บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 564

บทที่ 564 ไม่มีความรู้รอบตัว

“เช่นนั้นวิธีที่ดีที่สุดตอนนี้ก็คือคงกำลังแบบนี้ไว้ก่อนงั้นหรือ?”

กู้อ้าวเวยแปลกใจ แล้วก็มองซ่านจินจื๋อ

นางก็แค่ฟังไม่กี่คำ คงจะแยกแยะความหมายไม่ออก ถ้าเข้าใจผิดไปจะแย่เอาได้

ซ่านจินจื๋อเห็นว่าตอนที่กู้อ้าวเวยตั้งใจมากๆก็น่ารักดี แล้วก็แกล้งไอแล้วพูดว่า “คงกำลังไว้แบบนี้ดูเหมือนจะตรึงเครียด จริงๆแล้วมันเป็นวิธีที่ดีที่สุด และตอนนี้พวกเราตั้งค่ายที่นี่ ก็เพื่อที่จะเชื่อเส้นทางจากด่านเจิ้งสุ่ยมายังที่นี่ ตามเส้นทางน้ำขึ้นไปก็จะเป็นดินแดนแคว้นเอ่อตานแล้ว เป็นเส้นทางการค้าทั้งสองแคว้นอย่างดี แล้วก็ได้กำจัดโจรป่าด้วย”

ถึงว่าจึงต้องอยู่ที่นี่นานหน่อย แต่กู้อ้าวเวยก็นึกไม่ถึง ว่าตนเองนั้นไม่ได้ข่าวอะไรเลย พอรู้ความจริงก็จ้องมองเขาเขม็ง “เจ้าไม่บอกอะไรข้าเลยนะ”

“ถ้าบอกเจ้าไป เจ้าต้องขึ้นไปสำรวจทางต้นน้ำเป็นแน่” ซ่านจินจื๋อมองนาง แล้วก็กำมือบนโต๊ะ

กู้อ้าวเวยจะอ้าปากพูด แล้วก็หันหน้าหนีไปไม่พูดจา

ฉีหลินและฉีหรัวก็ตาโตมองกู้อ้าวเวย ไม่นึกว่านางจะฟังคำสั่งของซ่านจินจื๋อ

มีแต่หยินเชี่ยวที่เอาขนมไปยื่นให้นาง แล้วก็พูดกับนางว่า “ได้ยินว่าอ๋องจิ้งตีเมืองเพื่อเจ้าเลยนะ”

กู้อ้าวเวยรับขนมมาอย่างทำตัวไม่ถูก แล้วนางก็คิดว่าควรจะให้นางหุบปากเสีย ก็เลยเดินเข้าไปกระซิบกับนาง หยินเชี่ยวก็หน้าแดงวิ่งหนีออกไป กู้อ้าวเวยก็หัวเราะลั่นจนตัวงอ

ฉีหลินก็รีบตามนางออกไป ฉีหรัวก็มองนาง “เจ้ารังแกนางอีกแล้วนะ”

“น่าสนุกดี ไม่นึกว่าเขาจะอยู่กับฉีหลินมาตั้งนาน ข้าก็แค่คุยกันเรื่องผู้หญิงๆ นางก็เขินวิ่งหนีไปเลย ” กู้อ้าวเวยขำไป แล้วก็นึกถึงของตนกับอ๋องจิ้ง นางเคยแซวหยินเชี่ยวบ่อยๆ แต่ไม่แรงเท่าวันนี้

ฉีหรัวหน้าเจื่อน แล้วก็ทุบไหล่ของนางแรงๆ “นางขี้อาย เจ้าเป็นพี่ก็อย่าไปแกล้งนาง”

พูดจบก็รีบตามไปดูหยินเชี่ยว

พอเห็นหลายคนออกไป กู้อ้าวเวยก็ไม่อยากหัวเราะต่อ เช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาตอนขำ แล้วพูดว่า “สาวใช้ของเจ้าเมื่อก่อน ตอนนี้เป็นฮูหยินของคนอื่นแล้ว พริบตาเดียวก็หลายปีแล้ว”

ซ่านจินจื๋อไม่เห็นความโดดเดี่ยวจากสายตาของกู้อ้าวเวย แล้วพูดตอบว่า “แต่เจ้าก็เป็นฮูหยินมาตลอด”

“เจ้าคิดว่าข้าเหมือนหรือ?” กู้อ้าวเวยชี้ตัวเอง “เจ้าอาจจะพูดถูก ฟ้าให้ข้าเกิดมาเป็นหญิง คงไม่อยากให้ข้าทำการใหญ่”

ซ่านจินจื๋อขมวดคิ้วมองนาง แล้วก็ยกมือขึ้นลูบหัวนาง “คนดื้ออย่างเจ้ายังเริ่มน้อยใจในตัวเอง แล้วคนอื่นเล่า”

กู้อ้าวเวยจับหัวตัวเอง แล้วมองเขา “เจ้าไม่ได้หวังให้ข้าเป็นของเจ้าหรอกหรือ? ผู้ชายก็เป็นแบบนี้ทุกคน”

เส้นเลือดขึ้นหัว ซ่านจินจื๋อเอามือจับหัวตนเอง “อย่าเอาข้าไปเปรียบกับอ้ายซู่จือ”

“เจ้าไม่ใช่ผู้ชาย เจ้าเป็นสัตว์ป่า” กู้อ้าวเวยชี้ไปทางแม่น้ำ “เจ้าให้ข้านั่งตกปลาเล่น แล้วเหยื่อปลาเล่า?”

“ก็อยู่ที่กล่องข้างๆไง” ซ่านจินจื๋อเริ่มปวดหัว

กู้อ้าวเวยหัวหน้าไป “นั่นมันเป็นไส้เดือนไม่ใช่หรือ?ข้าเอาไปปล่อยใส่ดินหมดแล้ว เจ้าให้ข้าแก้เบื่อไม่ใช่หรือ?”

“.......” ซ่านจินจื๋อหมดคำพูด แล้วก็ได้ยินเสียงหัวเราะของกุ่ยเม่ยเข้ามาข้างใน เปิดม่านกระโจมเข้ามา แล้วถามนางว่า “ไส้เดือนไม่ใช่เหยื่อตกปลางั้นหรือ?”