่น่าแปลกที่สุดคือ กู้อ้าวเวยก็เห็นยู่จูที่นอนอยู่ข้างราวบันไดชั้นสอง กำลังหลั่งน้ำตาภายใต้สายตาทุกคู่ ตะโกนออกไปอย่างนุ่มนวล “จูเอ๋อ ที่แท้เจ้าอยู่ที่นี่จริงๆ”

ยู่จูตกใจกับการมาของกู้อ้าวเวย อีกทั้งยังถูกเสียงที่นางเรียกชื่อทำให้ขนลุกไปหมด

“ไอหยา แขกท่านนี้ท่านอย่าโวยวายไปเลย ในโรงเตี๊ยมแห่งนี้แค่ดูแลปรนนิบัติ......”

กู้อ้าวเวยเอาเงินสองใบโยนใส่หน้าแม่เล้า “อย่าพูดเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องกับข้า เงินวางอยู่ตรงนี้ จูเอ๋อข้าจะพาแน่นอน หากที่นี่เป็นแคว้นเจียงเยี่ยน ข้าก็จะให้หัวของเจ้าหล่นลงพื้นแล้ว ผู้หญิงของข้า ข้าย่อมกล้าซื้อ”

คำพูดผ่านไปรวดเร็ว แม่เล้าผู้นั้นคิดอยู่ว่าที่แท้เป็นใครใหญ่โตมาจากที่ไหนกัน

กู้อ้าวเวยกลับเดินขึ้นไปด้านบนอย่างรวดเร็ว เอายู่จูเข้าอ้อมอก กระซิบที่ข้างหูของนางว่า “ตอนนี้ข้าก็เป็นคู่ครองของเจ้า ทำอะไรระวังด้วย”

หัวใจที่เคว้งคว้างของยู่จูก็ปล่อยวางลง พิงไปบนไหล่ของกู้อ้าวเวย ค่อยๆ ปิดตาลงเบาๆ “นางกลัวมากแล้ว เดิมทีข้าห้ามนางไว้ไม่ได้”