บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 46

ตอนที่ 46 ความอคติของท่านอ๋อง

"พวกเจ้ารออยู่ที่ระเบียงก่อน" หญิงผู้นั้นไอเบา ๆ ขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงสวมเสื้อคลุมบาง ๆ และจุดเทียน

ชั่วครู่หนึ่ง หญิงรับใช้ทั้งสองก็เดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว พวกนางเอ่ยอย่างร้อนใจ "นายหญิงสอง ดึกดื่นเช่นนี้เหตุใดจึงยังลุกมาอีกเพคะ"

"ข้าเพียงแค่นอนไม่หลับ พวกเจ้านอนก่อนเถิด ข้าจะอ่านหนังสือ"

หญิงคนนั้นยิ้มอย่างช่วยไม่ได้และดูเหมือนนายหญิงจะไม่มีท่าทีที่ผิดปกติอันใด ในที่สุดหญิงสาวใช้ทั้งสองคนก็มองหน้ากัน ก่อนจะออกไปและไม่ลืมที่จะเอ่ย "นายหญิงสอง ถ้าท่านมีเรื่องอันใดเพิ่มเติมพวกเราจะไม่เข้ามาแล้ว วันละสิบสองชั่วโมงเช่นนี้ พวกข้าจะมาได้ตลอดเวลาได้ที่ใดกัน"

"ตกลง" หญิงสาวไอเพิ่มขึ้นอีกสองสามครั้ง ก่อนที่หญิงสาวใช้สองคนจะปิดประตูแล้วออกไป

ฉีหลินและกู้อ้าวเวยออกมาจากระเบียงด้านหลัง ดวงตาของฉีหลินเต็มไปด้วยความทุกข์ ในเวลานี้เจ้าเหนือหัวที่หาตัวจับนอนราบบนเตียงแล้วปล่อยให้พี่สาวของเขาลูบหัวไปมา “เจ้ายังจะกล้าลอบเข้ามาอีก ถ้าหากท่านพ่อมาพบเข้า เจ้าจะถูกตีเป็นแน่ "

กู้อ้าวเวยฟังนางบ่นน้องชายไปมา ในขณะที่มองดูนางก็รู้สึกอบอุ่น

พี่สาวที่สองและฉีหลินมีมารดาเดียวกัน ท่านแม่ของพวกเขาเสียชีวิตหลังจากให้กำเนิดฉีหลิน และนางเป็นผู้หญิงที่ฉีหมิงรักใคร่ที่สุดในชีวิต ดังนั้นฉีหมิงจึงได้ใจดีกับฉีหลินมาก แต่เขาคือผู้ที่ให้ความสำคัญกับบุตรชายและละเลยบุตรสาว พี่สาวที่สองชื่อฉีโหรว นางเป็นผู้หญิงที่อ่อนโยนเหมือนชื่อของนาง

ฉีโหรวและฉีหลินโตมาคล้ายคลึงกันมาก ริมฝีปากบาง เห็นได้ชัดว่าสีหน้าของนางไม่สู้ดีนัก

"ท่านนี้คือ?" ฉีโหรวจ้องมองไปที่กู้อ้าวเวย

"นายหญิงสองเรียกข้าว่าเวยเอ๋อเถิด" กู้อ้าวเวยก้าวไปข้างหน้าแล้วให้ฉีหลินไปยืนอีกฝั่ง จากนั้นนางก็ยกมือขึ้นและจับชีพจรให้ฉีโหรว นางยกคิ้วขึ้นพลางหัวเราะ "นายหญิงสองเพียงแค่ร่างกายอ่อนแอเท่านั้น สาเหตุของโรคนี้อยู่มานานเกินไป แต่เวยเอ๋อมีคำที่จะเอ่ยกับนายหญิงสอง"

ฉีโหรวไออีกสองสามครั้งและทำท่าทางส่งให้นาง

"ความทุกข์โศก มิสู้การยืมมือของผู้อื่น รอจนถึงวันหนึ่งที่ประสบความสำเร็จ ยังเกรงว่าจะมิมีชื่อเสียงหรือ? อีกทั้งฉีหลินก็มิได้เปิดหูเปิดตา มิรู้ว่าจะต้องทำอันใดจริงๆ " กู้อ้าวเวยจ้องมองนางอย่างจริงจัง พลางหยิบกระเป๋าเล็ก ๆ หนึ่งใบออกมาจากกระเป๋าเสื้อแล้วส่งให้นาง

ชะงักไปครู่หนึ่ง ฉีโหรวจึงรับกระเป๋าใบเล็กมาถือเอาไว้ ด้านในมีลูกกวาดหวานที่เด็กๆเท่านั้นที่จะกิน

"ขอบพระทัยแม่นางเวยเอ๋อ แต่ทว่าอย่างไรเสียเสี่ยวหลินก็เป็นน้องชายของข้า ข้ารู้จักเขาดี" ฉีโหรวทำเพียงฉีกยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ และจ้องมองไปที่ฉีหลิน

เมื่อยืนขึ้น กู้อ้าวเวยขยิบตาให้ฉีหลิน ฉีหลินก็กล่าวคำอำลากับนางอย่างรวดเร็ว โดยบอกว่าคืนพรุ่งนี้จะนำยามาให้ เขาจึงจะสามารถตามกู้อ้าวเวยกลับไปได้

หลังจากออกจากเรือน กู้อ้าวเวยกระซิบเบา ๆ "ร่างกายของพี่สาวเจ้าเห็นได้ชัดว่ามิได้มีความเจ็บป่วย เป็นเพียงการเสแสร้งขึ้นมา"

"จะเป็นไปได้... อื้อ!" ก่อนที่ฉีหลินจะตะโกนร้องออกมา กู้อ้าวเวยก็ปิดปากเขาแน่น "ไม่ใช่ว่าเจ้าไม่ได้ต่อสู้ แต่ในจวนฉีอันยิ่งใหญ่นี้เจ้าเป็นคนเดียวที่นางสามารถเชื่อใจได้ แต่เจ้าก็ไร้ฝีมือเช่นกัน ถ้าเจ้าคุณควบคุมสำนักเยียนหยู่เก๋อได้พี่สาวของเจ้าก็จะไม่เศร้าหมองเช่นนั้น "

"เจ้าหมายถึงอันใด" ฉีหลินจับมือนางแล้วกระซิบเบา ๆ