บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 458

บทที่ 458 พักชั่วคราวที่แคว้นเอ่อตาน

เช้าตรู่ ฟ้ายังไม่สว่าง

แคว้นเจียงเยี่ยนถูกโจมตี การโจมตีของซ่านเซิ่งหานครั้งนี้ดูเหมือนว่าจะไม่ทันให้ฝ่ายตรงข้ามได้เตรียมตัว

กู้อ้าวเวยเตรียมการไว้นานแล้ว ตอนที่มีข่าวแพร่ออกมา ก็ทำเป็นเก็บข้าวของ กุ่ยเม่ยก็ทำเป็นว่ารีบไปเอารถม้ามาให้ทัน ทุกสิ่งอย่างที่เกิดขึ้นอยู่ในสายตาของเถ้าแก่เนี๊ย แล้วค่อยเอาข่าวแอบไปบอกล่ายเสวียน

ล่ายเสวียนรีบไปที่สนามรบ ได้ทราบข่าวนี้ ลังเลอยู่ชั่วครู่ พูดด้วยเสียงราบเรียบว่า “ส่งคนคอยอารักขา หากพวกนางไปแคว้นเอ่อตานจริงๆ จำไว้ว่าต้องส่งพวกเขาเข้าไปในตัวเมือง แล้วค่อยเอาจดหมายฉบับนี้มอบให้พวกนาง แสดงความจริงใจจากข้าแคว้นเจียงเยี่ยน”

หากสามารถร่วมมือกับแคว้นเอ่อตานได้ แคว้นชางหลานเพียงเมืองเดียว ก็นับว่าไม่มีความหมายอะไร

รุ่นของทั้งสามแคว้น ก็ควรจะผ่านไปแล้ว

แต่อีกฝั่งหนึ่ง กู้อ้าวเวยปีนขึ้นรถม้าอย่างตื่นตระหนก ยังไม่ลืมที่จะถามกุ่ยเม่ยสักหน่อยว่า “ข้าพายู่จูกลับมาได้แล้ว แผนที่ป้องกันเมืองนั้น......”

“ผิงชวนแก้ปัญหานี้ตั้งนานแล้ว เจ้ายังจะถามอีกกี่รอบ รับขึ้นรถ ไปซะ” กุ่ยเม่ยหิ้วนางเข้าไปในรถม้า แล้วก็ไม่สนใจคนด้านใน อีกทั้งยังไล่ไปสองที ก็รีบควบม้าออกไป ตามแผนของครั้งก่อน ไปทางแคว้นเอ่อตาน

ยู่จูรีบประคองนางไว้อย่างรีบร้อน พูดอย่างไม่รู้จะทำเช่นไรว่า “ไม่เป็นไรใช่ไหม”

“กุ่ยเม่ยตอนที่จัดการข้าลงมือหนักมาก ไม่เป็นไร” กู้อ้าวเวยหวีผมไปมา อีกทั้งยังมองไปทางยู่จูอีกครั้ง พูดอย่างไม่รู้จะทำเช่นไร “แค่วันข้างหน้าเพื่อความปลอดภัยของเจ้า เกรงว่าเจ้าจะต้องแกล้งตายแล้วล่ะ หลังจากนั้นข้าค่อยส่งคนแอบพาเจ้าจากแคว้นเอ่อตานส่งกลับมาที่แคว้นชางหลาน”

“ทำไมต้องแกล้งตาย”

“หากเจ้าไม่ตาย ครั้งหน้าที่ข้ามาแคว้นเจียงเยี่ยนไม่ต้องพาเจ้ามาด้วยอีกหรือ” กู้อ้าวเวยหัวเราะอย่างไม่รู้จะทำเช่นไร “กลยุทธ์สาวงามใช้ไปแล้วครั้งหนึ่งก็ไม่สามารถใช้ได้อีกแล้ว ถึงเจ้าจะอยู่ในค่ายทหารที่แคว้นชางหลานข้าก็ไม่วางใจ ธุระของเจ้านั้นข้าจะจัดการอย่างลับๆ เอง รอจนหลังสงครามค่อยให้องค์ชายสามรู้ก็ได้”

“เจ้าไม่เชื่อองค์ชายสามหรือ ข้าว่าเขาไม่ใช่คนที่จิตใจโหดเหี้ยม” ร่างกายของยู่จูสั่นไปมา ในใจแอบหวั่นกลัวอยู่เล็กน้อย

