บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 542

บทที่542 พ่อ

“แขกประจำมาแล้ว!”

แม่เล้าท่าทางกระตุ้งกระติ้งเดินไปส่งแขกด้วยรอยยิ้มพร้อมกับชั่งเงินในมือ แต่กลับมองไปที่หญิงสาวที่ถูกมัดมืออยู่บนเตียงอย่างไม่แยแสและหัวเราะเบาๆ “หากเจ้าเป็นสาวบริสุทธิ์ที่เชื่อฟัง เจ้าจะไม่ทุกข์ทรมานเช่นนี้”

ซูพ่านเอ๋อนอนเปลือยกายอยู่บนเตียงที่กระจัดกระจาย ร่างกายของนางเจ็บปวดราวกับถูกบดขยี้ แม้ว่าคราบน้ำตาจะยังพร่างพราวแต่กลับไม่สามารถลบความอยากฆ่าคนของนางได้เลย

“ข้าจะฆ่าพวกเจ้า...”

“โอ้โห ไม่มีหญิงสาวคนไหนที่มาหาข้าที่นี่แล้วพูดเช่นนี้” แม่เล้าปิดปากแล้วหัวเราะเบาๆ จากนั้นก็ยกมือเรียกพนักงานสองคนมา “พานางลงไปชั้นล่างเพื่อรับการฝึกที่ดี แม้ว่าข้าจะไม่ได้ขาดท่านชายที่มีอารมณ์รุนแรง แต่การทำร้ายใครสักคนมันก็เป็นบาป”

“ขอรับ” พนักงานสองคนนั้นหัวเราะออกมาและไม่ได้สนใจการขัดขืนของซูพ่านเอ๋อเลยแม้แต่น้อย จากนั้นก็พานางลงไปชั้นล่าง

เมื่อเห็นสิ่งที่น่ากลัวเหล่านั้น ขาของซูพ่านเอ๋อก็สั่นจนไม่สามารถควบคุมได้ รอยแผลที่ขาขวาก็ยังไม่หาย มีเพียงแม่เล้าเท่านั้นที่ดูตื่นตาตื่นใจ แล้วโยนขี้ผึ้งที่อยู่บนหลังตู้ใส่มือพนักงาน “หลังจากใช้ยานี้ก็ใช้ของเหล่านั้นทำสองสามวัน แม้แต่ชายที่ซื่อสัตย์ก็มีชีวิตเป็นเพียงชายขายบริการให้กับชายด้วยกันเอง”

“เจ้าทำแบบนี้กับข้าไม่ได้!” ซูพ่านเอ๋อคลุมร่างกายของนางด้วยผ้าที่เหลืออยู่ ไหล่ของนางสั่นสะท้าน

แต่แม่เล้าก็เคยหญิงสาวแบบนี้มาแล้วนับไม่ถ้วน แค่เพียงรอทุกอย่างพร้อม จากนั้นนางก็เดินออกมาจากห้องอย่างช้าๆ โดยมีเสียงกรีดร้องที่น่าเวทนามาจากด้านหลัง แต่นางกลับค่อยๆเดินไปด้านข้างของห้องและได้เห็นกู่เซิงที่กลับมาอย่างรีบร้อน

“ใต้เท้าข้าทำทุกอย่างตามคำสั่งของท่านแล้ว” แม่เล้าฉีกยิ้ม

กู่เซิงตัวแข็งทื่อเมื่อได้ยินเสียงด่าทอที่ดังมาจากในห้องจึงกระแอมอย่างเขินอาย “ทำได้ดีมาก อีกไม่กี่วันข้าจะมารับนางไป การแสดงนี้อาจจะเป็นเรื่องยากในการเตรียมตัว”

ธนบัตรหนึ่งใบตกอยู่ในมือของแม่เล้า

“ใต้เท้ามีความจริงใจเช่นนี้ ฝากการแสดงนี้ไว้กับข้าเถอะ”

“อย่าปล่อยให้นางหนีไปแล้วอย่าฝึกแบบนี้อีก ให้นางได้พบกับแขกมากขึ้น ในวันข้างหน้าข้าจะได้คุยกับนางได้”

หลังจากที่กู่เซิงพูดจบ เขาก็แอบพาใครบางคนออกไป

แม่เล้าพยักหน้าซ้ำๆ ในขณะที่ถือธนบัตรอยู่ในมือ

และซูพ่านเอ๋อก็ไม่รู้ว่าทั้งหมดนี้มีกู่เซิงอยู่เบื้องหลัง

รถม้าของกู่เซิงออกจากโรงเตี๊ยมอย่างช้าๆ แต่ตัวเขาเองกลับมาที่บ้านที่อยู่ในเมือง อ้ายจือที่สวมเสื้อคลุมก็ออกมาหาเขา

“เมี่ยวหานอยากไปหาซูพ่านเอ๋อหลายครั้งแล้ว ข้าก็ได้แต่ปลอบ”

“ข้าต้องการให้พ่อของเจ้าโค้นล้มพ่อของข้า” กู่เซิงดึงหมวกลง

อ้ายจือตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งแล้วยิ้มอย่างชั่วร้าย “ข้าคิดว่าเจ้าจะต้องการแย่งชิงบัลลังก์มากกว่านี้”

“นั้นไม่ควรมาจากน้ำมือของกู้เฉิง” กู่เซิงก้มหัวลงแล้วเอนตัวเข้าใกล้อ้ายจือ “ข้ารู้ว่าเจ้าต้องการพิสูจน์ความแข็งแกร่งของตนเอง แต่ข้าไม่สามารถรับประกันผลลัพธ์ในอนาคตของเจ้าได้”

“ทำไมเจ้าต้องที่จะโค้นล้มพ่อของเจ้า”

“เขาไม่เหมาะสมที่จะเป็นพ่อของข้า” กู่เซิงตอบ

ทั้งสองเงียบไปชั่วขณะ การเคลื่อนไหวของอ้ายจือในการจับมีดที่อยู่ใต้เสื้อคลุมก็เริ่มผ่อนคลายลง จากนั้นนางก็ถอดหมวกออก “ข้าเต็มใจที่จะช่วยเจ้า แต่เจ้าต้องสัญญากับข้าเงื่อนไขหนึ่ง”

“เจ้าพูดมา”

“ในภายภาคหน้าไม่ว่าเจ้าจะเป็นอ๋องหรือเป็นมือขวาของอ๋องซิน ข้าหวังว่าเจ้าจะปฏิบัติต่อผู้หญิงทุกคนอย่างเท่าเทียมกันและให้ผู้หญิงมีส่วนร่วมในการเมือง” อ้ายจือพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล