บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 56

ตอนที่ 56 เข้าใจผิด

“ที่พ่านเอ๋อส่งคนตามท่านเพียงแค่เกรงว่าท่านจะได้รับอันตราย”

ซ่านจินจื๋อเดินเข้ามาจากข้างประตูด้วยความโกรธจับตัวซูพ่านเอ๋อให้ลุกขึ้นยืนมองด้วยสายตาเจ็บปวด

ซูพ่านเอ๋อดวงตาแดงก่ำรู้สึกน้อยใจจนต้องโผเข้าอ้อมกอดของซ่านจินจื๋อ

ใจก็อดคิดไม่ได้ว่าซ่านซินหยวนคนนี้นั้นหลงใหลใครรักในตัวของกู้อ้าวเวย ไม่เช่นนั้น ตอนที่นางพูดถึงกู้อ้าวเวยทำไมเขาถึงจ้องโกรธขนาดนั้นด้วย?

“เสด็จอา ท่านก็รู้เรื่องนี้หรือ!” ซ่านเซียนหยวนก้าวไปข้างหน้าสองก้าวจ้องมองไปยังเป้าหมายท่านอ๋องเทพแห่งสงครามตรงหน้าใจที่ร้อนระอุฉับพลันเคร่งขรึมขึ้นมา

“แน่นอนว่าข้อจะต้องรู้ เจ้าคงจะคิดว่าเมืองเทียนเหยียนนี่จะเป็นพรมแดนก็ทะเลทรายหรืออย่างไร! จะทำอะไรตามอำเภอใจก็ได้! เจ้าก็รู้ว่ามีคนมากมายคอยจับตาดูเจ้าในฐานะที่เจ้าเป็นองค์ชาย!” เสียงของซ่านจินจื๋อค่อยๆดังขึ้น เฉียบขาดราวกับอยู่ที่ลากฝึกซ้อม

ซ่านเซียนหยวนคลายมือที่กำแน่น “ข้าไม่ได้อยากเป็นองค์ชายอีกแล้ว”

ซ่านจินจื๋อขมวดคิ้วยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อซ่านเซียนหยวนก็เดินจากไปด้วยโทสะ เหลือเพียงซูพ่านเอ๋อที่กำลังกำชายเสื้อของเขาไว้พลางพูดด้วยเสียงต่ำเบา “ท่านพี่จื๋อ รอให้เขาใจเย็นลงอีกเสียหน่อยเถิดเจ้าค่ะ....องค์ชายก็ไม่ใช่เด็ก ๆแล้ว เขารู้ว่าอะไรผิดอะไรถูก”

ถ้าหากว่าองค์ชายสี่เป็นเครื่องมือให้นางใช้ต่อไม่ได้แล้วก็คงต้องกำจัดทิ้ง

ซ่านจินจื๋อหยุดเดินเพราะยังไงก็ตามไม่ทันทำได้เพียงถอนหายใจและได้แต่หวังว่าหยวนเอ๋อจะเข้าใจถึงความทุกข์อยากลำบากในใจของเขา

อีกด้าน ซ่านเซียนหยวนเดินปึงปังเข้ามายังวิหารเฟิ่งหมิง

หยินเชี่ยวและชิงต้ายเห็นว่าเขานั้นเดินเข้ามาด้วยอารมณ์โทสะราวกับไฟ ทว่ากู้อ้าวเวยบอกว่าสองสามวันนี้จะทดลองยาและจะไม่พบกับใครทั้งสิ้น ชิงต้ายทำได้เพียงก้มหัวรายงาน “องค์ชายสี่ พระชายาไม่สามารถออกมาพบท่านได้”

เมื่อพูดจบ ซ่านเซียนหยวนรู้ว่าตอนนี้กู้อ้าวเวยกำลังตกอยู่ในสถานการณ์ยากลำบากจึงต้องใจเย็นลงและคิดไปถึงว่าถ้าหากนำเรื่องความแค้นระหว่างตนและซ่านจินจื๋อไปบอกกู้อ้าวเวยก็เป็นการนำไฟมาสู่ตนเองจึงสะบัดแขนเสื้อและเดินออกไปพลางนัดหมายซ่านเชิ้งหานไปเจอกันที่โรงเตี๊ยม

ซ่านเชิ้งหานสวมชุดสีน้ำเงินเข้มและมีหญิงงามเยว่ชิงผู้ติดตามมาด้วย เมื่อเห็นว่าซ่านเซียนหยวนโมโหโทสะก็ทำอะไรไม่ถูก “น้องสี่ไปเจอเรื่องน่าโมโหอะไรมาอีกละ?”

“เสด็จอาส่งคนติดตามข้า!” ซ่านเซียนหยวนดื่มเหล้าเข้าไปจอกใหญ่และเช็ดมุมปากด้วยความโมโห “แล้วยังมาบอกว่าเพื่อข้าดีต่อข้า! ช่างน่าขันเสียจริง!”

“องค์ชายสี่ใจเย็นลงเสียหน่อยเถิด” เยว่ชิงลุกขึ้นรินชาให้แต่ก็ยังมองไปที่ซ่านเชิ้งหานเขากำลังขมวดคิ้วและเก็บพัดลงไป “เสด็จอาเพียงแค่เป็นห่วงเจ้า”

“ช่างเถอะ ไม่พูดเรื่องนี้แล้วพวกเรามาดื่มเหล้ากันเถอะ!” ซ่านเซียนหยวนไม่ดื่มชาเอาแต่ดื่มเหล้าแก้วแล้วแก้วเล่า

หลังจากดื่มกันไปสามรอบ ซ่านเชิ้งหานก็ให้เหตุผลที่จะขอตัวแยกออกไปชั่วครู่

เหลือเพียงเยว่ชิงคนเดียวที่อยู่ดูแลซ่านเซียนหยวน เยว่ชิงรินเหล้าให้แก่เขาพลางกระซิบว่า “เยว่ชิงถือวิสาสะขอให้องค์ชายสี่ทรงระวังท่านอ๋องจิ้งไว้”

“หมายความว่าอย่างไร?” ซ่านเซียนหยวนสร่างขึ้นมาทันใดใช้นำเสียงทุ้มต่ำกดดันออกมา

เยว่ชิงหลุบตาและพูดต่อว่า “องค์ชายสามถึงแม้จะไม่พูดแต่ว่าทราบดี องค์ชายสี่ยังทรงจำเรื่องก่อนหน้านี้องค์ชายสามขังตัวเองเพื่อรักษาบาดแผลแต่ที่จริงแล้วนั้นถูกพิษเข้าได้หรือไม่?”

“จำได้”