ผู้ที่อยู่ด้านหลังนิ่งเงียบไปชั่วครู่ พูดด้วยเสียงราบเรียบว่า “เขาไม่ได้หวังให้ข้ามาช่วยชีวิตเจ้า อีกทั้งเจ้าก็เคยเห็นแผนที่ป้องกันเมือง ข้าก็ไม่ได้จะอยู่ด้วยตลอดเวลา รับประกันไม่ได้ว่าเขาจะปฏิบัติต่อเจ้าอย่างไร”

ดวงตาของยู่จูค่อยๆ โตขึ้น กัดริมฝีปากแน่นขึ้นทันใด ปลายนิ้วมือกำเสื้อไว้แน่น “แต่พวกเราทำไปก็เพื่อแคว้นชางหลาน ทำไมพวกเขาถึง.....”

“พวกเขาก็แค่ทำเพื่อป้องกันเรื่องที่ไม่คาดคิด แต่ข้า สิ่งที่ต้องการมีแค่ให้คนข้างกายปลอดภัย” กู้อ้าวเวยกุมมือของนางเอาไว้เพื่อปลอบประโลมนาง ในช่วงที่เกิดการกระแทกไปมา พูดด้วยเสียงราบเรียบว่า “อย่าเชื่อคนมากเกินไป ถึงเวลาซ่อนตัวเจ้าเองเอาไว้ดีๆ ตำแหน่งที่ตั้งดีที่สุดแม่แต่ข้าก็ไม่ต้องบอก”

ยู่จูพยักหน้าอย่างจริงจัง

สงครามที่ชายแดนอยู่ไกลจากพวกเขาออกไป แต่มีเพียงกู้อ้าวเวยที่รู้ ปากเหวที่ตัวเองขุดเอาไว้ ต้องมีสักวันที่ถูกค้นพบ

ที่จริงแล้วนางเป็นบุตรสาวของฮ่องเต้แคว้นเอ่อตาน และยังเป็นพระชายาจิ้งที่ตายไปแล้ว ตอนนี้ก็เป็นจุนซือขององค์ชายสาม

พูดไปพูดมา แคว้นเอ่อตานและแคว้นชางหลานล้วนไม่มีที่พึ่งให้นาง แต่ตอนนี้นับว่าที่แคว้นเอ่อตานเป็นแคว้นที่สงบสุข แคว้นชางหลานก็มีฮ่องเต้ที่ไม่เลว ตอนนี้ในสายตานาง ผิดจนไม่น่าให้อภัยได้คือแคว้นเจียงเยี่ยน

พวกทาสรับใช้เหล่านั้นไหล่หลังผ่ายผอม ยังมีรอยบาดแผลที่นับไม่ถ้วนที่ด้านหลังอีก

ตามความคิดของนางมันเกือบจะเป็นการทรมาน นางเคยลากจากการเอาชีวิตกลับมาจากมัจจุราชแล้ว ทำงานอย่างไม่มีวันหยุดหย่อน เพียงเพื่อให้คนพวกนั้นได้ดื่มด่ำกับความสุข

แต่แคว้นเจียงเยี่ยนกลับรู้ถึงความมีคุณค่าในชีวิตคนเลย

สงครามเลือดที่ชายแดนแม้ว่าจะมีแผนที่ป้องกันก็ตาม แต่ก็สู้กันไปเจ็ดวันเจ็ดคืน กู้อ้าวเวยที่ใกล้จะเข้าสู่แคว้นเอ่อตานแล้ว สองสามวันก็น่าจะได้รับข่าว แต่ซ่านจินจื๋อรอจนสองวันสุดท้ายถึงจะส่งคนมาช่วย ก็นับได้ว่าทำลายการหยุดชะงัก

“บนพื้นดินเกือบทั้งหมดถูกเลือดสาดจนเป็นสีแดง ศพกองกันเป็นภูเขา แม้แต่อีกาที่กินศพเป็นอาหารก็ยังทนไม่ได้กับรสชาติกลิ่นอายของที่นั่น คิดไม่ถึงว่าองค์ชายสามของแคว้นชางหลานจะมีฝีมือเช่นนี้.......”