บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 494

บทที่ 494 อย่าพลาดท่า

ค่อยฟื้นขึ้น ในผ้าห่มยังมีกลิ่นชาของโรงเตี๊ยมที่นี่

เรื่องที่เกิดขึ้นบนเขา ทำให้นางตกใจจนต้องลุกขึ้นจากเตียง แล้วก็เห็นหมอกับเฒ่าแก่เนี๊ยะที่ยืนนิ่งอยู่ข้างเตียง ส่วนซ่านจินจื๋อก็นั่งโกรธตาแดงอยู่ที่โต๊ะ

ตอนที่กู้อ้าวเวยลุกขึ้นนั่ง เขาก็ลุกขึ้นตาม

ทั้งสองคนจ้องตากัน กู้อ้าวเวยยังไม่ค่อยรู้สึกตัวเท่าไรก็พูดออกมาว่า “อย่ามาเข้าใกล้ข้า”

ซ่านจินจื๋อก็เข้ามาแต่ไม่ใกล้นาง

กำหมัดแน่น คอเขียวขึ้นเป็นเอ็น ชายที่เป็นชาติเชื้อทหาร ตอนนี้กลับทำอะไรไม่ได้

ถึงแม้จะรู้ว่ากู้อ้าวเวยจะเสียใจเรื่องเด็ก แต่ตนเองก็รู้ว่าถูกซูพ่านเอ๋อหลอกให้ทำอะไรลงไปบ้าง แล้วยังเอาซ่านหลิวเอ๋อร์มาเกี่ยวด้วย

เพราะเขากับซูพ่านเอ๋อ ก็เลยมีคนมาเกี่ยวข้างด้วยมากมาย

หมอถูกทั้งสองทำให้ตกใจจนตัวนิ่งไป ส่วนเฒ่าแก่เนี๊ยะก็เห็นว่าเมื่อวานยังดีๆ กันอยู่เลยทำไมวันนี้ถึงได้แสดงทีท่าน่ากลัวเช่นนี้ใส่กัน

การนิ่งสักพักทำให้กู้อ้าวเวยได้สติขึ้นมาใหม่ นางค่อยจับขอบเตียงเอนตัวลง “ข้าไม่ได้สติไปเมื่อครู่”

น้ำเสียงที่นิ่งๆ ทำให้ซ่านจินจื๋อแปลกใจ

พอเงยหน้าขึ้น นางก็เหงื่อท่วมตัว ตอนนี้สีหน้านิ่งมาก ท่าทางเมื่อวานถูกนางเก็บไว้ข้างในหมดแล้ว “ข้าแค่นึกถึงซีจือ ข้าเสียมารยาทไปหน่อย”

“เมื่อครู่เจ้าห้ามข้าเข้าใกล้เจ้า” ซ่านจินจื๋อกล่าว

สายตานางดูสับสน ตัวก็แข็งทื่อ กู้อ้าวเวยเหมือนว่าจะจำในสิ่งที่ตนพูดไม่ได้ ตอนนี้ก็เหมือนแมวที่ถูกเหยียบหางแล้วขนพองทั้งตัว “ข้าไม่ได้หมายถึงเจ้า”

คือข้า

ซ่านจินจื๋อรู้ดี เขาแหวกหมอที่ยืนขวางอยู่แล้วมานั่งข้างเตียง

กู้อ้าวเวยเก็บเอาความกลัวของตนเองไว้อย่างดี ตัวสั่นเพียงเล็กน้อย แต่ซ่านจินจื๋อก็ดูออก

มือถูกเขาจับไว้เบาๆ แล้วมีเสียงพูดว่า “ข้าจะชดใช้เจ้า”

“เทียบกับข้า เจ้าควรชดใช้คนที่ตายไปแล้วมากกว่า” กู้อ้าวเวยเอามือออก แล้วเอาผ้าห่มออก “ในเมื่อรู้ความจริงแล้ว ก็กลับไปเถอะ”

“เจ้าต้องพักผ่อน” ซ่านจินจื๋อกดไหล่นาง

“ถ้าใครทำร้ายอาจารย์ของข้า ข้าจะไม่ให้มันมีความสุข” กู้อ้าวเวยเอามือมาจับมือเขาแทน “อย่าบอกว่าเจ้ายังไม่อยากกลับไปทรมานนาง”

นิ่งไปพักใหญ่ ในตอนที่ทุกคนตะลึงตกใจ เขาก็กอดนางไว้แน่น กู้อ้าวเวยจะดิ้นออก แต่ก็ถูกสายตาของเขาจ้องเขม็งไว้ “เจ้าต้องฟังข้า”

กู้อ้าวเวยไม่อยากพูดมาก แล้วเงินวางไว้แล้วยอมให้เขาเอาผ้าห่มมาห่อขึ้นรถม้าไป ตอนนั้นเองมีคนขับรถมาอีกคนซ่านจินจื๋อกอดไหล่นางแล้วจ้องนาง “ถ้าไม่สบายตรงไหนก็บอกข้า”

“ข้าขอเตือนเจ้า ว่าอย่ามาใช้วิธีของซูพ่านเอ๋อกับข้า” กู้อ้าวเวยพิงผนังรถม้าแล้วเอาผ้ามาคลุมตัวไว้ “ข้าสบายดีหมดทุกอย่าง”

“ตอนที่อยู่ในจวน เจ้าเคยนอนกับข้าอย่างสงบไหม?”

“สักครั้งก็ไม่มี” กู้อ้าวตอบ