บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 541

บทที่541 ไม่ช่วย

ท่าทีของซ่านเซิ่งหานเปลี่ยนไปในทันที

เฉิงยีนำคำพูดกลับมา

ซ่านจินจื๋อตะคอกแล้วส่งสมุดบัญชีให้รองแม่ทัพ “เขาหลอกคนอย่างเวยเอ๋อได้ แต่ถ้าหากตอนนี้เขาไม่กลับตัวกลับใจ ข้าก็จะบอกเรื่องนี้กับเสด็จพี่”

เฉิงยีซ่อนตัวอยู่ในความมืด ในขณะที่เฉิงซานกำลังติดตามซ่านจินจื๋อ “องค์ชายสาม ไม่ได้บอกเรื่องของหยุนหว่านฮูหยินกับผู้อื่น ดังนั้นเขาจึงไม่ควรร่วมมือกับกู้เฉิงอีกต่อไป”

ซ่านจินจื๋อหยุดเดินพร้อมกับสายตาที่หรี่ลงเล็กน้อย “หากเขาช่วยเวยเอ๋อล่ะ?”

“ท่านหมายความว่าองค์ชายสาม มีความจริงใจต่อฝ่าบาท?” เฉิงซานก็ผงะเล็กน้อย

“เขาไม่ได้รับสิ่งของอะไรมากมาย” ซ่านจินจื๋อรู้สึกว่ามีความเป็นไปได้

เมื่อถึงข้างสนามฝึก กู้อ้าวเวยก็ถือขนมเปี๊ยะสดที่เอามาจากครัวไว้ในมือ พร้อมทั้งกินไปด้วยและสอนเขียนตัวอักษรไปด้วย

ซ่านจินจื๋อเดินมาหานาง จากนั้นทหารก็ยืนทำความเคารพ กู้อ้าวเวยเงยหน้าขึ้นมองเขาแล้วกินขนมเปี๊ยะสดอย่างสบายใจ “เราจะออกเดินทางเมื่อไหร่?”

“ต้องรออีกสองสามวัน แคว้นซินต้องการจะส่งคนมา” ซ่านจินจื๋อโบกมือไปมาแล้วนั่งลงข้างๆกู้อ้าวเวยจากนั้นก็มองดูชื่อที่

คดเคี้ยวบนเศษกระดาษข้างๆเขา

ทหารแต่ล่ะคนนั่งหลังตรง แต่กู้อ้าวเวยกลับสนใจแต่เรื่องของตนเอง “ส่งใครมา?”

“ก่อนคนนั้น” เนื่องจากมีผู้คนจำนวนมากมาย ซ่านจินจื๋อจึงต้องอ้างอิง

กู้อ้าวเวยเลิกคิ้วแล้วมองไปที่เขา “เจ้ารู้ข่าวอะไรอีกบ้าง? นักเดินทางไม่ควรรู้หลังจากที่ออกเดินทางไปแล้วใช่หรือไม่?”

หลังจากที่ถูกกู้อ้าวเวยสอบสวน แต่ซ่านจินจื๋อก็ยังคงเงียบ

กู้อ้าวเวยวางขนมเปี๊ยะสดที่อยู่ในมือลงแล้วหันหน้าไปมองเขา “ข้าได้รับข่าวบางอย่างที่เกี่ยวกับเจ้า”

“ฮะ?” ซ่านจินจื่อมองกู้อ้าวเวยขยับเข้ามาแล้วกระซิบที่ข้างหูของเขา

“คนในตำหนักอ๋องจิ้งถูกล้างไพ่ภายในครึ่งปี ซึ่งกู้จี้เหยาเป็นคนทำ”

โดยปกติข่าวของกู้อ้าวเวยจะมาจากทิงเฟิงเก๋อ ไม่กี่วันที่ผ่านมาเรื่องของกู้จี้เหยาถูกตรวจสอบ นางนึกถึงความร่วมมือระหว่าง

กู้จี้เหยากับฉางอีฉินและยังคิดจะทำร้ายตัวเอง ยิ่งทำให้ผู้คนค้นหาข่าวของกู้จี้เหยา

เพิ่งจะได้รับข่าว

ซ่านจินจื๋อมองไปที่เฉิงซาน เฉิงซานขมวดคิ้วแล้วออกไปจัดการกับเรื่องนี้

“กู่เซิงไปหาซูพ่านเอ๋อที่คุกใต้ดินแล้วพานางออกไป กู้เฉิงคิดว่าซูพ่านเอ๋อใช้เคล็ดลับความงามแล้วไปอยู่ที่โรงเตี๊ยม” ซ่านจินจื๋อพูดเสียงเบาแต่ระยะห่างของทั้งสองก็ไม่ได้ไกลกันเท่าไหร่นัก

“เรื่องของนาง” กู้อ้าวเวยโบกมืออย่างเกียจคร้าน แต่กู้เฉิงก็ได้ทำเรื่องที่อยากทำล่วงหน้าแล้ว

ซ่านจินจื๋อต้องสงบสติอารมณ์โดยอ่านหนังสือที่อยู่ในมือกู้อ้าวเวย

......

