บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 464

บทที่464 สองสามข้อ

กู้อ้าวเวยอยากพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ไม่พูด แต่ซ่านจินจื๋อส่งคนมาเอานางไปอยู่ในกระโจมเรียบร้อยแล้ว

ให้ชื่อใหม่นางแล้วก็ปล่อยให้วางแผน ที่จริงส่งคนมาล้อมๆเป็นชั้นๆเหมือนการกักขัง

เดิมทีเธอคิดว่าตนเองมาช่วยชีวิตทาสก็เพียงพอแล้วแต่คิดไม่ถึงเลยว่า ซ่านจินจื๋อคนที่เกลียดตนเองนี้จะเอาตนเองไว้ บ้านที่อยู่ในเมืองมีตั้งมากมายแต่กลับเอาเธอไว้ในกระโจม ชัดเจนว่าเขาต้องการจับตาดูเธอตลอดเวลา

นอกจากนี้ ซ่านจินจื๋อเองยังต้องคิดดีๆว่าควรจะจัดการกับเหล่าทาสอย่างไร แล้วก็จัดการกับหน้าที่แท้จริงของหยูนเฉินไม่ได้

จนกระทั่งตอนดึกก็มีป้าถือน้ำเดินเข้ามาแล้วคำนับเรียกเธอเป็นใต้เท้า แล้วก็เอาเสื้อผ้าวางไว้ข้างเตียง “ท่านอ๋องสั่งให้ท่านล้างหน้าล้างตา ท่านเดินทางมาควรชำระร่างกาย”

ให้ตาย!

กู้อ้าวเวยรู้สึกว่าเหมือนแพะเข้าปากเสือ เมื่อเห็นสีท้องฟ้าว่าจะมืดแล้ว กุ่ยเม่ยยังไม่เห็นตนเองก็น่าจะกลับไปส่งข่าวแต่ซ่านเซิ่งหานกำลังคิดวิธีชิงเมืองชี่กลับมา จะมาสนเธอได้อย่างไร

แต่ถ้าสวมชุดผู้หญิงจริงๆซ่านจินจื๋อต้องดูออกแน่ๆยิ่งไม่ต้องพูดถึงที่เขาสั่งให้คนหยิบชุดผู้หญิงออกมา ณ ตรงนั้นอย่างโจ่งแจ้ง ที่กลัวคือแม่ทัพบนถนนนั้นต้องได้ข่าว ถ้าเป็นเรื่องจริงต้องทำให้เธอขายหน้าแน่

เธอรู้ว่าซ่านจินจื๋อไม่ทำตามแผนอะไรแต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะเผด็จการเช่นนี้

“ไม่จำเป็น” กู้อ้าวเวยส่ายหัวแต่ก็มองป้าอย่างละเอียดอีกรอบก็ต้องแปลกใจ “ในค่ายทหารมีผู้หญิงตั้งแต่เมื่อไหร่ ชุดผู้หญิงนี้มาจากไหน”

“หม่อมฉันเป็นคนแคว้นเจียงเยี่ยน ลูกๆก็เป็นทาส ลูกชายที่ไม่ได้เป็นทาสก็หนีไปกับเขา”ป้าพูดเรียบๆ “ที่หม่อมฉันทำเพื่อพวกท่านชาวชางหลานก็เพื่อปกป้องชีวิตลูกๆ”

คำพูดเหล่านี้เต็มไปด้วยความไม่พอใจ กู้อ้าวเวยคิดอย่างละเอียดว่าคนแคว้นเจียงเยี่ยนเหล่านี้ควรจะเคียดแค้นแคว้นเจียงเยี่ยนมาก

แทนที่จะทนทุกข์อยู่ที่นี่สู้คุยกับหญิงแก่ดีกว่าจึงตบๆที่ขอบโต๊ะ “ถ้าป้าไม่ถือสาก็มาพูดคุยเรื่องลูกๆกับข้าเถอะ”

“หม่อมฉันกับลูกเจอกันน้อยมากไม่มีเรื่องอะไร” ป้าตัวสั่นไม่กล้าเงยหน้ามอง

“งั้นก็มาคุยกับข้าเรื่องแคว้นเจียงเยี่ยนสิ ด้านนอกล้วนเป็นกองทัพของชางหลาน ถูกพวกเขาพบสู้คุยกับข้าผู้ที่เป็นเชลยดีกว่า ข้าชื่อหยูนเฉิน ท่านเรียกแค่ชื่อก็พอ”กู้อ้าวเวยดูออกว่าในใจของป้านั้นโกรธ

ป้าผู้ที่ถูกเรียกว่าท่านครั้งแรกก็นับว่ามีความรู้สึกที่ดีกับใต้เท้าที่พูดจาอ่อนโยนท่านนี้ แต่ด้วยตัวตนที่ไม่อาจวางลงได้ จึงได้แต่นั่งลงอย่างตึงๆแล้วพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องแคว้นเจียงเยี่ยน

รอจนกระทั่งดึกๆซ่านจินจื๋อจัดการธุระเรียบร้อยก็ได้ยินเสียงคนพูดคุยกันในเต็นท์

ถ้าไม่ใช่เพราะลูกของป้าอยู่ภายใต้มือของเขาซ่านจินจื๋อก็คงไม่เชื่อคนนี้ อีกด้านหนึ่งเขาก็อยากดูว่าหยูนเฉินนี้จะปฏิบัติต่อคนแคว้นเจียงเยี่ยนอย่างไร จึงฟังอยู่ด้านข้าง

“ป้า ถ้าท่านทำเค้กแคว้นเจียงเยี่ยนได้ครั้งหน้าก็ทำให้ข้าชิมสิ แต่ก่อนตอนที่ข้าไปแคว้นเจียงเยี่ยนยังไม่เคยได้กินเลย”

เพียงแค่ได้ยินประโยคนี้ซ่านจินจื๋อก็รู้สึกปวดหัว

ใครจะไปรู้ว่าป้าทื่อๆผู้นั้นจะหัวเราะแล้วพูดเสียงต่ำว่า “ได้สิเด็กๆในครอบครัวหม่อมฉันก็ชอบกินกัน”