บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 563

บทที่ 563 อาการป่วยทางใจ

พักใหญ่ ก็ไม่ได้ยินเสียงกุ่ยเม่ย

พอหันหน้าไป ก็เห็นซ่านจินจื๋อนั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้น หัวเข่าก็มาชนๆเท้าของนาง แล้วก็เอาเบ็ดขึ้นมา “ข้าขอโทษ”

“งั้นก็อย่าให้ข้าเห็นหน้าเจ้า หรือไม่ก็ส่งข้าไปตำบลเหยสุ่ย”

“ตอนแรกเจ้าหนีออกมาจากตำบลเหยสุ่ย ถ้าเจ้าควบคุมตัวเองไม่ได้ขึ้นมาอีกจะทำอย่างไร? ” ซ่านจินจื๋อถามนางอีกครั้ง แล้วก็เตรียมตัวจะจับนางถ้านางจะลุกขึ้นไป

สองมือของกู้อ้าวเวยจับที่คอของเขาเบาๆ

“อย่าพูดเรื่องที่ข้าขาดสติอีก ข้าปกติดี ข้าสบายดี”

“หลายคืนก่อนเจ้าก็ร้องไห้อีก........”

ครั้งนี้คอของซ่านจินจื๋อถูกบีบจนพูดไม่ออก จนต้องล้มตัวของนางลง ขาหนึ่งข้างวางลงบนเอวของนาง อีกมือก็กดมือทั้งสองของนางไว้กับขาขวา

กู้อ้าวเวยดิ้นไม่หลุด ทุกๆวันจะเล่นกันแบบนี้ แค่เปลี่ยนสถานที่เท่านั้น นางก็เลยไม่ดื้อต่อ แล้วก็จ้องมองเขา “ข้าสบายดีตั้งนานแล้ว ข้าอยากจะไปที่ตำบลเหยสุ่ย”

“รอข้าจัดการเรื่องต่างๆเรียบร้อยแล้วเดี๋ยวข้าจะตามไป” ซ่านจินจื๋อปล่อยมือ แล้วลุกขึ้นดึงนางลุกขึ้น แล้วก้มลงช่วยนางปัดขี้ฝุ่นบนตัว

กุ่ยเม่ยนำกำลังคนออกไปนานแล้ว เพราะพวกเขาไม่รู้ว่าวิธีการสร้างความสนิทสนมของทั้งสองคนนี้

“เจ้าอยู่ที่นี่มีงานอะไร?” กู้อ้าวเวยตั้งใจถาม

ทำให้ซ่านจินจื๋อพูดไม่ถูก “เจ้าอย่าหวังว่าจะได้ข่าวอะไรไป”

“เจ้าหมายความว่าอย่างไร?” กู้อ้าวเวยกำชายเสื้อเขา

“ก็ตามที่พูดไป เจ้าไม่ควรมากังวลกับเรื่องพวกนี้ ต่อไปเจ้าต้องอยู่ภายใต้สายตาข้า ข้าจะช่วยเจ้าทำทุกอย่าง แต่ต้องมีข้าอยู่ด้วย ” เขาจับแขนของนาง แล้วพูดอย่างนุ่มนวลว่า “อีกครึ่งเดือน เดี๋ยวข้าจะไปส่งเจ้า”

“ครึ่งเดือนงั้นหรือ? วันเดียวข้าก็รอไม่ได้ ” กู้อ้าวเวยมองออกไป ที่นี่นอกจากภูเขาแล้วก็เป็นกระโจมค่ายทหาร แล้วก็มีเบ็ดหนึ่งคันที่แม้แต่ปลาก็ไม่กินเบ็ด

“ฉีหรัวกับฉีหลินก็จะนำขบวนสินค้าผ่านมาทางนี้ ได้ยินว่าจะมีข่าวมาด้วย เจ้าไม่อยากรู้หรือ?” ซ่านจินจื๋อพูดจังหวะที่นางกำลังโมโห “ข้าบอกแล้วไงว่าห้ามใช้อาวุธ”

กู้อ้าวเวยโมโห

หลายวันก่อนร่างกายนางเริ่มดีขึ้น ก็เลยอยากจะฝึกวิชาดาบ เผื่อได้ใช้การ พอถูกซ่านจินจื๋อเห็นเข้า ก็แบกดาบกลับกระโจมไป บ่นจนนางกลับไป พอวันต่อมานางเพิ่งจะเอาหยุนอี้ออกมา ก็ทะเลาะกับซ่านจินจื๋อ สุดท้ายก็เหมือนทุกวัน

สู้ไม่ชนะ เถียงก็ไม่ชนะ คนของกุ่ยเม่ยก็ฟังคำของเขา ตอนที่เขาจัดการเรื่องส่วนรวมอยู่นั้น นางไม่อาจจะไปไหนไกลได้ และก็ห้ามเข้าป่า ได้แต่มาตกปลาได้อย่างเดียว

แม้แต่เหยื่อตกปลาก็ไม่มีคนเตรียมให้นาง

ใครจะไปรู้ว่าปลาพวกนั้นมันชอบกินอะไร！

ก็โมโหเข้าไปใหญ่ กู้อ้าวเวยเดินเข้ากระโจมตนเองไม่สนใจใคร ซ่านจินจื๋อก็ปวดหัวจนต้องกุมขมับ แล้วก็เปลี่ยนใจเดินกลับกระโจมตัวเองไปปรึกษาการทหารต่อ