ไม่กี่วันต่อมา กู่เซิงก็มาที่นี่ทั้งวันทั้งคืน

คนสนิทของกู้เฉิงตามมาสองสามคน กู้อ้าวเวยต้องซ่อนตัวที่หลังฉากกั้นแล้วนำเรื่องนี้ไปบอกซ่านจินจื๋อกับซ่านเซิ่งหาน

กู้อ้าวเวยเดินไปรอบๆฉากกั้นแล้วมาหยุดตรงหน้ากู่เซิง “ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้าจะทำดีกว่าที่ข้าคิดไว้”

“ข้ารู้ว่าเจ้าจะบอกอะไรกับพ่อของเจ้า” ไหล่ของกู่เซิงผ่อนคลายลงเล็กน้อยแล้วมองนางด้วยรอยยิ้ม “พ่อของข้าไม่ไว้ใจข้าเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ข้าต้องการความช่วยเหลือจากเจ้า”

“เชิญพูด” กู้อ้าวเวยเดินไปหาซ่านจินจื๋อแล้วนั่งลงข้างๆเขา

“ข้าต้องการความช่วยเหลือจากอ้ายจือ แต่สถานการณ์ของนางตอนนี้ไม่สู้ดีนัก หากแคว้นเอ๋อตานสามารถแสดงความจริงใจได้บ้าง...”

“ข้าไม่ต้องการให้แคว้นเอ่อตานเข้ามาแทรกแซง” กู้อ้าวเวยมองเขาอย่างเย็นชา จากนั้นค่อยๆรินชาที่อยู่ในมือ “ซูพ่านเอ๋อ

สามารถช่วยเจ้าติดต่อได้ แต่อันตรายก็คือนางจะรู้ว่าเจ้าไม่ชอบกู้เฉิง เจ้าจงพิจารณาความสำคัญแล้วตัดสินใจเลือก”

“ข้าคิดว่าเจ้าจะช่วยข้า”

“นั่นเป็นเพียงสิ่งที่เจ้าคิด” กู้อ้าวเวยวางกาน้ำชาลงแล้วยิ้ม “แคว้นเอ่อตานกับแคว้นชางหลานไม่สามารถแทรกแซงในสนามรบระหว่างพวกเจ้าได้อีกต่อไป แต่เจ้าสามารถพิจารณาให้อ้ายจือกลายเป็นคนของเจ้าได้หรือ... ได้รับความไว้วางใจและการป้องกันจากล่ายเสวียน”

กู่เซิงเงียบไปชั่วขณะก่อนที่จะกล่าวขอบคุณแล้วจากไป

เขาเข้าใจว่ากู้อ้าวเวยต้องการจะพัฒนาพลังของนางและไม่คิดว่าซูพ่านเอ๋อจะรู้ความจริง

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็มีหลายสิ่งที่เขาทำได้

ซ่านจินจื๋อมองไปที่กู้อ้าวเวยอย่างแปลกใจ “หากซูพ่านเอ๋อรู้ถึงความเกลียดชังของเขา นางก็จะไม่ระงับข้อพิพาทและไม่หยุดสร้างปัญหา”

“แต่ถ้ายิ่งรู้เยอะ ก็ยิ่งง่ายที่จะตกลงไปในโคลน” กู้อ้าวเวยจิบชาและเอนหลังบนเก้าอี้อย่างเกียจคร้าน

“ยิ่งนางรู้มากเท่าไหร่ นางก็จะทุกข์ทรมานมากเท่านั้น ตอนนี้นางอยู่ที่โรงเตี๊ยม นางจับกู่เซิงไว้แน่นเพียงเพราะแรงกระตุ้นเท่านั้น ถึงแม้ว่านางจะรู้ แต่นางก็ไม่กล้าเดิมพันว่ากู้เฉิงเชื่อมั่นในตนเอง”