บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 47

ตอนที่ 47 โหวเซ่อปรากฏตัว

"เป็นไปไม่ได้ เจ้าเคยใช้อำนาจทั้งหมดเพื่อแต่งงานกับข้า ตอนนี้เจ้าจะพูดว่าเจ้าไปที่จวนฉีอย่างกล้าหาญโดยไม่ได้คิดอันใดหรือ เอ่ยออกมาแล้วผู้ใดจะเชื่อ?" ดวงตาของซ่านจินจื๋อดุดัน เขาจ้องมองผู้ที่อยู่ใต้บังคับบัญชาที่หมอบอยู่กับพื้นและยังไม่ลุกขึ้นมาพลางเอ่ยต่อ "ยิ่งไปกว่านั้น ข้ายังไม่รู้ว่าเจ้าจะฆ่าคนได้"

"ไม่เชื่อหรือ?" กู้อ้าวเวยขมวดคิ้วแล้วโยนกล่องยาลงบนโต๊ะ

นางไม่เคยออกจากประตู แต่ทุกครั้งที่นางออกมาซ่านจินจื๋อก็มักจะมาที่เรือนแล้วก็คอยจับผิดนาง คอยหาเรื่องทะเลาะกับนาง ในใจของนางเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

“ข้ามิเชื่อ เจ้าก็เป็นแค่สุนัขจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ที่รู้ว่าจะเกลี้ยกล่อมผู้ชายเช่นไรเท่านั้น” ซ่านจินจื๋อกระแทกโต๊ะ ทำให้ทุกคนรอบตัวเขาล้วนหวาดกลัว

เมื่อดวงตาทั้งสี่คู่สบกัน กู้อ้าวเวยมองที่ดวงตาของซ่านจินจื๋อและเห็นเงาสะท้อนของตนเอง ในเมื่อเขาบอกว่านางเป็นจิ้งจอก แล้วเหตุใดจึงต้องใช้นางเล่า? พลันกู้อ้าวเวยก็รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ

นางแค่รู้สึกเยือกเย็นทั้งร่าง และยิ้มเยาะตนเอง ก่อนจะชี้มือไปที่หัวใจของนางแล้วแหย่อย่างรุนแรง ทำให้บาดแผลเกิดความเจ็บปวด "ข้าขอถามท่านหนึ่งคำถาม เลือดหัวใจของข้า มันมีสีแดงหรือสีดำ? "

ซ่านจินจื๋อจ้องมองที่นาง นอกจากวันนั้นที่เขาแทงหน้าอกนาง นางก็ไม่เคยแสดงออกเช่นนี้อีกเลย แต่ทว่าหัวใจของเขากลับแข็งเหมือนเหล็ก เขามองตากู้อ้าวเวยตั้งแต่ต้นจนจบ "แดง"

"แต่หัวใจของท่านเป็นสีดำ" กู้อ้าวเวยยืนขึ้น ปลายนิ้วของนางร่วงลง มีมีดเล็ก ๆ ตกลงไปในมือของนาง นางใช้ปลายมีดชี้ไปที่หน้าอกของซ่านจินจื๋อ "ขอเพียงให้ข้าเอาโลหิตของท่านออกมา ข้าจะสละตำแหน่งพระชายานี้ไปและเราจะมิมีอันใดติดหนี้อะไรเลติดค้างกันอีก"

"บังอาจ!" เฉิงชานร้องออกมา "พระชายา ขอพระองค์จงวางมีดลงด้วย"

"นี่คือสิ่งที่นายท่านของพวกเจ้าเป็นหนี้ข้า" กู้อ้าวเวยจ้องมองซ่านจินจื๋อพลางยืนขึ้นอย่างช้า ๆ "ข้าช่วยชีวิตฉีหลินที่ข้างถนน เพียงเพื่อจะอ้อยเขา ข้าไปตามล่าโจรเพื่อช่วยฮ่องเต้ที่สี่กับท่าน เพียงเพื่ออ้อยเขาให้มาเป็นผู้สนับสนุนลับๆของข้า ข้าช่วยท่านรักษาแม่นางซูพ่านเอ๋อ บอกสูตรลับแก่ท่าน ท่านมิเกรงว่าข้ากำลังทำสิ่งนี้เพื่อความโปรดปรานจากท่านหรือ? ในเมื่อในสายตาของท่านรู้สึกอึดอัดเช่นนี้ ไม่สู้ท่านมอบหัวใจให้ข้า พวกเราจะได้ใช้วิธีเดียวกันขจัดปัญหาไงเพคะ"

"เจ้าคิดว่ามันมีประโยชน์ที่จะคุกคามข้าหรือ?" ซ่านจินจื๋อมองนางอย่างเย็นชา "เจ้าคิดว่าข้ามิกล้าฆ่าเจ้าหรือ?"

"ท่านก็คิดว่าข้าเป็นผู้รักษา แล้วมีดเล่มนี้จะมิฆ่าคนหรือ?" กู้อ้าวเวยยกคางของนางขึ้นมา มีดเล่มเล็กในมือถูกยื่นไปข้างหน้าอีกครั้ง แต่นางก็รู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าที่คอของนางมีมีดเล่มยาวจ่ออยู่แล้ว

"พวกท่านกำลังทำอันใด! มันเป็นเพียงเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้น" ซ่านเชียนหยวนตื่นตระหนก แม้แต่ฉีหลินก็ไม่เคยคิดว่าการที่เขาพากู้อ้าวเวยกลับจวนเพื่อรักษาพี่สาวของเขาเพียงครั้งเดียว จะทำให้เกิดสถานการณ์เช่นนี้ได้ "ท่านอ๋อง พระชายากลับไปกับข้า เพียงเพื่อรักษาท่านพี่ของข้าน้อยจริงๆนะขอรับ"

มิมีอะไรเกี่ยวข้องกัน "กู้อ้าวเวยผลักมีดในมือของนางเข้าไปอีกเล็กน้อยอย่างกล้าหาญ คอของนางถูกเปิดกระดุมออกหนึ่งเม็ด แต่นางก็ยังคงยิ้ม " ท่านอ๋องรู้หรือไม่เพคะว่าซูพ่านเอ๋อแสร้งทำเป็นป่วย? "

ดวงตาของซ่านจินจื๋อเบิกกว้างขึ้น "วาจาเพ้อเจ้อ!"