บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 546

บทที่546 หาเรื่องใส่ตัว

“กู่เซิงต้องการกำจัดกู้เฉิงมากเกินไป”

กู้อ้าวเวยกอดชิงจือบนเตียงแล้วมองไปที่ผิงชวน “ข้าต้องการเข้าถึงกู้เฉิงและซูพ่านเอ๋อ แต่เขากลับใช้การหายตัวไปของ

ซูพ่านเอ๋อ เพื่อกระตุ้นความร่วมมือระหว่างข้ากับกู้เฉิง”

“มันไม่ดีสำหรับเขา เหตุใดเขาจึงทำเช่นนี้?” ผิงชวนไม่เข้าใจ

“ตอนนี้เขาอยากให้ข้าพาซูพ่านเอ๋อออกไปอย่างเงียบๆ ดังนั้นเขาจะใช้เรื่องนี้สร้างความวุ่นวายให้กับกู้เฉิง ด้วยวิธีนี้ เดิมทีกู้เฉิงคิดว่าจะได้รับใบสั่งยา แต่ตอนนี้กลับไม่ได้ ซึ่งมีเพียงสองวิธีเท่านั้น หนึ่งคือนำซูพ่านเอ๋อมาเป็นข้อต่อรองอีกครั้ง และสองคือไล่ล่าข้าและส่งคนมาทำให้ข้าเดือดร้อนเพื่อเอาใบสั่งยา”

นับว่ากู้อ้าวเวยมีความละเอียดรอบคอบมาก นางไม่สนใจความเจ็บปวดที่เท้าเลยแม้แต่น้อย จากนั้นเดินไปที่ตู้เพื่อจัดกระเป่าเดินทาง

“และตอนนี้สถานะของเจ้าไม่เหมือนเดิม ไม่ว่าจะเลือกทางไหนเขาต้องใช้กำลังคนและทัพยากรจำนวนมากเพื่อแก้ไขเรื่องนี้ และกู่เซิงก็สามารถใช้โอกาสนี้ในการสร้างปัญหาได้เช่นเดียวกับที่เขาได้พบกับอ้ายจือเมื่อไม่นานมานี้” ผิงชวนได้รับข่าวมาอย่างมากมาย

เมื่อเก็บสัมภาระทั้งหมดแล้ว กู้อ้าวเวยก็กลับมาที่ความคิดของตัวเอง “ถ้าเช่นนั้น เขาก็ควรจะลงมือ ข้าจะไปที่นั่นด้วยตัวเองแล้วค่อยแอบพาซูพ่านเอ๋อกลับมา”

“แต่ด้วยวิธีนี้กู้เฉิงจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อไล่ล่าเจ้า” ผิงชวนก้าวไปข้างหน้าแล้วดึงสัมภาระของนางไว้

“แทบจะหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะโดนไล่ล่า อย่างมากที่สุดข้าก็ถูกจับเป็นกลับไปและเพื่อโอกาสกู่เซิง สำหรับข้ามีแต่สิ่งที่ดี ไม่มีอันตรายใดๆ” กู้อ้าวเวยดึงสัมภาระของตัวเองออกมา

ผิงชวนไม่สามารถหาหักล้างเหตุผลของกู้อ้าวเวยได้ จึงไม่สามารถหยุดนางได้

มีเพียงคนเดียวที่จะสามารถหยุดนางได้ด้วยการทำตัวไร้ยางอายและขี้โกง ซึ่งตอนนี้บาดเจ็บสาหัสด้วยน้ำมือของกู้อ้าวเวยเองและถูกส่งไปยังตำหนักอ๋องจิ้งอย่างไม่เต็มใจ

ในตอนนี้ชิงจือก็ได้คว้าตัวนางไว้ “แม่จะเป็นอันตรายไหม?”

“ไม่มีทาง” กู้อ้าวเวยยกมือขยี้ผมของเขาจากนั้นก็ก้มตัวลงมองเขา “ผิงชวนจะดูแลเจ้าอย่างดี ข้าจะรีบกลับมา”

“แต่แผลที่เท้าของเจ้ายังไม่หายดี โม่เหยียนบอกให้ข้าดูเจ้าให้ดีๆ” ชิงจือยังคงกอดนางไว้

ความเจ็บปวดที่เท้านั้นชัดเจนมาก แต่ถ้าหากขึ้นรถม้าไปสักพักก็คงไม่มีปัญหา

กู้อ้าวเวยไม่รู้ว่าจะทิ้งเด็กที่มีสติสัมปะชัญญะคนนี้ได้อย่างไร จึงหันไปทางผิงชวนเพื่อขอความช่วยเหลือ

ผิงชวนก้าวไปข้างหน้าแล้วกอดชิงจือไว้ในอ้อมแขน “หากเจ้าต้องการจะไปจริงๆ ก็ควรรอให้อ๋องจิ้งอยู่ด้วย หรือไม่ก็มีกุ่ยเม่ยอยู่ข้างๆก็ยังดี ข้ายังต้องช่วยงานราชการ ไม่สามารถไปปกป้องเจ้าได้”

“ข้าคิดว่ากู่เซิงและอ้ายจืออยากจะร่วมมือกับข้า ซึ่งเราก็ต้องแสดงความจริงใจต่อกัน”

กู้อ้าวเวยแบกสัมภาระอย่างดื้อรั้น นั่นหมายความว่า อาจจะยังมีคนอื่นที่คอยปกป้องนาง

“ข้าคิดว่าร่างกายของอ๋องจิ้งไม่มีปัญหาในการฟื้นตัวจากการได้รับบาดเจ็บในระหว่างทาง” เมื่อผิงชวนพูดเสร็จ เขาก็ยัดชิงจือไว้ในอ้อมแขนของนางโดยไม่พูดอะไรและไม่ได้สนใจการต่อต้านของนางเลย จากนั้นก็ล็อคประตูและนำเรื่องนี้ไปบอกกับ

ซ่านเชียนหยวน

“ควรจะกักตัวนางไว้สักสองสามวัน มิฉะนั้นก็จะสร้างปัญหาทุกวันและร่างกายก็จะไม่ดีขึ้น” ซ่านเชียนหยวนเห็นด้วยกับการกระทำของผิงชวน

เมื่อซ่านจินจื๋อตื่นขึ้นมาบนเตียง หลังจากที่เขาหลับไปสองวันเต็มๆ ซ่านเชียนหยวนที่ยืนพิงประตูอยู่ได้เล่าเรื่องนี้ให้ฟังและกระซิบว่า “เจ้าติดหนี้นางเพราะมีดเล่มนี้”

“ให้คนไปเตรียมตัวและออกเดินทางในวันพรุ่งนี้” ซ่านจินจื๋อพยายามลุกขึ้นจากเตียง ทันใดนั้นอาการเจ็บปวดที่หน้าอกของเขาก็เพิ่มขึ้น มันเจ็บปวดกว่าบาดแผลที่สาหัสในสนามรบหลายเท่า