บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 543

บทที่543 ใต้ต้นไม้แห้ง

กู้จี้เหยาคิดไม่ถึงว่ากู้อ้าวเวยจะตรงมาที่วิหารชิงเฟิงของตน

ทาสรับใช้ที่อยู่ข้างๆนำน้ำชามาให้กู้อ้าวเวย กู้จี้เหยาที่สวมชุดสีขาวอมฟ้าทำให้นางงดงามอย่างไร้ที่ติ

ในตอนนี้กู้อ้าวเวยกลับเปลี่ยนจากชุดธรรมดามาเป็นชุดที่หรูหรา ไม่ใช่เพื่อสิ่งอื่นใด แต่เพียงเพราะอยากแตกต่างจากพระชายาจิ้งในอดีต

“คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะเป็นคนสุดท้ายที่อยู่ข้างกายเขา”

กู้จี้เหยาวางจานเค้กลงบนโต๊ะด้วยสายตาของความผิดหวัง

“ข้าก็คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะนั่งกับข้าอย่างสงบอย่างในตอนนี้” กู้อ้าวเวยหยิบชาแต่กลับไม่สนใจเค้กเหล่านั้นเลย

เมื่อมองลึกลงไปในดวงตาคู่นั้น กู้จี้เหยาก็หัวเราะกับตัวเอง “ข้าไม่วางยาเจ้าหรอก หรือว่าเจ้าเห็นหน้าข้าแล้วถึงกับกินขนมที่เจ้าชอบไม่ลง?”

“ก็แค่ระวังตัว”

“เจ้าช่างแตกต่างจากผู้อื่นจริงๆ” กู้จี้เหยาหัวเราะเบาๆแล้วหยิบเค้กให้ตัวเองหนึ่งชิ้น ก่อนที่จะหัวเราะกับตัวเอง “หากเป็นผู้อื่นก็คงจะรักษาหน้าหรือว่าจะพูดออกมา”

กู้อ้าวเวยไม่รอช้า วางใบหย่าลงบนโต๊ะแล้วส่งให้นาง “หากเจ้าต้องการ ข้าสามารถหาคนที่ดีให้เจ้าได้”

รูม่านตาของกู้จี้เหยาเล็กลง เค้กที่อยู่ในมือหล่นลงพื้น

กู้อ้าวเวยไม่ได้มีสีหน้าที่เปลี่ยนแปลง เพียงแต่มองกู้จี้เหยาแกะใบหย่าออกดูด้วยมือที่สั่นเทา นางแทบจะรอไม่ไหวที่จะจารึก

ทุกคำไว้ในใจ จากนั้นไม่นานใบหย่าก็เปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา แต่นางกลับค่อยๆยิ้มออกมา

กู้อ้าวเวยกำมือแน่นเพื่อไม่ให้รู้สึกว่านางน่าสงสารเกินไป “เขารู้มาตั้งแต่แรกเรื่องที่เจ้าโกหกลูกชายของเขา ดังนั้นจึงไม่ต้องรับผิดชอบในเรื่องการเปลี่ยนคนรับใช้ในจวนเป็นการส่วนตัว”

ความหมายก็คือทั้งหมดนี้เป็นความรับผิดชอบของนาง

กู้จี้เหยาตกตะลึง แต่หลังจากนั้นไม่นาน นางก็กลับไปมองที่กู้อ้าวเวยด้วยรอยยิ้ม “ถ้าเช่นนั้นเจ้ารู้หรือไม่ว่าวิหารเฟิ่งหมิงมีอะไร? ตอนที่เจ้าท้อง ซ่านจินจื๋อผสมยาลงในอาหารของเจ้า? ลูกของเจ้าเห็นทีว่าจะไม่มีชะตารอด”

กู้อ้าวเวยรู้สึกหายใจไม่ออก แล้วมองไปยังกู้จี้เหยาที่เก็บใบหย่าไว้ในเสื้อผ้าราวกับมันเป็นของมีค่า น้ำตาที่ไหลรินแต่ใบหน้ากลับมีรอยยิ้ม “เจ้าคิดว่าข้าจะล้างไพ่จวนจริงๆรึ?”

“ข้าแค่อยากรู้ว่าซ่านจินจื๋อจะทำอะไรกันแน่”

“เจ้ายังรู้อะไรอีกบ้าง?” กู้อ้าวเวยแสร้งทำเป็นนิ่งเฉยแล้วมองไปที่ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความบ้าคลั่งของกู้จี้เหยา

“ข้ารู้ข้อตกลงของเขากับฮองเฮา” กู้จี้เหยาลุกขึ้นอย่างสบายๆแล้ววางมือลงบนขอบโต๊ะจากนั้นก็โน้มตัวไปหากู้อ้าวเวยจนกระทั่งจมูกสัมผัสกันแล้วกระซิบว่า “เขารู้เรื่องเจ้าไม่น้อยเลยจากซู๋ฮองเฮาและยังรู้จักท่านชายที่ชื่นชมเจ้าในตอนนั้น...”

“หลังจากใช้งานเจ้าแล้ว ก็ให้ท่านชายเหล่านั้นลิ้มลองรสชาติของเจ้า”

ประโยคสุดท้ายถูกลากเสียงด้วยความจงใจตามด้วยเสียงหัวเราะเบาๆที่เต็มไปด้วยความดูถูก “ไม่เพียงแค่นั้น เขาได้คิดไว้แล้วว่าจะทำอย่างไรให้เจ้าพังพินาศและออกจากตำหนักอ๋องจิ้ง แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ลังเลที่จะสัญญาให้ความช่วยเหลือซู๋ฮองเฮา”

มือที่อยู่ใต้โต๊ะกำหมัดแน่น

แม้ว่านางจะรู้ว่ามันเป็นเรื่องอดีต แต่มันก็ทำให้นางเหงื่อแตกพลั่กๆและปวดร้าวในใจ